In het voorjaar zijn we opnieuw gestart met springles, niveau "starting from scratch".
Manlief zat al een hele tijd te springen om terug gaan te springen en is dus erg content dat 'm mij ook weer zo ver heeft gekregen nu we onze Frodo erbij hebben.
Vorige zondag werd er bij ons in de buurt een derby georganiseerd. Een parcours van maximum 70cm en eentje van 90cm.
Dus mijn man had iets van "ge kunt op uwe kop gaan staan, maar ik doe mee".
Uiteraard met Pavana,die volgens onze instructeur kan lezen en schrijven als het over springen gaat, en die in een vorig leven toch jumpings van 1.30m heeft gedaan. Dus 70cm moest toch wel kunnen.
We hadden ons wel afgevraagd waarom het "derby" heette en waren tot de conclusie gekomen dat het kwam omdat het niet officieel was en iedereen daar zowat iedereen kent en dat het vooral plezant moest blijven.
Dus wij naar ginder. Een ruime timing in acht genomen om het stressniveau (vooral dat van mij
) zo laag mogelijk te houden. Ik denk dat we de eerste waren die arriveerden en we waren dus ook alleen om te verkennen. Samen overleg gepleegd wat de beste manier was om naar elke hindernis te rijden, wat bij ons betekent dat we zo lang mogelijke lijnen proberen te rijden.
Hindernis 9 t.e.m. 14 vonden we niet. Mijn man dacht dat ze de tussennummers misschien niet hadden en we verkenden verder hindernis 15 tot 21. Ik had al mijn bedenkingen over de 2 traktorbanden met balk boven en er was een hindernis van treinbils
. Verder een "gesloten hindernis", de zijkanten waren dicht en het was net een vierkantig kooitje.
Toen arriveerde een kennis (degene die ons had gezegd dat er een wedstrijdje was) en toen we een opmerking maakten over de nummering schoot hij in lach.
Na hindernis 8 moesten we het veld/wei ernaast in en ook daar stonden nog enkele hindernissen.
Een hindernis gemaakt van autobanden, een grachtje met een plankje erboven en bergop, een afsprong van zowat 50cm, terug een grachtje, maar met water en een springbalk er op, een hindernis van vlaspakken, en één van liggende metalen vaten. Ik heb het vermoeden dat die kennis dat expres niet had gezegd, wetend dat mijn man dat heel graag zou doen en ook wetend dat ik niet zou goedkeuren.
Nou moe, ik zag het niet zitten dat mijn man dat ging doen
, toch zeker niet met ons paard
. Maar hij droomt stiekem van ooit in zijn leven eens een miltary te mogen/kunnen rijden, dus die had zoiets van
.
Ik heb hem goed de levieten gelezen, uiteraard, want alles wat fout kan gaan zag ik al in gedachten gebeuren. Hij beloofde me om te stoppen als hij merkte dat het niet goed ging
.
Rustig de tijd genomen om in te rijden, ik ook eventjes op Pav omdat manlief toch nog eens wilde verkennen. Eens ik op haar zat werd ik rustiger, ze was namelijk heel ontspannen en makkelijk.
Die kennis van ons gaf dan ook nog eens een stel peesbeschermers, want ja, dat hadden we niet bij. Pav moest effe wennen (die benen gingen erg hoog omhoog), maar na enkele minuutjes was het oké voor haar.
We weten eigenlijk niet goed of het voor zulke wedstrijden toch niet beter is om dat aan te doen.
En dan komt het hé, het moment van de waarheid: 2 van mijn schatten in een "gevaarlijke" piste.
Een heel mooi begin, rustig naar de hindernissen, geen stress, geen gevaarlijke situaties, wel een weigering op het "vierkant". Maar Pav even late kijken, nog eens er naar toe en 't was oké.
Toen het veld in. Mijn man reed haar in draf naar de autobanden, stopte zelf om Pav even te laten kijken, draaide terug, reed er rustig heen en sprong erover alsof ze het alle dagen deden.
Dan het grachtje met plankje: terug gestopt en na even kijken stapte Pav er netjes over (ja zo hoog was het dus
), in stap naar de afsprong: netjes er van af en vanuit draf over het 2de grachtjes en in een rustige galop over de vlaspakken. En weer terug over grachtje één, opsprong, grachtje, alles in draf. En in galop over de vaten, in één heeeel lange lijn naar de treinbilzen, en de tractorbanden... en uiteindelijk naar de finish.
Ik stond er met open mond naar te kijken! Er is geen enkel moeilijk, gevaarlijk of hachelijk moment geweest. Eén keer was het wat minder "elegant": mijn man reed te schuin naar de viersprong, kwam daar niet zo goed op uit, maar dat heeft Pav netjes opgelost.
De toegestane tijd was 280 seconden, ze hebber er 4.18 minuten over gedaan (maximum toegestaan was 8min), en je mocht 2 weigeringen hebben. Genoeg dus om in het "klassement" te eindigen.
Direct die peesbeschermers terug uit gedaan en om uit te stappen zijn ze dan een ommetje gaan doen in de omgeving, wat blijkbaar wel raar overkwam, en nadien mocht Pav wat grazen aan de hand terwijl wij de wedstrijd nog wat mee volgden. Dan Pav naar huis gebracht en wij zijn teruggekeerd om onze kennis het hoge parcours te zien rijden.
Eerlijk gezegd: ik was apetrots op mijn man en paard
. En superopgelucht (en misschien een heel klein beetje jaloers
). Manlief gaf wel toe dat het welslagen van deze operatie voor 20% aan hem en voor 80% aan Pavana te wijten was.
Boeiend waren wel de conversaties die ik gevoerd heb met de andere aanwezigen. Toen Pav de piste inreed vroeg een vrouw of Pav misschien een letsel had in haar mond?
Nee hoezo?
Ah, omdat je man zonder bit rijd...
Oh, nee hoor, dat heeft er niks mee te maken: 't is gewoon veel fijner voor het paard, ze kunnen zich makkelijker ontspannen en je hebt het toch niet nodig: als een paard vertrekt maakt het geen ene moer uit of je een bit hebt of niet.
En ineens stond ik zowat in het middelpunt van de belangstelling en werd het hele parcours met meer dan normale aandacht gevolgd.
- Nee, 't is de eerste keer dat ze het doen.
- Ja, we hebben ook andere paarden en die rijden we ook zo.
- Ik weet niet of er bijzetteugels aankunnen, nooit geprobeerd, we willen het zonder kunnen.
- Nee, sporen zijn niet nodig, ze is meer dan actief genoeg, reageert nu veel beter op de hulpen dan vroeger.
- Ja het gaat echt wel goed hé?
- ...
Apetrots dus.
Besluit: in de categorie
bitloos, zweeploos, hoefijzerloos, spoorloos, bijzetteugelloos en geweldloos waren ze eerst. En meer moet dat niet zijn.
Groetjes, Lena
(grandioos
bitloos )
Warboel
