Haha! Het zijn toch je "kindjes" hé... Ik ervaar dat toch ook wel hoor. En nadat onze Sid wel eens door de omheining brak... Dan had ik 's morgens toch wel een beetje bang dat hij niet meer op zijn plek stond! Gelukkig kan hij zijn dame geen moment missen dus ver is hij nooit gegaan . Maar ik ben toch geruster met een extra weide klok nu. Ik loop geregeld tot aan de poort (ik kan ze dan net zien staan) om te kijken of alles nog ok is. Ik hoop dat ze voor altijd zo dichtbij kunnen blijven staan, anders zou ik veel meer zenuwachtig zijn denk ik!

Peet schreef op woensdag 20 juli 2011, 17:25:


Bedankt Peet, en Egon, dat wist ik nog niet.

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 28 juli 2011, 11:21:


Dit filmpje heb ik gisteren ontdekt op je website (fantastisch gewoon!!! ) . Ik was namelijk terug op zoek naar al jouw filmpjes (stonden bij mijn favorieten, maar als de pc gestolen wordt is alles weg hé... ).

Ik heb na lang aarzelen toegezegd om de kinderen (9 en 11) van een kennis een "paardenkamp" te geven. Zij rijden in een gewone manège en hebben zelf een pony en paard. Ze wilden 2x op paardenkamp, maar dat kost een hoop centen en het is 2x hetzelfde (als vorig jaar en het jaar daarvoor en het jaar...), ma en pa zagen dat dus terecht niet zitten. Ik had al lachend gezegd dat ik voor dat geld wel eens een kamp bij hen thuis wilde doen. Mama werd doodernstig , zag dat helemaal zitten. En of ik misschien dan van die dingen wilde doen die wij met onze paarden doen...
Het zal dus voornamelijk een "grondwerkkamp" worden . En bitloze try-outs. En de nodige theorie. Uiteraard wel gratis en voor niks, want ja, ik heb nul de botten ervaring met paardenkampen of kinderen enthousiast bezig houden en "paardendingen" aanleren.

Jouw filmpjes dienen om in de "theorieles" te tonen wat allemaal mogelijk is.
Aangezien het oudste dochtertje intussen op jumping gaat met haar pony, ga ik zeker dit filmpje tonen. Kwestie van wat te prikkelen... Mama keek ook al haar ogen uit toen we bij Pien op fotocursus gingen.

Het thema van het kamp: "lol met je knol".

Groetjes, Lena
(grandioos bitloos )

Piet schreef op donderdag 28 juli 2011, 10:34:


Och je mag ze er toch wel af en toe met hun teut induwen hoor,
kwestie van het vragenstellen wat te versnellen,
ik wacht ook nooit op reakties trouwens, tijdverlies....
je ziet wel welke bakkesjes er open blijven staan
(voor zover ik me nog onder paardengepeupel en ponyplebeiers meng)

Hey Nathalie ondertussen heb ik je website ontdekt met de foto's van het afspenen van Huppeltje (wat een leuke naam!) da's wel een goed idee om hem te laten drinken door het hek om de spanning van de uier af te laten nemen indien de merrie wil. Zal ik zeker onthouden! Groetjes, Helena

Lena schreef op donderdag 28 juli 2011, 13:50:



Hoi Lena,
vanwaar ben je ? Als je niet te ver woont kan ik komen helpen als je dat wilt en hulp nodig hebt met het ponykamp

Ik ben ook altijd weer opgelucht als ik bij de wei aankom en de paarden alle vier zie lopen zonder teken van kreupelheid of gebroken benen .

De eerste nacht dat die van mij in het weiland stonden (na jaren op een pensionstal), ben ik na een uurtje wakker te hebben gelegen met spookbeelden in m'n hoofd van paardenbenen die in de draad of een hooinet vastzaten, uiteindelijk om 3 uur 's nachts naar de wei gefietst (zonder mp3-speler, voor het geval ze waren uitgebroken en ik ze ergens onderweg zou horen ). En uiteraard stonden ze gewoon rustig te eten toen ik aankwam...

Toch zal het wel een fijn gevoel zijn wanneer ik over een paar maanden verhuisd ben en maar een paar meter hoef te lopen om ze te kunnen zien staan. Vooral rond oudejaarsavond zal dat wel een hoop rust geven (ze staan net buiten het dorp en hebben voorheen altijd op stal gestaan als er vuurwerk werd afgestoken).

Nu de pony's een eigen wei hebben, is het trouwens wel ideaal dat ik niet bij elk buitje bang hoef te zijn dat ze door een pensionstalhouder op stal worden gezet om de wei te sparen. Ze mogen het pad rond hun eigen wei gerust omploegen - als het iets droger wordt, stampen ze de blubber vanzelf weer aan.

Christel Provaas schreef op donderdag 28 juli 2011, 10:22:

ai Christel..ik ben 1 van degenen die ook wil dat de mensen quoten en meestal doe ikhet ook... is niet erg...'k zal wat zorgvuldiger blijven in 't vervolg....
Myriam

ninapean schreef op donderdag 28 juli 2011, 11:24:


Ik dacht dat mensen die paardnatuurlijk waren vooral kozen voor deze weg omdat er een LOGISCH en onderbouwd verhaal achter zit, maar kennelijk trekt het mensen aan die voor alles zijn wat 'alternatief', vaag en wazig is??

Nymphaea schreef op donderdag 28 juli 2011, 16:59:


Ik ben van Beverlo, dus op zich niet overdreven ver. Maar in principe moet ik 2 kinderen (die trouwens heel goed zijn opgevoed) een paard en een pony toch wel aankunnen.
Alleszins bedankt voor het aanbod.

Groetjes, Lena
(grandioos bitloos )

is het bezitsdrang of bescherming van maya?

misschien bekijkt hij jou (als mens) als bedreiging vanuit zijn eigen (slechte) ervaring?

Mijn merrie was ook getraumatiseerd en heeft me in het begin dat ik haar had een keer flink gebeten (een jaar geleden) en enkele maanden geleden gebeurde dit nog eens. Dit was mijn fout, in die zin dat zij het gevoel had dat ik een bedreiging voor haar vormde en dat ik niet alert was. De eerste keer omdat ik er vanuit ging dat ze mijn goede intenties wel zou zien (een beetje naïef misschien) en de tweede keer omdat ik dacht dat onze verstandhouding al heel goed was en te snel was gegaan voor haar (in het vragen van haar achterbenen, na een verhuis wat voor haar steeds zwaar is en de achterbenen die ze heel moeilijk geeft).

Ik denk dat je het gewoon wat tijd moet geven, hem laten wennen aan jou en je ritme. Veel structuur geven en dan loopt dat wel stilaan los. Maar steeds alert blijven. Ik denk dat als je werkt aan je relatie met hem dat het wel goed komt in het groepsgebeuren.

Oh ja na zo'n beet (de tweede keer was heel hard, ook blauw, toch een lange tijd een zere rug (ik was gevallen)...) was ik heel hard in shock, op zich is het niet erg (fysiek) maar ik voelde me er toch heel onveilig door, het zijn ten slotte grote dieren. Maar toch kan je best proberen om je vertrouwen terug te vinden in hem, want anders geraak je niet verder en kan je de situatie niet omkeren. Ik besefte dat zij mij onmogelijk kan leren vertrouwen als ik haar niet vertrouw.

Een dier met trauma's vertrekt vanuit een ander perspectief en heeft een iets andere benaderingswijze nodig dan eentje die je zelf hebt groot gebracht en waarvan je weet vanwaar het gedrag komt. Ik denk gewoon leren kennen, leren inschatten en mee omgaan. Geef hem het voordeel van de twijfel, hij heeft dat nooit gekregen en misschien is dat net wat hij nodig heeft...

is het bezitsdrang of bescherming van maya?

misschien bekijkt hij jou (als mens) als bedreiging vanuit zijn eigen (slechte) ervaring?

Mijn merrie was ook getraumatiseerd en heeft me in het begin dat ik haar had een keer flink gebeten (een jaar geleden) en enkele maanden geleden gebeurde dit nog eens. Dit was mijn fout, in die zin dat zij het gevoel had dat ik een bedreiging voor haar vormde en dat ik niet alert was. De eerste keer omdat ik er vanuit ging dat ze mijn goede intenties wel zou zien (een beetje naïef misschien) en de tweede keer omdat ik dacht dat onze verstandhouding al heel goed was en te snel was gegaan voor haar (in het vragen van haar achterbenen, na een verhuis wat voor haar steeds zwaar is en de achterbenen die ze heel moeilijk geeft).

Ik denk dat je het gewoon wat tijd moet geven, hem laten wennen aan jou en je ritme. Veel structuur geven en dan loopt dat wel stilaan los. Maar steeds alert blijven. Ik denk dat als je werkt aan je relatie met hem dat het wel goed komt in het groepsgebeuren.

Oh ja na zo'n beet (de tweede keer was heel hard, ook blauw, toch een lange tijd een zere rug (ik was gevallen)...) was ik heel hard in shock, op zich is het niet erg (fysiek) maar ik voelde me er toch heel onveilig door, het zijn ten slotte grote dieren. Maar toch kan je best proberen om je vertrouwen terug te vinden in hem, want anders geraak je niet verder en kan je de situatie niet omkeren. Ik besefte dat zij mij onmogelijk kan leren vertrouwen als ik haar niet vertrouw.

Een dier met trauma's vertrekt vanuit een ander perspectief en heeft een iets andere benaderingswijze nodig dan eentje die je zelf hebt groot gebracht en waarvan je weet vanwaar het gedrag komt. Ik denk gewoon leren kennen, leren inschatten en mee omgaan. Geef hem het voordeel van de twijfel, hij heeft dat nooit gekregen en misschien is dat net wat hij nodig heeft...

N.a.v. de foto's.

Enige info waarom die paarden zo mager zijn?
Kan geen kwestie van "er is geen hooi" zijn, want nmm is dit puur eiwit gebrek (spierweefsel wordt geconsumeerd) wat op te lossen is met... jawel... een beetje goedkope merriebrokjes o.i.d.

Ik zie liever te magere dan te dikke paarden trouwens. De te magere krijg je snel weer goed terwijl de te dikke een even dikke kans lopen voortijdig te overlijden aan allerlei welvaartskwalen.

Lena schreef op donderdag 28 juli 2011, 23:17:


2 is inderdaad nog wel te doen,
moest het er volgend jaar misschien 10 worden wegens daverend succes mag je me altijd contacteren ^^

dit komt met vrij toegang tot hooi en overzetten op grazen weer helemaal goed, misschien geholpen met een wormkuur. Ik denk ongeveer 2-3 jaar oud. eens met Egon, beter te dun dan te dik. Liever wat luzern dan merriebrokken voor de eiwitten.

Wat is de toekomst van deze paardjes?