Monique Meijer schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 14:19:
knip >
> Het gaat je voorstellingsvermogen inderdaad te boven -
Mij niet... helaas... Heb jij dat ook dat als je aan het moment denkt dat je haar leven moet beeindigen je lichtelijk in paniek raakt?! Je weet dat het zal moeten gebeuren, maar je wilt haar niet kwijt....
Jinca begint nu af te vallen. Ze kan niet voldoende meer eten. Heb de beslissing genomen haar a.s. maandag aan huis in te laten slapen. :```(((((
Maar dan zie ik haar rondrennen door het huis alsof vanbinnen alles nog gezond en heel is. Mensen, wat is dát moeilijk... Ze zijn zó kei en kei hard voor zichzelf.
... knip... Ik herinner me die
> keer dat ze koliek had, en een hele dag niets mocht eten. Ze
> was ontzettend beledigd en zocht wanhopig alles af naar iets
> eetbaars. Omdat ik moest werken hield de buurman een oogje in
> krijgen...... Of het windspel aan de stal met haar bovenlip
> laten rinkelen als ze van mening is dat ze hooi moet hebben.
> Dat soort dingen herinner ik me graag.
> ... knip...
Ja prachtig dat soort herinneringen! Wat geven dieren ons een hoop plezier in ons leven niet? Maar dat maakt de beslissing om er een einde aan te maken dan ook zo moeilijk.
> Gistermorgen lag Indy om 07:00 uur nog te slapen in de bak - ze
> ligt niet vaak meer, en dan gaan wel de alarmbellen rinkelen.
> Ik betrapte me erop dat ik stiekum hoopte dat ze in haar slaap
> overleden was. Vreselijk, wat een gedachte.
... knip...
Dat je stiekum hoopte dat de natuur de ontzettend zware beslissing van zelf haar leven te moeten beeindigen van je schouders af had genomen herken ik helemaal! Die gedachte hoef je je niet voor te schamen hoor. Want wát is er moeilijker dan moeten besluiten een ander het 'kaarsje' uit te laten blazen? En vooral ook wannéér! Ik kan één ding bedenken: zelf te horen krijgen dat je terminaal ziek bent en zelf dood gaat!
Het is met Indy een beetje hetzelfde dilemma als met mijn Jinca: allebij willen ze gewoon door! Maar Indy heeft geen pijn maar haar lichaam laat haar langzaam in de steek en Jinca zal waarschijnlijk pijn hebben (denk je maar eens een ontsteking in je maag in...) maar haar binnenwerkje laat haar in de steek... Beiden met een onvermijdelijk einde in zicht.
Een vriend merkte eens op: er is geen betere verzachting van verdriet dan zo snel mogelijk dát weer in je leven halen wat je verloren bent... Okee, dat is natuurlijk niet in alle gevallen mogelijk. Maar in het geval van huisdieren werkt het inderdaad.
En je verraad het overleden dier echt niet want dat is nog steeds aanwezig in je hart. En verwerken moet je het evengoed. Maar als je in jouw geval een fantastisch ander paard aan huis hebt staan, die Indy natuurlijk nooit kan vervangen, want elk dier, elk mens is bijzonder, geeft dat toch een enorme troost.
Helaas werkt dit in geval van een nieuw fretje in huis halen voor mij waarschijnlijk niet meer. Ik ben erachter dat als de Helicobacter te lang zijn werk heeft kunnen doen, er eigenlijk geen genezing meer mogelijk is... Dan is er inwendig al zo veel schade aan gericht. Heb dat nu met 3 fretten mee moeten maken. Alle drie bij de opvang vandaan en dus al met een verleden. Ik ben bang dat ik het niet meer aandurf en iedere keer als er iets aan het nieuwe fretje scheelt ik de hele ellende de revue weer zie passeren in gedachte... Ben zoveel hoop verloren, heel veel euros armer en moet zoveel verdriet doormaken door al die teleurstellingen.
Het zelfde heb ik ook mee gemaakt met het houden van ratten... Hierdoor heb ik geleerd dat een mens niet alles kan oplossen. En met dieren moet je dan op gegeven moment 'Tot zo ver, en niet verder' roepen. Omdat hetgene wat DA's nog willen proberen soms de levenskwaliteit van het dier naar beneden haalt, terwijl de kans dat het nog wat uithaalt miniem is. Daar doe je het dier geen plezier mee.
Daarom heb ik nu sinds jaren weer een cavia... Die mankeren over het algemeen niet gauw iets. En zijn echte knuffeltjes. Super goedaardig van karakter. En zo'n lolbroekje! Springt als een rodeopaardje door zijn kooi als je tegen hem praat! En maar 'babbelen'.
Maar ik mis het speelse en avontuurlijke van de ratten en zal dit ook van de fretjes gaan missen.
Nou gelukkig heb ik cavia Binky en klophengst Mike...
Die zullen mij in ieder geval een beetje troost geven! Mike heeft van de ontstekingsoedemen na de schimmelenting affaire gelukkig helemaal niets over gehouden! De bultjes die op zijn borstspieren nog te voelen waren zijn ook weg. Spieren voelen weer soepel aan!
Gelukkig 1 dier dat ik met veel doorzettingsvermogen en verzorging weer helemaal goed heb gekregen! Én... hij heeft geen injectie trauma eraan over gehouden!!!!
Mijn 'nieuwe'
DA kon gewoon als vanouds hem enkele weken geleden de rino en influenza/tetanus injecties toedienen. Wederom zonder dat Mike maar een (borst)spier vertrok. Maar ik zat wel even in de rats over die vaccinaties: of ze ook geen reactie zouden gaan geven... Maar gelukkig niet meer dan een heel lichte zwelling die weer snel weg trok!
Als je Indy hebt moeten laten gaan, en je hebt een ander fantastisch paard gevonden zal je dat zeker enorm helpen het verdriet over Indy te boven te komen. En natuurlijk is dit paard Indy niet, maar ook met deze zul je fijne en maffe, maar misschien ook wel eens wat moeilijker dingen mee gaan maken. En Indy leeft voort in ieders hart die haar gekend heeft... Net als alle levende wezens waar wij mensen in ons leven afscheid van hebben moeten nemen....
Als je wilt: schrijf op het forum over Indy. Wat je nog mee maakt met haar en zo! Zal je ook nog eens goed doen... Wil zelf graag blijven horen hoe het jullie vergaat.
Warboel
