Beloon je als extra bekrachtiging? , of beloon je als het jouw uitkomt?!
Heb je afspraken met je paard gemaakt waneer hij een beloning kan verwachten?

Als je afspraken hebt gemaakt over waneer een paard zijn beloning krijgt , dan Moet je hem geven.
Soms werkt het om juist een beloning te geven die niet de hemel op aarde is , bv een plukje hooi .
En soms kom je er niet onderuit om de voerbeloning in een emmer te gooien.
Maar ten alle tijden is het belangrijk voor je eigen veiligheid om het paard duidelijk te maken dat het voer niet bij jouw lichaam gehaald kan worden.Het zit niet in je jas om het er zelf uit te halen , nee , het ligt op je hand die zover mogelijk van je lichaam af gehouden wordt. Desnoods ga jij achter een lintje of afrastering staan om zo ruimte te creëren.

Geef je de beloning wel snel genoeg?[ligt er ook aan hoe je die gebruikt trouwens]
Maar goed , veel hangt af van hoe je precies de afspraak hebt gemaakt met je paard. Kun je daar meer over vertellen?

Gr Esther
Stokpaardjes zijn op stal gezette idealen.

Spirithorses schreef op dinsdag 16 november 2010, 11:17:


Als ik het goed begrepen heb van jou, Pien, is dat Marijke dus NIET de scala hanteert?
Hier komt mijn vraag, het scala is toch Steinbrecht? Die volgt zij (alsook Branderup) toch ook?
Wat volgt zij dan wel?

Ik had begrepen dat Marijke haar rijden gebaseerd was op de Duitse rijschool, klopt dit? Ik vind er eerder kenmerken van de Franse rijschool in (Balans voor beweging).

Dan hier nog een vraagje, ik las net het verschil tussen de Franse en Duitse rijschool (persoonlijk voel ik me meer aangetrokken tot de Franse, maar heb geen idee wie daarin lesgeeft) omdat de Franse rijschool verfijnder werkt.
Voornaamste verschillen:
-Duits is beweging voor balans
Frans is balans voor beweging

Duits past hand en beenhulpen samen toe,
Frans: hand zonder been en been zonder hand toe. Dus de hulpen worden duidelijk apart van elkaar gegeven, nooit been EN handhulpen tegelijk.

Ik vond het scala op deze site, deze mevrouw is een kei met Iberische paarden. Ze traint twee mensen in working equitation waarmee ik gesproken heb.
Daarom dat ik me even wou informeren wat het scala juist is.
http://www.paardvriendelijkrijden.nl/acad-rijd.html

Danielle Zontrop schreef op dinsdag 16 november 2010, 11:24:


Ik dacht dat ook, maar mijn trainster op dit moment zegt: NEEN!! Te vroeg voor beide!
Ik voelde me hier heel ongemakkelijk bij, want ik wou eerst rechtrichten volgens Marijke De Jongh VOOR ik op haar rug kroop.
Zij zegt: eerst de basis in VERTROUWEN. Zowel in de piste (grondwerk), als erbuiten (wandelen)
Begin met hele korte sessie's en werk aan de hulpen, de basis.
Belangerijkste is: leren wat mijn fouten zijn. Absolute ontspanning in mijn gehele lijf ook als ik mijn spieren opspan (omdat m'n merrie hier heel erg gevoelig voor is) als ik iets vraag, ademhaling laag op elk moment, gevoel krijgen voor de juiste timing om de hulp te geven of de druk los te laten. Dat zijn zaken waar ik me van bewust moet leren worden en die bepalend zijn voor het latere werk.
Als dit er goed in zit, ik de oefeningen goed kan uitvoeren, er wederzijds vertrouwen is tussen beide, dan pas werken aan gymnastiek en dressuur.
Ze zegt dat de merrie veel meer plezier zal beleven en zal willen meewerken, als ze zelf vertrouwen heeft in wat we met haar doen. Ze gaat ook VEEL liever gaan wandelen, dan in de piste werken. Dus dat doen we nu al, zadelmak maken op een leuke wijze en niet direkt in het rechtrichten storten.
Ik zou daarna beginnen met dubbele teugel, op de grond en het rechtrichten combineren met wandelingen en verder werken aan vertrouwen.
Is dat niet veel beter dan onmiddelijk te willen gaan rechtrichten?

Pff sorry voor de vele vragen, maar ik wil dat ik een helder idee krijg van wat we gaan doen, vooraleer ik me met haar aan dressuur waag.

Maria Delavega schreef op dinsdag 16 november 2010, 11:48:


Zij heeft een eigen methode ontwikkeld, die erg tegen Branderup aanleunt. Branderup lost alles op met buiging; elke pas geschiedt in buiging, of dat nu voorwaarts of zijwaarts is. Ik zou je rijtje hieronder dan ook willen aanvullen: Deens is buiging vóór beweging.
Gevaar van 'alles in buiging' is overbuiging. Paarden gaan te gemakkelijk buigen in de hals (dat is dan stelling, geen buiging, dus niet effectief), en niet in de hele spine -voor zover dat kan.

De Duitsers en de Hollandse school beweren ook dat ze been en hand niet tegelijk gebruiken! Zij hebben juist de term "electrisch" uitgevonden, wat wil zeggen dat het paard als een haas wegsprint op het been en ogenblikkelijk stilstaat op de handhulp. Je krijgt dan dat schokkerige ho!-hup! rijden dat je op losrijdvideo's van olympische toppers vaak ziet.
Het verschil met Frans is dat voor de fransen de lichtheid voorop staat (licht teugelcontact en lichte hulpen, dus meer vanuit zit, immers onzichtbaar) en bij de Duitsers de aanleuning (je moet 'een paard in je handen voelen'). Vrijwel de gehele sportdressuur rijdt volgens het duitse en/of hollandse systeem.
Duitsers maken eerst vele kilometers in stap, draf en galop voordat ze het paard op de achterhand gaan zetten c.q. verzamelen. Fransen, Spanjaarden, Portugezen beginnen juist met het paard op de achterhand te zetten en maken zich niet druk om het kilometervreten, dat is energieverspilling. De volksaard speelt ook hier een rol.
Een paard dat meteen al op de achterhand gezet wordt zal doorgaans minder zwaar in aanleuning zijn. Dat vinden Duitsers niet fijn. Want die willen immers übercontrole, vasthouden, regisseren. Zuideuropeanen hebben meer flair en zijn minder controlfreaky. Het macho-effect is belangrijker, evenals de zelfredzaamheid van het paard.

De site is van Petra Rosler, daar zou jij je wel bij thuisvoelen denk ik.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Maria Delavega schreef op dinsdag 16 november 2010, 12:09:

Als ik weer aan een jong paard zou beginnen, zou ik meteen spelenderwijs en wandelend gaan rechtrichten en zijdelings gymnasticeren, aan de hand, op het fietspad, in de wei, in het bos. Dan bouw je vertrouwen en tegelijkertijd mobiliseer je je paard voor het moment dat je erop stapt.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Hoi Ruben
Ik had het probleem dat Jelle opdringerig werd en heb toen op advies van Piet m'n paardje geleerd z'n hoofd opzij (van mij af) te doen. Hij had dat zeer snel door en kan dat nu zowel op rechts als links . Hij doet het ook vaak als hij gewoon bij mij komt staan dan moet ik wel lachen maar negeer het. Groetjes Rini

Christel, heel heel erg bedankt om terug even wat licht in de duisternis te brengen !!

Ik voel me erg aangetrokken tot Petra haar manier van lesgeven, maar 't is ver rijden voor mij en dus pas voor volgend jaar realiseerbaar. Daarom ben ik me gaan verdiepen in welke methodes zij gebruikt, om een idee te krijgen van haar aanpak en misschien nu al zaken uit haar programma met iemand die dichter woont, te oefenen.

Christel Provaas schreef op dinsdag 16 november 2010, 12:23:


Dat lijkt me heel erg Solinski. Dat lijkt me inderdaad ook leuk, maar spelenderwijs moet de kunst toch al in je handen zitten om dit vanop de grond te doen. Vandaar mijn idee om deze winter het werken aan de lange lijnen goed te leren beheersen.
Zijn het zo wat oefeningen die je bedoeld?
Op 1:17 begint hij het paard aan de hand te gymnastiseren:
http://www.youtube.com/watch?v=5oSES5CpnsI

sorry, bedoelT

Cools Ruben schreef op maandag 15 november 2010, 12:33:


Mag ik even vragen of je de Ruben bent die naar de trailer is komen kijken?
Wat een leuk initiatief!

Ik heb nog een mengsel met medicamenten gezoet met 1 druppeltje stevia die ik voor mezelf ook gebruik, omdat m'n paardje geen suiker mag hebben. Toen wou ze het mengsel wel opeten.
Ik ken Tagatesse niet. Dit is heel erg interessant.

Ik denk dat ik het dus gesnapt heb, dat Antoine de bodt volgens de Duitse methode traint? Ik ben hier alles zo wat aan het uitpluizen omdat vlak naast me een meisje woont die op hoog niveau dressuur rijdt en heel goed les geeft, maar met warmbloeden. Haar specialiteit is rechtrichten volgens De Bodt. Ze zegt zelf dat ze in begin moeite had om hem te snappen, maar ze heeft zich echt gespecialiseerd in het rechtrichten. Ze wou me graag helpen met mijn merrie.
Ik was wat aan het twijfelen omdat het zo dicht bij de deur was en dus heel gemakkelijk zou zijn, maar bij nader inzien toch maar beter niet zeker? De Franse rijstijl trekt me veel meer aan. Ik wil niet beginnen mengen, denk dat dat voor m'n paard ook niet goed zou zijn.

Maria Delavega schreef op dinsdag 16 november 2010, 12:37:

Wat deze Solinsky-adept doet, is oefeningen vragen aan één lange lijn, dus geen langeteugelen waar jij het over hebt. Ik zie ook geen zijgangen, die zou ik wel meteen inpassen (Anja Beran - Portugees dus).
Mijn eigen ervaring is dat bij het aanleren van oefeningen zoals zij- en overgangen, langeteugelen het zuiverste werkt, waarschijnlijk omdat je de hals dan beter recht voor het lijf kan houden. Die tool heb je niet wanneer je met één lijn werkt en het risico van hals omklappen en dus niet echt buigen is dan groter, zeker bij een jong paard. Iberische paarden lossen gebrek aan buiging graag op via rechte schouders en een dubbelgevouwen hals zodat de schijn bestaat dat er gebogen wordt. Het is ongeveer het moeilijkste om erin te trainen. Vandaar het belang van dubbele teugels in geval van schouderbesturing.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef :


Even hierop inhakend: wij roepen allemaal hoe belangrijk correct achterhandgebruik voor het paard is.

Maar door mijn eigen merrie Holly (inmiddels 21 en met pensioen) heb ik geleerd dat er ook een teveel aan achterhandgebruik kan onstaan. Zij is flink versleten door het jarenlange trainen (en reiningwedstrijden) bij vorige eigenaars. Zij heeft weke koten (had ze al toen ik haar kocht hoor) en is absoluut niet meer sterk in haar achterbenen, gevolg is dat ze nu volledig rondscharrelt op haar voorhand. Paard is ook nog eens overbouwd. Ik weet nu ook dat weke koten kunnen ontstaan door het overmatig 'op de achterhand zetten' van een paard. Teveel is dus ook niet goed.

Toen ik haar kocht wist ik van dit alles nog niks, inmiddels, een aantal jaren verder en ook wijzer geworden, kan ik dit signaleren. Laatst een pracht van een Spaanse merrie moeten afwijzen omdat ze ook zo'n achterbenen had (steil, week gekoot). Zal ook wel de bouw zijn, maar toch vond ik het vermeldenswaard hier. Pin je dus ook weer niet téveel vast op die achterhand alleen....

groet, Pien

Maria Delavega schreef op dinsdag 16 november 2010, 13:10:


Ik zou het niet op voorhand afwijzen. AdB heeft heel veel goeds gedaan en zijn systeem klopt. Het klopt vooral voor dressuurpaarden die veel gewicht op de hand nemen, wat doorgaans de warmbloedtypes zijn. In die zin kun je het misschien Duits noemen. Aan de andere kant is het ook AdB die zegt: "aanleuning is het gewicht dat het paard in je handen legt" en daarmee is hij weer onduits.
Iets is niet totaal fout of totaal goed. Ik heb diverse malen les genomen bij Antoine, zelfs een half jaar bij een leerling van hem, en het heeft zijn steentje bijgedragen. Ik ga nu niet meer continu zigzaggend door de baan, maar ik snap nu wel wat op de schouder vallen betekent en hoe je het verhelpt. Alles wat je ervaart en leert en beoefent en ziet en doet, draagt bij aan een groter begrip, een grotere toolkit. AdB hoort daar zeker bij!

Je moet je niet blindstaren op die ene persoon, die ene methode, die alles heeft wat je past en je daar dan voor 100% instorten. Ook die persoon of methode gaat je een keer teleurstellen of afwijken van je ideaalbeeld. Daarmee is hij niet helemaal goed of helemaal fout! Het ligt véél genuanceerder.
Alles heeft zijn functie, ook enkele lessen AdB, ook het vele lezen dat je nu doet, ook het bekijken van anderen en ook het volgen van lessen bij weet ik wat voor western, freestyle, WE, Spaanse, franse, vlaamse, etc trainer dan ook, als die je maar enigszins aanspreekt. Niets is voor niets! Maar blijf niet achter je scherm zitten, ga aan de bak. Alleen door te ondergaan, te ervaren, leer je. Vanzelf komt daar uitrollen wat werkelijk past bij jou.
Ik stel de zaken ook nog wekelijks, zo niet dagelijks bij. En paarden zijn zo ontieglijk vergevingsgezind en flexibel, die gaan daarin naadloos met je mee.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •