iris wolters schreef op zaterdag, 7 mei 2005, 19:30:


Klik eens op het linkje Hoefproblemen. Daar kan je al veel info vinden.
Ook wij hadden een pony met hoefbevangenheid en lieten onze (Natuurlijk) bekapper haar hoeven bekappen, samen met veel beweging en alleen maar ruwvoer was ze alweer snel op de been! Wel met medicijnen van de DA. Ik durfde het niet aan om het helemaal op de natural way te doen.
Succes! gr Caroline

Mijn lesweek bij Solinski was..... uniek.
Bij mijn ontvangst was Herr Solinski stug en afstandelijk, potentieel zo stekelig als de schorpioen die achter de deur van mijn slaapverblijf klaar zat en fluks door hem geplet werd.
Twee dagen later zette ik zo'n tweede medebewoner gewoon buiten en had hij zich als een unieke gastheer ontpopt.
Ik heb zelden zó'n intellectueel ontwikkelde en doelgerichte man ontmoet. Ik bedoel; wie gaat er Mandarijnse lettertekens studeren om de oude Chinese filosofen en bv. Qi Gong te kunnen begrijpen? Hij! Voeg dit bij een levenlang perfectioneren van een eigen stijl van rijden, - van gymnastiseren en je krijgt een bijzondere 'paarden-man', een echte ecuyer. Een perfectionist en meedogenloos veeleisend, maar volslagen helder, zonder dubbele bodems.
Na een week privé-les bij deze man heb ik mijn hoofd en een schrijfblok vol. Als ik maar énigszins in de gelegenheid ben ga ik op zijn uitnodiging om dit jaar nog terug te komen in.
Voor wie wat meer over zijn denken wil weten raad ik Reiter, Reiten, Reiterei aan.

In het 15 km. verderop gelegen Vallon Pont 'd Arc zit Sellerie Malibaud. De visie op paardrijden van Solinski heeft ruim 30 jaar geleden aan de wieg van dit zadel gestaan en hij is nog steeds dikke vrienden met de maker. Die meesterzadelmaker is Aimée en daarom/-mee heb ik onwijs gelachen. Wat een heerlijke en ongeneerde levensgenieter is dat. Uiteraard ook de intieme delen van zijn zadels gezien. Vooral het 'ecuyer'-zadel vond ik indrukwekkend fraai gemaakt; daar zitten vier weken vakwerk in...
Sadko Solinski heeft al 25 jaar zo'n zadel en heeft dat een ochtendsessie als verrassing voor me opgezadeld. Zowel van het vakmanschap, de rijeigenschappen als de eerbiedwaardige duurzaamheid word je uitzonderlijk hebberig. Tis maar goed dat zó'n zadel eenvoudigweg onbespreekbaar ver buiten bereik ligt.

Letterlijk en figuurlijk binnen bereik was een rit bij 'Le Malibaud', pal tegenover de mas van Solinkski: http://www.villages-du-gard.com/tourisme/centre-equestre/lemalibaud/nl/index.html
De van oorsprong Nederlandse Sjaak en zijn Parijse Melissa draaien daar gastvrij en hartelijk een paardenverhuur. Je kan daar voor een uur doch ook voor een trektocht van een paar dagen terecht.
Sjaak had heel attent een Malibaud Gardian van een vriend geleend voor mij. Helemaal onverwacht daarmee opgezadeld stond Daphne voor me klaar; een droppie van een paard dat na een paar honderd meter al met enthousiasme bereidwillig en betrouwbaar op de 'open' Solinksi-manier reageerde.
Hoewel dat in zijn bedrijfsvoering met de oudere paarden niet zo makkelijk te realiseren is, is Sjaak gemotiveerd om met zijn jonge instroom 'natuurlijk bekappen' te proberen.
Met goed verzorgde, prettige paarden en prima spullen is dit een aanbevelenswaardig adres voor een vakantiebestemming of als activiteit tijdens een verblijf in de Ardéche.
Hoewel aan de oppervlakte toeristisch laten de Ardéche en omgeving juist te paard een ander gezicht zien; nog geen 10 minuten van Le Malibaud vandaan kwam ik b.v. een aardig lomp everzwijn tegen dat met de staart en borstel omhoog wegspurtte.
Ook de musea van de Grotte Chauvet en dat in Ornac laten zien dat er ook ónder de oppervlakte letterlijk een wereld te ontdekken valt.

Wat betreft de Camargue kan ik kort zijn: die bestaat alleen nog in overlevering. Verf de witte vlekken zwart en de koeienweilanden in Noord-Holland zijn fundamenteel niet verschillend.
De Camargue is geheel ontwaterd/geïrrigeerd en omheind. De paar delen die ongemoeid gelaten zijn, stellen niet veel voor; kun je ook naar de Oostvaardersplassen.
De Gardian van vandaag heeft niet meer te doen dan het vee van de ene omheinde wei naar de andere te begeleiden.
Eigenlijk het enige dat gebleven is zijn de muggen.....

Mijn bezoek aan de manade was anders dan gepland doch zeker zo interessant. De groep waarmee ik rond zou gaan had afgeblazen en de patrón had een stel Franse vrienden gevraagd of ik met hen mee kon lunchen, wat gastvrij en geïnteresseerd enthousiast werd toegejuicht. Aansluitend kon ik mee met een Gardian op een inspectie-rondje, wat ík enthousiast toejuichte. Was op zich een ritje van niks eigenlijk, maar toch een hele ervaring om te paard tussen de stieren door te rijden en hier en daar dwars door de sloten en vaarten te steken. De stieren bleken het eigenlijke doel niet; de bisamratten wel en de door hen aangerichte schade aan de dijkjes en wallen was érg groot.

De moeite waard om het eens gezíen te hebben en verder heb ik zo het vermaarde Camargue-zadel in de praktijk daar kunnen ervaren.
Met een 'bén voyage' en mijn armen onder de muggenbulten ben ik op huis aan gegaan.

Nen dikke proficiat, en geniet er met volle teugen van (voor je het weet zijn ze groot) !!!!

van harte gefeliciteerd met het veulentje.
Als iedereen nu een mooie naam bedenkt kunnen hun er 1 uitzoeken.
nou ik heb er al 1 bedacht: the natural horse.

groetjes rianne

Ilona Kooistra schreef op zondag, 8 mei 2005, 13:05:


ok, idee 3?
Het feit dat libra een mooie naam is en gelinkt is aan vrijheid, natuurlijkheid en vernieuwing, zorgt ervoor dat deze naam te mooi is om weg te gooien.
Daarnaast omdat mensen over de hele wereld getuige konden zijn via een webcamera, wat toch ook lichtelijk nieuw is, doet dat me een samenvoeging voorstellen:

" Camelibra " afkorting Camee? ( ook geen misselijk naampje :)

Piet

Peet schreef op Sat, 7 May 2005 10:44:06:


Blij met weer een tevreden klant erbij
Wanneer maakt iemand even leuke actiefotoos van jullie? Leuk voor op de website. Maar van fotoos kan ik ook zien hoe het precies zit; de werking van Libra kun je echt heel nauwkeurig afstellen, in de zin dat de knopen een cm verschuiven alweer anders kan zijn kwa stabiliteit en balance.
Ik ben uiteindelijk uitgekomen met Draupnir op 6 mm hoofdstel en 4 mm teugeltjes (zelfde verhouding dus als 9/6mm maar gewoon een fikse maat lichter), vooral omdat die opzet het makkelijkste voor mij is met optimaal handgevoel.

Groeten, Egon

kathleen decroix schreef op zondag, 8 mei 2005, 13:23:


Dag Kathleen.

Graag, bij deze dan. De reden dat ik naar Pien ben gegaan waren:
1. Ik vind dat ze heel goed met mensen en met kritiek om kan gaan, en eerlijk gezegd, ik was gewoon nieuwsgierig naar Pien.
2. Piens partner Jack is sinds kort op de lijst natuurlijk kappers gekomen en het dichtst bij mij in de buurt, dus ik heb hem gevraagd mijn paardje Radja te bekappen. Dat had hij een weekje eerder gedaan, volledig naar tevredenheid. Ik had al een keertje eerder om een visite gevraagd en de afspraak was toen gauw gemaakt.
3. Ik sta op het punt mijn paard thuis te gaan huisvesten en ik was heel erg benieuwd hoe Pien dat met haar 7 paarden allemaal organiseerde.
4. Ik ben op zoek naar een geschikt zadel want ik heb problemen met mijn onderrug. Door een les te nemen kon ik ook gelijk een western-zadel testen.
5. Mijn Paardje Radja is heel lief met verzorgen, maar ik rijd haar nooit volledig ontspannen. November 2004 liep ik vreselijk vast op mijn werk en ook op mijn paard. Ik heb toen besloten de zaken grondig anders aan te gaan pakken. Op mijn werk heb ik gevraagd of ze mijn jaarcontract wilden stopzetten óf de werkomstandigheden te wijzigen, en na het stopzetten ben ik tijdelijk teruggegaan naar een vorige werkgever (90 km ver weg). Met Radja ben ik voorzichtig begonnen met grondwerk, in de 1e instantie met het boek van Hempfling. Gaandeweg ben ik veel meer gaan lezen en heb ik deze site ontdekt.
6. Ik wist niet wat ik van zo'n les kon verwachten, maar Pien had me verzekerd dat haar paard me zou helpen de angst weg te nemen. Bovendien had ze zelf soortegelijke klachten in haar onderrug gehad en kon ze me op het zadel wat tips geven.

Hoe verliep de les:
In het begin was het alleen al zalig om in zo'n westernzadel te zitten op de brede achterhand van een haflinger. Ik was in het begin heel voorzichtig, Stef reageerde wel op alle commando's, maar hij voelde ook mijn voorzichtigheid en liep gewoon een beetje lekker voor zich uit. Na een minuut of 20 begon ik onder leiding van Pien wat actiever te rijden, maar toen schoot het heel even in mijn heup. Hierop heeft Pien een tijdje met me meegelopen langs het zadel en verteld op welke manier ik mijn rug kon ontlasten door mijn knieën iets te verleggen.
Ik was niet alleen op de les en Melanie had duidelijk heel veel plezier met haar galop oefeningen. Toen Pien vroeg of ik wilde galopperen aarzelde ik een beetje. Ik wilde niet alle tijd nog steken in het aktief maken van Stef en wist ook eerlijk gezegd niet hoe ver ik moest gaan. Toen ik dit aan Pien vertelde gaf zij me de suggestie om de teugels in een hand te nemen en met de uiteindes een beetje te zwaaien. Dit was voor mij bekend terrein. Zo reed ik vroeger ook altijd (toen ik nog nooit dressuurles had gehad) en op de een of andere manier ging het daarna gewoon vanzelf. Toen ik de houding aannam om te gaan galopperen hoefde ik Stef helemaal geen teken meer te geven. Hij voelde en wist wat ik kon, en ik voelde dat ik hem kon vertrouwen. Naderhand vertelde Jack dat Stef een paard is wat heel erg verbonden is met de aarde. Dit straalt het hele paard ook echt uit en dat is precies wat ik nodig heb.

Daarna hebben we nog even heerlijk ontspannen bij de paarden gezeten en nog even naar de volgende les gekeken. In de buurweide stond Holly met de dikke buik, en daarnaast een ezel en wat geitjes (ezel en geitjes waren niet van Pien). Okkie (zoontje van Pien) was druk bezig met zijn nieuwe kippenkudde.
In een woord samengevat: heel de ochtend was erg idylisch. (Er is daar ook nog eens het machtig mooie Zuid-Limburgse heuvellandschap)

Ik denk er met plezier aan terug, en ga beslist nog een paar keer op les (voor mijn rugklachten) en op een buitenrit van 4 uur als ik genoeg tijd heb.

Groetjes Nel.

En ik ben dus Melanie, waar Nel het over heeft!
Bij deze ook maar even mijn ervaringen op deze ochtend.
Het is inderdaad een prachtige plek waar deze paarden allemaal tevreden staan.
Voor mij was deze les een bevestiging dat mijn (voornamelijk zelf aangeleerde) rijstijl zo gek nog niet is en dat geeft natuurlijk wel even een goed gevoel.
Verder is het fijn om te praten met mensen die dezelfde ideeen hebben over de omgang met paarden (bitloos, ijzerloos etc.) hier in de buurt ken ik er niet zoveel...

Ilona Kooistra schreef op zondag, 8 mei 2005, 10:36:


Hallo Ilona en Frans

Allereerst gefeliciteerd!!
Het is altijd een hele opluchting als alles goed verlopen is.

Het verschilt nogal van paard tot paard of je toegelaten wordt tot het veulen. Vorig jaar was van de 4 merries er 1 paard die direct wegliep met het veulen in haar kielzog. Het heeft wel 3 weken geduurd voordat de merrie zich ontspande en ons toeliet.
Bij toenadering van de veulens van de andere merries gaf dat geen problemen hoewel de merries opmerkelijk alert waren. Hoe vaker we de veulens benaderden hoe beter het ging.
Je merkte ook dat na een aantal weken deze veulens ook meer met elkaar omgingen. Het veulen van de "wantrouwende" merrie maakte ook moeilijker contact met de rest. Maar ook dat is weer goed gekomen. Ze hebben alleen wat meer tijd nodig gehad.
Het kennismaken met de enters en twenters en andere paarden (totaal 10) verliep op een afstand. Maar alle 4 moeders zorgden ervoor dat zij tussen veulen en groep liepen ook al zat er een sloot tussen. Het tijdelijk verwijderd zijn van de groep gaf voor de merries ook wat meer rust en ontspanning. Ze hoefden niet constant de nieuwsgierige paarden op een afstandje te houden.
Na een maand of twee zijn ze bijelkaar in de weide gezet wat verder geen noemenswaardige problemen gaf.

Groeten Rita

Wij hebben een paard die hormonaal niet in balans is, in de winter is ze goed te rijden, maar het voorjaar is er weer. Iedere aanraking hoe licht dan ook breng extase teweeg op de grond. Met rijden is dat een probleem.
Zelf hebben we bedacht dat de hormonale onbalans een rol speelt, maar denken dus ook aan voeding, gras dus. A.s. woensdag wordt paardje doorgemeten om te kijken waar die extreme gevoeligheid vandaan zou kunnen komen, en hoe we haar het beste kunnen helpen. Een optie zou kunnen zijn om dit paard helemaal van het gras te halen, om gras uit te kunnen sluiten. Dekken zou een optie kunnen zijn, maar ik vind dat een risico, en de kans is ook erg klein dat ze drachtig kan worden. Uit onderzoek is gebleken dat de eierstokken niet goed ontwikkeld zijn. Het grote probleem is dat als ze zo is absoluut geen enkele druk kan verdragen, op de grond lijkt het grappig, onder het zadel is het een ramp. Heb al reacties gehoord dat het onze schuld is omdat we de halve wereld op dat paard hebben gezet, weet zelf wel beter, maar is behoorlijk kwetesend als je je zo een zorg om een paard maakt. Heb ook advies gekregen om paard eens flink aan te pakken, zweep of de gloeiende pook! Het is een vreselijk lief paard die enorm haar best doet, maar druk kan ze echt niet hebben. Mijn vraag is eigenlijk denk eens mee, kent iemand ook zo een paard? Is er een oorzaak die we misschien over het hoofd zien?

Groeten Esther

Nel Gommans schreef op zondag, 8 mei 2005, 17:27:


Dag Nel en Pien

Is het een gewoon westernzadel of een boomloos westernzadel wat jullie gebruiken?

gr.

Els

Els schreef op zondag, 8 mei 2005, 18:42:


Els het is een western zadel mét boom, maar wat ik meteen merkte toen ik de aanwijzingen van Pien volgde, is dat je met je eigen houding toch ook een hoop kunt corrigeren. Je gaat er wel vanzelf in zitten maar je eigen houding blijft bepalend. Ikzelf ben nog lang niet aan mijn definitieve keuze-zadel toe, maar omdat ik nog steeds alleen grondoefeningen met mijn eigen paard doe (ze is ook nét van de ijzers) is dat nu even niet van het grootste belang. Ik weet door de les wel hoe het zit en voelt. Ik kan je alleen maar aanraden om zoveel mogelijk zadels te testen door erop te rijden. Dit is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb de papieren al een huis om een ander zadel te testen. (van Zaldi)
Op de pagina van de Zaldi importeur staan genoeg testverslagen, maar dan weet je voor jezelf nog niet echt hoe het zit. Daarom is zo'n rijles ook nog eens fijn. Je kunt er zoveel aspecten in meenemen. Een testzadel laten komen is welliswaar gratis, maar aan verzendkosten ben je toch 38 euri kwijt. Nu heb ik alles aan Pien kunnen vragen én nog eens zelf kunnen testen. Gelukkig voor mij wil een vriendin mij haar boomloze zadel nog een keertje uit laten lenen, dus dan heb ik er al 3 getest. Alleen denk ik dat een ander er weinig aan heeft. De enige goede raad die ik aan je kan geven is om zoveel mogelijk uit te proberen binnen de grenzen die je voor jezelf hebt gesteld. Daar is met name zo'n rijles uitermate geschikt voor.

Groetjes Nel.

Frans Veldman schreef op zaterdag, 7 mei 2005, 1:48:


Ik heb 1 en ander grondig geprobeerd te lezen, en vind het weer een goede pagina erbij :)
Dat paard wat al kwijlende het hoofd zo mooi dressuurmatig op de loodlijn houdt heeft wel een superzielige uitdrukking...

Toch 1 opmerking... de alinea:
"Het is geen goed idee om met constante aanleuning te rijden. Het paard voelt met de neus voornamelijk het verschil tussen wel of geen druk, maar minder goed het verschil tussen minder of meer druk. Als je met constante aanleuning rijdt heb je je grootste communicatiemiddel wel of geen druk al verspeelt en blijft voor het rijden slechts minder of meer druk over, wat veel minder effectief is."
Buiten dat verspeelt met een d is ... moet je denk ik toch ergens even uitleggen wat je onder "aanleuning" verstaat; voor Drop en mij is dat 10gr. nominaal teugelspanning (yep, gemeten) doch voor een beetje gerenommeerd dressuurmiep op FEI-nivo schijnen kilo's niet abnormaal gevonden te worden. Wat moeten die miepen sterk zijn, he? Wanneer uitgemiept kunnen ze nog bokskampioene worden (toch maar beter geen ruzie met Anky maken). Ik ben natuurlijk watje op een watjeshengst, maar moet er toch niet aan dénken een krat bier aan iedere teugel te hangen voor m'n lol.
Ik heb echter het gevoel dat jíj hier eigenlijk bedoelt: "Het paard voelt met de neus voornamelijk het verschil tussen wel of geen druk, maar minder goed het verschil tussen een boel druk en nog meer druk." Zo gesteld is het helemaal waar en logisch én ook nog eens echt onderzocht - net als dat nog harder dan hard op je duim slaan niet noemenswaardig meer onprettig is, omdat de cellen die als pijnsensoren dienen een vaste drempelwaarde hebben en binair werken.

Dan de vraag:
"Maar een touwhalster is toch ook niet vriendelijk vanwege de knoopjes die op zenuwen drukken?"
Er zijn niet alleen gebruikers die hierin geloven, maar ook ontwerpers. Er zijn zelfs ontrwerpers die in plaats van extra "gemene" knoopjes gewoon spijkers in hun hoofdstellen verwerken naar believen, zoals Cook, en Roberts. Het is slechts mijn persoonlijke mening, maar dit zegt me meer over de werkelijke mentaliteit en kennis (!) achter de PR-façade dan wat anders. Waar extra knoopjes/spijkers/etc. natuurlijk wel op kunnen "inwerken", is gewoon beurse, gevoelige plekken veroorzaken. Duh.

Groeten, Egon

e m kraak schreef :


Zonder me te bemoeien met de knopjes en druk discussie ( ik ben tevreden over mijn linnen stalhalsters met platte, brede neusbasis en sidepulls met extra vetwrap over de neusriem om de druk te verzachten -als er al druk zou zijn-) :

Ik heb een Monty Roberts halster om te testen , het voldoet best wel, ook al heb ik er links en rechts best wat op aan te merken, maar dat heeft meer met de maat te maken dan met de werking.

Wat ik heel duidelijk wil benadrukken is dat er bij mijn Roberts halster geen enkel spijkertje te zien is. Het is een gewoon stalhalster met daaronder een dubbele band over de neus. Aan beide uiteindes van die band zitten 2 ringen waar de teugels doorheen gaan.
Soort van stalhalster in combi met side-pull dus.

Overigens zie ik het nut niet in van die dubbele werking, als je een gevoelig genoeg paard hebt kun je hem zelfs zonder iets rijden , dus zelfs zonder de Libra, wat we dus ook meestal doen hier.
Maargoed, ik test hem een beetje uit en het doet absoluut geen schade voor mijn paarden.

Niks spijkertjes, dus het is niet altijd negatief wat er beschreven wordt

En als hij er van die methodes op nahoudt, -wat ik best zal geloven- dan distancieer ik mij daar van.

Groet, Pien

Heel erg gefeliciteerd!
Hier een aantal suggesties voor namen:

- Chara betekent "blijdschap" in het Grieks.
- Arthemisia, de Griekse godin van de natuur.
- Amata (beloved) (taal weet ik zo niet, ik heb eens een lijstje op gezet van namen met mooie betekenissen, maar ben bij sommige vergeten de taal te vermelden.)
- Dea Dia, Godin van de natuur.
- Gaia, was bij de oude Grieken de aarde en de oudste van de godinnen.
- Harmonia, In de Romeinse keizertijd (sinds de 1e eeuw n.C.) wordt Harmonia een machtige wereld en heelal beheersende godheid.
- Epona, de Keltische paardgodin.