van lennep schreef op dinsdag 19 januari 2010, 11:44:
> Dat topic op pn over wat paarden met je doen , ik ben gewoon
> jaloers op die mensen die er zoveel plezier aan beleven. Mijn
> epistel daarin zou opvallen door de emoties van dit moment , en
> dat is niet eerlijk.
>
> Ik moest dit even kwijt.
>
> Gr Esther
Hallo, Esther,
Ik heb met Indy in hetzelfde schuitje gezeten. Dat gevoel van jaloezie ken ik ook. Mensen die zomaar met hun paard kunnen gaan rijden, op elk moment van de dag; ze weten niet wat voor een geluk ze hebben. Paardjes die enthousiast aan komen gallopperen, die van mij kwam vaak aanstrompelen, alweer een hoefzweer of schouder uit de kom, al die vrolijke berichten en zelf een ziek paard thuis. En dan als kroning ook nog die stomme opmerkingen van een aantal personen in mijn omgeving, doe dat beest toch weg en koop een waar je tenmiste op kan rijden.
Schrijf het van je af, dat lucht op.
Ik heb Indy jarenlang aan de praat gehouden omdat ZIJ nog wilde; ik kon het emotioneel al een tijdje niet meer aan, financieel lukte elke keer net nog. Ik vroeg me menigmaal af of ik alles nog wel helder zag, of ik haar koste wat het kost bij me wilde houden, of dat het haar wens was. Het was duidelijk haar wens, en dat gaf mij de kracht toch door te gaan.
Op een gegeven moment heeft zij heel duidelijk afscheid van mij genomen, tijdens onze laatste wandeling samen, een paar dagen voordat het noodlot toesloeg. Ik werd me daarvan pas van bewust toen ze niet meer leefde. Het gevoel dat ze op mij overbracht was heel indringend: ik vind het erg fijn hier te zijn, maar ik kan niet lang meer blijven, help me als het zover is. Vanaf dat moment was ze erg rustig, wat zweverig.
Monique
Warboel
