Dream schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 11:52:
> Ik rij al jaren paard, het rijden gaat het al tijden zo goed,
> rij inmiddels zelfs
bitloos. Hier heb ik een jaar naar toe
> moeten werken om mij daar mentaal op voor te bereiden en ik ben
> zaken
ene keer meer dan dan de andere keer. Ik heb het
> idee dat ik er een gewoonte van heb gemaakt , hoe kom ik hier
> weer vanaf?
> Iemand tips ?
Ik heb niet echt een tip voor je, maar kan je wel vertellen hoe het mij is vergaan, misschien heb je er wat aan.
Toen ik 11 jaar geleden Buck kocht, -ik was een herintreder en hij mijn eerste paard-, was hij vier en kon dus nog maar weinig bereden worden.
Ik reed 3 keer per week zo'n 20 minuten op straat, maar zag er vaak erg tegenop. Hij stopte onderweg nogal eens als hij iets raars zag en wilde dan terug, ik op mijn beurt wist niet hoe ik hem kon overtuigen, vreesde voor groter protest en dit maakte me bang voor confrontaties. Ik was altijd alleen. Ook had hij een opstaptrauma, veroorzaakt door ondeskundig beleren, daar word je ook niet zekerder van. Aan de andere kant... zo heeft elk paard wel wát.
Ik heb het opgelost door rijles te nemen waardoor de zit verbetert en het vertrouwen toeneemt. Ook heb ik mijzelf een corvee gegeven: Ik móest om de twee dagen rijden. Uitvluchten waren nooit en te nimmer toegestaan. Om te voorkomen dat ik aan het ontbijt zat met maagpijn, reed ik hem 's ochtends vroeg al, dan had ik het maar gehad. Soms breidde ik de ritjes uit: stukje park meenemen of de landweggetjes wat verder uitrijden, wanneer hij me een goed gevoel gaf.
De discipline van om de twee dagen rijden gaf hem zekerheid, hij kon er als het ware op gaan 'leunen', hij wist wat er kwam en accepteerde dat, dus werd hij meer 'mee' in alles, kreeg routine in de buitenritjes, schrok minder, het gaf hem duidelijkheid en als er één ding is waar paarden (en mensen) behoefte aan hebben, is dat het wel.
Ikzelf aan de andere kant wist ook door deze zelfopgelegde discipline dat ik die dag móest rijden en dan weer twee dagen off the hook was. Ook voor mij schiep het duidelijkheid, ik eiste van mijzelf dat ik geen enkele rijdag mocht overslaan.
Het hielp. De koudwatervrees maakte steeds vaker plaats voor voorpret en is uiteindelijk helemaal verdwenen.
Nu kan ik me haast niet meer voorstellen dat ik er ooit zo tegenaan heb gekeken. Buck heeft geen geheimen voor me en elk ritje met hem is leuk, omdat hij gewoon een enorm leuk paard is. Mocht hij in zijn enhousiasme bv wel eens bokken, dan roep ik nu "Hou op!" ipv de verlammende angst toe te staan (dit om aan te geven hoe de verstandhouding kan veranderen).
6 jaar geleden kwam 6-jarige Cadiz, een druistige, onzekere, opvliegende Andalusiër die in Spanje beleerd was, erbij. Ik begon weer van voorafaan. Alles deed dit paard nl voortvarend en in het kwadraat: weigeren, schrikken, achteruit richting sloot lopen, wegschieten, boos worden. Ik voelde me net als met Buck heel in het begin, want ik kende/vertrouwde dit paard nog niet. Ik wist niet wat er op zijn harde schijf stond, ik wist niet of hij onder het zadel ook zo makkelijk op 2 benen ging als in de wei, hij werd zo snel woedend en weer was er niemand om te helpen. Waar was ik aan begonnen?!
Dus greep ik terug op de aanpak die met Buck ook had gewerkt: ik eiste van mezelf dat ik óm de dag reed, koste wat kost. Geen uitvluchten. Regen, ziekte, drammende opdrachtgevers, niets was een reden om ervan af te wijken.
Het werkte ook nu. We kregen beiden duidelijkheid door vast te houden aan dit strakke schema en na een half jaar konden we samen overal naar toe. Zonder vrees, zonder maagzuur, maar gewoon blij. En trots. Want ook dit paard is ontzettend leuk.
Warboel
