Monique Meijer schreef op zaterdag 3 april 2010, 16:15:
>
> Hallo, Trudy,
>
> scherpe bocht. Altijd een drama in tijden dat ik niet veel met haar kon
> doen omdat het bijvoorbeeld te glad was.
>
> Monique
Ik heet geen Trudy maar ik wil er wel iets over zeggen!
Zoals Trudy zegt, hoekt een steil spronggewricht minder goed, minder graag, minder makkelijk, minder snel dan een goed gehoekte sprong. Het achterbeen eronder zetten en het naar achter verplaatsende gewicht van de voorhand soepel opvangen door de harmonicawerking van de achterhandgewrichten, is voor paarden met zo'n bouw moeilijker en zal altijd aandacht van training hebben. Maar in feite heb je het dan toch gewoon weer over de basis van de dressuur: alle accent op de achterhand, deze a) soepel en b) sterk maken.
Het ontwikkelen van draagkracht kost gewoon veel tijd. Een gewichtheffer kan ook niet in 1 jaar tijd aan zijn maximum komen.
Buck heeft extreem steile spronggewrichten en zijn standaard probleem is dan ook altijd het op de voorhand gaan inclusief het rechthouden van de achterbenen. Bij hem besteed ik vrijwel dagelijks aandacht aan het ontwikkelen van zijn achterhand op a) souplesse en b) kracht.
Dus a) Veel overstappen en zijgangen, en b) veel kleine overgangen op een laag tempo mét impuls.
Souplesse heb je eerder voor elkaar, draagkracht duurt langer. Daarbij vergt draagkracht een mentale component: het is een kwartje dat moet vallen, dat kantelen van het bekken. Dit kantelen vergemakkelijkt het dragen en het hoeken van de achterhandgewrichten. Het ene paard snapt dit eerder dan het andere, het ene paard kán dit ook beter dan het andere, want elk paard heeft zijn eigen fysiek.
Je voelt het zodra het bekken kantelt (en daarin de achterhandgewrichten meeneemt waaronder ook de steile sprong), doordat het paard gaat veren. Langeteugelend is het prachtig te zien, aangezien je naast de kont loopt. De staart komt los en de kont gaat swingen. Zodra dit gebeurt, gaat automatisch de voorhand wat omhoog, zonder dat je daar ook maar iets voor hoeft te doen.
Wanneer ik Buck een tijdje niet train/rijd, wordt het probleem van gewicht naar achteren verplaatsen, opnieuw actueel. De spieren gaan weer naar hun vertrouwde gemakkelijke stand, die gaan heus niet zichzelf automatisch trainen. Dat is wat Monique ook tegenkwam bij Indy. Maar Indy had een blessure die het haar lastig maakte en dat heeft Namkje niet. Die heeft gewoon tijd nodig.
En Namkje is een fries, vergeet niet dat voor friezen draagkracht altijd lastig zal zijn en extra aandacht behoeft. Het zijn karrentrekkers, geen gewichtdragers, dus je vraagt al een behoorlijke omschakeling.
Warboel
