Heb een weidemaatje gevonden voor onze Player. Wat ik zo leuk vond, om verschillende redenen is dat ik et paardje ken. Het is een ex-manegepaardje war ik zelf veel op gereden heb jaaaaren terug. Vond het toen al zo'n zalig dier.... Zelf wist ik niet beter dan rijden doe je in een manege op manegepaarden die verder op stal staan te "weven" uit frustratie...
Godzijdank is dat verleden tijd en ben ik totaal om....
Dat paardje , Fea heet ze.. Daar als onmogelijk en raar beschreven, stijf, hoekige gangen, rare galop, hoofd omhoog, nek opgetrokken in een harmonica en niemand die er wat serieus mee kon.
Tot nu
De manege heeft ze verkocht aan een meiske van 20 en omdat Fea artrose heeft , had de DA aangeraden haar op een wei te zetten. Heel de manege keerde zich tegen dat meiske, zal jullie de details besparen.
Nu staat ze dus bij mij, ik content tot en met, ten eerste om Fea terug te zien en ten tweede omdat Fea een goed leven ging krijgen nu....
Meiske durfde niet te rijden, had schrik en vroeg mij of ik eens wilde proberen, zien of dat Fea zich zou gedragen.....
Ikke blij, was zo lang geleden...
Om een lang verhaal kort te maken, na 4 keer ze gereden te hebben (ikke en vooral mijn geweldige 15-jarige zoon op dat gebied) is ze al helemaal veranderd. Ze strekt haar nek naar beneden loopt ontspannen met haar neus aan de grond, zelfs in draf, briest, buigt en gebruikt haar spieren, haar achterhand, wordt leniger...Alles wat ze nooit deed...
Alles zat er al in, niemand die het idee had gekregen het haar te vragen....ipv te eisen en haar pijn te doen en te commanderen.
Ze komt zelf aan de teugel en blijft daar even als je de teugel totaal los gooit. Ze gebruikt haar spieren, ze loopt ontspannen, ze bloeit op in de wei...Geen zweep, geen dwang, veel geduld en vragen...altijd maar even en dan belonen...
Wat geeft dit een voldoening....
En haar nieuwe "baasje" trekt ogen zo groot als schoteltjes...

Piet schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 11:22:


Tja, soms tast je echt even in het duister he. Ik wil niet over jouw verhaal heen kletsen, maar heb zelf ook zo'n klein geval waar ik dè oplossing nog niet voor gevonden heb (behalve het dragen van een helm tijdens het kappen) Een klein, aan één oog blind, ezelmerrietje, was in het begin, toen ik haar de eerste keer bekapte, zo woest dat er drie (3!!) man nodig waren haar in bedwang te houden. Ik stond daar naar te kijken hoe ze haar vastgrepen, bij de oren pakten en dacht, nee, zo gaat dat niet. Heb er 1 bij haar hoofd laten staan (zelfde idee als bij jou Piet) en heb haar kalm aan geleerd dat ik haar geen pijn wilde doen. Na een half uur kon ik haar achterbenen doen zonder dat ze schopte. Iedereen was zéér verbaasd. Tegenwoordig kan ik haar helemaal alleen doen, behalve dat ze met één achterbeen naar voren trapt wanneer ik één van haar voorbenen vast heb!! De eerste keer dat ze het deed, raakte ze me nèt want ik was er totaal niet op bedacht! Nu heb ik een andere houding aangenomen, lastiger maar veiliger. Ik vraag me dus ook af waarom ze het doet en blijft doen terwijl ze wéét dat ik haar geen pijn doe en de hoef volgens mij, ook geen pijn doet. Hoe kom je er inderdaad achter wààr de kink in de (hersen)kabel zit?