Kynshiri schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 10:55:


Onbegrijpelijk.......
Je komt hier vragen wat er aan de hand kan zijn. We hebben ons er druk over gemaakt. Ik heb gisteren nog een telefoontje gehad van een vakman die zich ook van het gevaar van gehele ontschoening bewust was, dat was vlak nadat ik je het telefoonnummer van een prof bij jou redelijk in de buurt doormailde. (GEEN antwoord) Ik heb hem vanmorgen nog gebeld om hem in te lichten. En nu komt er een of andere veearts met de ballen verstand van voeten die zegt afwachten? Afwachten? Waarop???? Op een steen die de hele hoefwand van het paard zijn voet afscheurt? Been is NOG niet dik, hij mankt NOG niet.
't is verdorie geen nageltje van je pink wat een beetje los zit?
Onderneem aktie! Laat iemand met verstand van paardenhoeven er naar kijken! Dit is serieus!!!

Piet
Natuurlijk bekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf (s)!

Ik rij al jaren paard, het rijden gaat het al tijden zo goed, rij inmiddels zelfs bitloos. Hier heb ik een jaar naar toe moeten werken om mij daar mentaal op voor te bereiden en ik ben trots dat we de overstap hebben gemaakt. Soms neig ik terug naar het bit, omdat ik mij van te voren zo druk loop te maken wat er allemaal KAN gebeuren. Vroeger reed ik altijd in een rijbak, maar nu wil ik eigelijk alleen nog maar buitenrijden. In het begin is het buitenrijden niet altijd even gemakkelijk geweest. (rij nu een jaar buiten) Maar toch ben ik van te voren zenuwachtig. Als ik eenmaal op het paard zit is het binnen een paar minuten klaar en is de spanning weggevloeid. Inmiddels zou ook al duidelijk moeten zijn dat ik mij niet zo druk hoef te maken. Maarja het gebeurt toch en daar zou ik wel eens vanaf willen. Zenuwachtigheid uit zich in rillerigheid, ongeduldig, soms uitwegen zoeken, misselijkheid, buikpijn en dat soort zaken ene keer meer dan dan de andere keer. Ik heb het idee dat ik er een gewoonte van heb gemaakt , hoe kom ik hier weer vanaf?
Iemand tips ?

Piet schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 11:46:


ja Piet, ik heb dat nr meteen in mijn GSM opgeslaan. Maar tegelijk kreeg ik een aantal reacties in de zin van 'bel de DA, met een smid ben je hiervoor niets'

Ik vind het ook maar een twijfelachtig antwoord eigelijk van de DA om zomaar te zeggen van 'spoel het schoon en wacht af'; dus ja ik stond zelf ook op het punt de bekapper die jij me aanraadde te bellen, als was het maar om meer info te kunnen krijgen

oja en sorry dat ik je mailtje niet beantwoord heb, in alle drukte gisteren heb ik daar niet meer aan gedacht, maar ik heb hem dus wel degelijk gelezen en bedankt voor het nr!

Spirithorses schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 11:11:


Dit over ijscoos zit er een beetje naast. Die zijn al decennia relatief duur, terwijl het stamboek een allerminst populistische PR voert. Integendeel, met name het NL stamboek zover ik het ken en meegemaakt heb is een introvert elitair zwikkie onder het motto "IJslanders zijn anders" - met een ijsco kun je niets anders dan ijsco-hobbelen en dat is best lastig met al die gangen dus daar moet je speciaal liefhebber van zijn. Niets voor kinderen en niets voor alle hobbelaars die op maneges en wedstrijden mee willen hobbelen... buiten het ijscowereldje zijn ze dan ook niets waard en aan de straatstenen niet te slijten.
Aan de andere kant is een redelijk goeie ijsco, en dan vooral als het een hengst moet zijn, zo goed als niet te vinden maar dat ligt het meest aan de castratie malloterie.


Blabla! , Egon

Keep it greasey
so it'll go down easy
Hi-ho Silver!

Ik heb de Foto's eens goed bekeken. Naar mijn mening heeft het paard, aan de hoef die op de foto te zien is, Kroon-dwang veroorzaakt door de ballen-dwang.
Mijn Tip, als de Wand weer naar beneden gegroeid is, zorg ervoor dat de Senke (Scoop) meer als duidelijk aanwezig is. De Hoefzweer op die plek (Zichtbaar op de foto) heeft als oorzaak, het uitbuilen van de Hoefwand. Dus het hoefmechanisme kon niet over de hele wand werken, werd dus gebroken op de streep (zichtbaar op de foto) Kwetsuren tot gevolg. Tevens ervoor zorgen dat de Ballendwang verholpen wordt. Dus het verhelpen van de oorzaak.

De huidige situatie zou ik van een Professional laten behandelen tot aan het stadium, je het weer zelf in de hand kunt nemen.
Groeten, Robert

Kynshiri schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 12:00:

Bedankt voor de reacties!

We hebben er inderdaad al over gedacht om haar niet alleen te zetten. Het liefst zouden we nog een oude merrie ergens 'redden' om haar gezelschap te houden. Onze grote zwitserse sennenhond loopt ook bij haar rond, maar eerlijk gezegd ligt die toch nog liefst op de zetel binnen...

Het exacte ras weet ik niet, ik weet enkel dat haar zonen kampioenspringers. Op de website van de kweker staat ook nergens een ras vermeld. (http://www.ilum.ch/main1.asp).

Een schutting maken we zeker, zodat ze uit de wind en sneeuw kan staan als ze dat wil. Ik moet dus rekenen met een 20 kg hooi per dag, dus 4 maand lang (winter), dat maakt dan 2400 kg hooi... ik zal maar al eens bij een boer gaan horen...

van lennep schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 9:45:

Er was eens een groot zwaar moederpaard in een land aan de zee.
Hoewel het een heel aardig en vriendelijk paard was, was het zo bang door wat het door onwetendheid van de ezel die het gekocht had, had mee gemaakt , dat niemand aan haar benen mocht komen om de nagels te knippen.. Haar angst maakte haar zo boos dat ze dreigde en zelfs probeerde iemand die dat toch wou doen te slaan met haar grote voeten. Ook de ezel bij wie ze hoorde was heeel bang en was er nog nooit in geslaagd haar achtervoeten op te tillen.Zelfs in slaap was het nog een probleem en moesten ze heel vlug werken om klaar te zijn voor ze weer wakker werd.
Op een goede dag kwam er een mooi meisje voorbij die zei "Dag
ezel, mag ik het eens proberen"? Dat mocht van de ezel.
Dat ging een poosje goed , totdat het paard ook tegen haar zei dat ze het niet wilde. Het meisje vroeg daarop een jongen die dat al meer had gedaan om haar te helpen. Samen met het grote paard zijn ze een spelletje gaan spelen en ze ging het leuk vinden.Zelfs zo dat ze alle 4 de voeten konden optillen. Haar achtervoeten ook, maar om die nagels te knippen was nog eventjes te veel gevraagd voor het grote paard.
De jongen en het meisje werden moe van het spelen, maar hoopten dat ze nu zoveel met het paard gespeeld hadden dat het voortaan toch niet meer zo bang zou zijn als haar nagels geknipt moesten worden.
Enige tijd later kregen ze het bericht dat het gelukt was en dat er nu echt iemand met verstand was bijgekomen Dat de dierenarts het paard een beetje suffig had gemaakt en dat het zonder problemen was gegaan Nu had de ezel werkelijk ontdekt wie goed met zulke bange paarden kon omgaan.
Hij vond dat de jongen en het meisje prutsers waren en dat hij er nooit in geloofd had dat zij ook maar iets goeds deden voor het paard. Hij wou ze nooit meer zien en vond eigenlijk maar dat ze het geld wat het hen kostte om bij het paard te komen, maar moesten terugbetalen, want dat hij er bijna arm van was geworden.
Toen het meisje vroeg of er misschien een verband was tussen de spelletjes en de reden dat ze nu niet meer de hoefstal afbrak, werd de ezel zo boos dat hij bijna dreigde een hele enge grote man op het meisje af te sturen, als ze er ook nog maar iets aan anderen over dreigde te zeggen.
Moraal van het verhaal?
Dat nog steeds alleen het eindresultaat telt?
Of weet iemand een betere?

*******Dit verhaal is fixie. Enige gelijkenis met welk paard of ezel dan ook berust op louter toeval ******

Piet
Natuurlijk bekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf (s)!