Spirithorses schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 13:11:


Nog even een uitleg bij mijn favorite link van hierboven.
De eerste indruk kan soetsappig zijn, omdat de oude dame
die je daar tegenkomt iedereen aanspreekt met sweetheart, dear friend, etc.
Baseer hier niet je mening op.

De 2de indruk is heel vaak harteloos en gemeen: Er is immers een keiharde confrontatie waarbij iemand die thework doet, áltijd tot het inzicht komt dat alleen hij zélf de oorzaak is van zijn eigen ellende, en alleen maar altijd. Ook bij moord, kanker, mishandeling, etc. Zowel de indruk van zoetsappigheid en de harteloosheid is een opervlakkige kijk.

Wat het wel is, dat kun je beluisteren via die site en via YouTube. Als je er wat mee kunt is het fantastisch ! The end of suffering and mutch more. Waarbij het niets uit maakt of je belangstelling therapeutisch is of spiritueel. Als jer niets mee kunt is het ook niets, zo simpel is dat.

Liefs Michiel

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 16:58:


Awel, Ik heb er eens over nagedacht en volgens mij, kan je wel eens gelijk hebben. Zo bokken als in dat filmpje is niet alleen van't verschieten. Misschien dat hij wel schrok, maar dat is dan eerder aanleiding dan oorzaak.
Ik kan mij trouwens een soortgelijke stelling van jou herinneren, maar dan over steigeren? (Kan da?)
Ik denk dat er een nuance in zit waardoor het verwarrend wordt. Ik kan mij bijvoorbeeld wel indenken dat een paard schrikt. En door de reactie van de ruiter hierop, namelijk paard proberen tegen te houden, het paard genoodzaakt wordt een andere uitweg te zoeken. Zo zal mijn paard bijvoorbeeld wel eerst steigeren als ze schrikt, maar dat zal dan waarschijnlijk zijn omdat ik iets doe. (Of juist niets doe, maar ze uit vroegere ervaringen wel weet dat ik haar niet ga laten weglopen.) Ze kan niet weg, dus gaat ze omhoog? Een ander paard zal dan misschien bokken?
Dus: onderscheid tussen aanleiding en oorzaak
Aanleiding het schrikken, maar de oorzaak toch een andere irritatie.

Pête is geen bokker, maar de keren dat ik mij kan herinneren dat ze bokt, gaat steeds om irritatie/pijn. (En dan kan die wreed smerig uit de hoek komen)
Zo heeft die bijvoorbeeld toen ze vorige winter op werkkamp was, een paar dagen idioot gedaan. Schrikken om te schrikken en er dan met haar hoofd tussen haar benen stuiterend van tussen schieten. Maar voor een oorzaak moet je dan ook niet ver zoeken. Het was daar niet bepaald een luilekkervakantie voor haar. En dan wilde ze je er echt af.
En als ik bijvoorbeeld m'n benen niet stil genoeg houd naar mevrouw haar goesting, of te vaak (en niet consequent) gebruik,......ja dan mag ik ook een bok verwachten. Gaan de oortjes plat, begint ze met haar staart te zwiepen en dan 1 bok. Nou ja eigen schuld dikke bult, de waarschuwing heb ik dan al gehad. Maar dat is dan geen rodeo.
Dat is een "Helaba-stop-daar-eens-mee-bok"

Michiel schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 22:15:


www.thework.org

Of deze waarbij een vrouw uit Israël haar angst voor de oorlog onderzoekt:

http://www.youtube.com/watch?v=2o3ve8wewUU deel 1
http://www.youtube.com/watch?v=zluEofndnJ0 deel 2

De inzichten uit dit gesprek zijn ook toepasbaar op de angst vooraf aan een paard rijrit. Uiteindelijk is het immers de angst voor pijn en dood.

Groetjes, Michiel

Dream schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 11:52:


Echte tips niet: maar ik herken dit perfect. Hoe dat bij mij was:

Eerst volg je lessen in een manège. Je bent hypernerveus vanaf de 2de keer. Na 5 minuten rijden was de stress wel weg.
Na enkele maanden zakte de stress als ik wist op welk paard ik moest, maar gedaan was het niet. Na nog eens enkele maanden was het zo goed als over.

Dan koop je een paard (ex manegepaard). Dan moet je voor de eerste keer alleen in de binnenbak. Vreselijke stress. Na enkele maanden betert dit. Het verslechterde weer van de ene dag op de andere toen hij mij eraf bokte (schrik van een zonnestraal die ik niet opmerkte). Dat duurt dan weer een tijd.

Dan maak je je eerste buitenrit. Vreselijke stress. Na een uur was't over voor mij, maar onze Nexor had blijkbaar nog nooit een bos aan de binnenkant gezien (zo zeiden achteraf mijn begeleiders), dus die was nog een uur nerveus. Geen goede combinatie hoor.

Dan komt er een 2de paard. Terug van voor af aan beginnen, maar reeds na enkele weken was het vertrouwen er.
Dan de eerste buitenrit alleen samen met mijn echtgenoot (we zijn allebei even goed/slecht).Weer stress.
Na enkele weken vertrouwen.

Vorig jaar in december val ik ernstig: voor het paard neergekomen en is over me heen gelopen, raakt mijn hoofd -van mijn tok schoot niets over- en mijn dij (mooie hoefafdruk. (hersenschudding en kneuzingen, voor de rest gelukkig niets en eind januari was ik terug de oude)
Vertrouwen kompleet weg. Terug enkel in de binnenbak.
In maart ging het weer beter.
Nu nog steeds.
Maar als ik een tijd niet op wandel ben geweest ben terug licht nerveus.

Wat bij mij helpt:
- ne goeie kriek drinken
-zingen en babbelen totdat ik erop zit.

Het werkt en kost niet veel dus...

Eindelijk een oplossing voor het probleem: Hoe rantsoeneer je grotere hooibalen? Wij ontwierpen en bouwden een hooibaal dispenser.

Lees meer op:
http://www.paardnatuurlijk.nl/onderzoek/dispenser.htm