Ja ik heb ook al clickertrainig gedaan met mijn paarden. Eentje is zo belust op voer dat ie niks anders doet dan mijn zakken of heuptasje in de gaten houden en er het liefst inspringen. Ze doet dat niet, maar het scheelt niet veel. Ik heb daardoor telkens het gevoel dat ik niet de volledige aandacht heb van mijn paard. Haar nijd om voer is op dat moment groter dan haar respect voor mij.

Nu ben ik overgegaan op Parelli. Meteen al bij de eerste games, merkte ik verschil. Het paard werd rustig, begon te likken en te gapen en stond super relaxed, met alle oog voor mijn bodylanguage. Werd meteen alert als mijn houding veranderde en relaxed als ik "rust"gaf.

Van de week nog eens geprobeert te clickeren met in mijn achterhoofd de bagage van Parelli wb. lichaamshouding, bodyblocks (mocht ie me willen bespringen) etc. Maar het was of er bij het paard een knopje omging. Hele tijd zenuwachtig dralen, wanhopig dingen uitproberen om toch maar een beloning te krijgen, geen rust om iets naar behoren en fatsoenlijk uit te voeren.

Bij dit paard is dus de rust van Parelli een betere beloning. Het paard leert beter kijken naar mij en heeft de rust om de oefeningen te begrijpen.

Het zal bij ieder dier anders zijn. Wat ik hier al eerder ergens las met het enge plastic, wat niet lukte met Parelli en wel met clickeren is daar een goed voorbeeld van. Bij mij was het net andersom. Ik had ook een groot stuk plastic op de grond gelegd en ging erachter staan met mijn heuptasje en clicker. Nou, het paard komt aanlopen, ziet het plastic niet eens, zo geconcentreerd op mijn tasje, tilt haar hoeven niet eens fatsoenlijk op, het plastic stroopt op rond haar hoeven, waarop ze ongeduldig met haar benen begint te trekken om dat lastige ding kwijt te raken. Het was gehaast, onoverzichtelijk en ik had de situatie niet meer in de hand. Het paard was druk, dribbelig (en niet van angst hoor) en werd geirriteerd van dat plastic, wat niet opzij ging.

Nogmaals geprobeert met de cs erbij (en heuptasje af). Paard komt aanlopen, kijkt goed naar mij, naar het plastic, wanneer ze te hard loopt: wiggle het touw en ze staat stil (deed ze eerder niet) en loopt rustig beheerst over het plastic. Er was rust, er was communicatie.

Maar wat Nick al zei met druk geven heb ik ook met mijn honden. De herder (superneuroot èn vreselijk onderdanig), de golden: "cooool man" instelling. Toch werkt druk geven hier wel bij de neuroot alleen zo minimaal dat de andere hond het niet eens ziet. Een oogopslag is al voldoende. Geef ik meer druk: ligt ze op haar rug (vrouwtje ik ben schuldig!!!) Ze heeft een grote release nodig. Dus weinig druk, grote release en dat gaat prima. Ik weiger om voermachine te zijn. Is wel leuk, maar vind het niks met respect te maken hebben. Is goed als spelletje, maar moet zeker zonder kunnen.

En Parelli is ook wel 2e hands te vinden. Goed zoeken. Ik vind het niet erg dat hij er rijk van is geworden hoor. Ik wilde dat ik het verzonnen had. Het gaat erom dat het werkt, en dat het bij je past en bij het dier waarmee je gaat werken.

Denise van der Made schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:43:


Inderdaad. Vond ook een rare opmerking. Dus als je geen peperduur Parellipakket kunt kopen, moet je geen paard nemen! Slaat nergens op. Mijn kinderen krijgen ook geen merkartikelen omdat ik dat te duur vind. Mag ik zeker ook geen kinderen?
Ik heb mijn spullen ook bij equiplay gekocht. Je kunt als je goed zoekt, best vervangende middelen zoeken zodat je niet meteen het duurste van het duurste hoeft te kopen. Is alleen wat werk.
En inderdaad: smile! Werkt bij elke training. Laat je paard merken dat je blij met hem bent. Heeft ie een dag geen zin: prima toch? Ga je lekker in de wei zitten. Op een dag heb je genoeg "gereeschap" in je bagage dat je daarmee om kunt gaan. Je leert het toch niet in één dag. Geduld en liefde zijn sleutelwoorden.
Succes!

perdida schreef op donderdag, 16 juni 2005, 12:32:


ik heb ervaring met Marquis schoenen, 4 stuks, als je ze zorgvuldig volgens de gebruiksaanwijzing inloopt: beginnen met 5 minuten stappen aan de hand, volgende dag 10 minuten enz. (ze geven een schema mee) dan krijg je geen gevoelige hoefballen (als je die krijgt, zit je sowieso verkeerd: foute maat) en geen wondjes in de kootholtes.

Helaas hebben de meeste mensen geen geduld, denken na 2 x dat het wel kan en gaan volop rijden met die schoenen en daar gaat het fout. De voeten moeten er aan wennen je moet een beetje "eelt" kweken,

Mijn paard liep er ook zo op weg, alsof ie ze altijd al aan had gehad.

Ik gebruik ze niet meer, omdat ik het aan- en uittrekken een vreselijk werk vind en het schoonmaken ook. Ik wacht wel met mennen tot de hoeven gezond genoeg zijn!

Spirit schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:59:


<knip>

Dag Pien,
Hartelijk dank voor je uitgebreide toelichting!


Bloed is altijd vervelend. Echter, vaak zie je pas in tweede instantie bloed. D.w.z., je snijdt ergens, ziet geen bloed, zet de hoef neer. Pak je vervolgens de hoef weer op, blijkt zich een speldeprikje bloed naar buiten te wurmen. In dat geval ben je precies tot de grens gegaan. Er staat verschrikkelijk veel druk op het binnenste van de hoef. Als je dan ergens het hoorn verdunt tot 2 cellaagjes, dan wordt het bloed er doorheen geduwd. Dat is wat anders dan wanneer je echt in het leven snijdt (het is me helaas al een paar keer overkomen). Da's gewoon een fout, een uitschieter.

Als je te maken hebt met bloed betekent het wel in alle gevallen dat je ergens iets heel erg dun hebt gemaakt. En daar kon het paard vervolgens wel eens gevoelig van gaan lopen. Bij een eerste trim komt dat voor omdat je de hoef nog niet kent. Bij gecontraheerde hoeven (= bijna alle hoeven) ligt de lederhuid niet zelden in "kreukels" onder de zool. Daardoor heb je op sommige plaatsen meer dan genoeg zool terwijl het vlak daarnaast al gauw te dun blijkt te zijn. Daar kom je alleen door ervaring achter.

Om deze reden kun je dus niet altijd bij een eerste trim de zool dik genoeg houden om gevoeligheid te voorkomen. Want er bevindt zich lederhuid op onvoorspelbare plaatsen. Maar naarmate je een hoef vaker hebt bekapt zou je moeten weten waar zich de probleemgebieden bevinden. En dan kun je proberen om daar voorzichtigheid te betrachten.

Het probleem is echter, en dat is vandaag al eerder hier geschreven, dat de trimfrequentie vaak onvoldoende hoog is. Dat heeft te maken met het prijskaartje. Als je slchts eens in de 2 weken of nog minder vaak trimt, dan onstaat het jo-jo-effect. En dan krijg je dus een paard wat elke keer na de trim opnieuw gevoelig is. Want in de tussenliggende tijd heeft de hoef kunnen groeien en is het hoefmechanisme toch weer wat belemmert geraakt.


Dat laatste: hoefzweren komen in veruit de meeste gevallen van binnen, niet doordat er op een steentje wordt getrapt.


3,5 cm is een vuistregel. Ik heb paarden die ik lager zet en weinig paarden die ik hoger laat. Dat laatste eigenlijk alleen als de hoef dusdanig gecontraheerd is dat de hielen de lederhuid meenemen en je dus in het leven snijdt als je ze lager zet.

Maar het is op zich niet de 3,5 cm die zo belangrijk is. Dat is een vuistregel om je te helpen naar een 30 graden kroonrand. Dat is inderdaad iets waarvan binnen de Strasser Methode niet wordt afgeweken. En beweging en dagelijks met de voeten in water.


Om verandering te bewerkstelligen heb je meer dan normaal hoefmechanisme nodig.


Steunsels snijd je niet per definitie lager dan de zool. Die situatie kan zich voordoen in ongezonde hoeven. De "diepte" van de steunsels bepaal je a.d.h.v. de diepte van de laterale straalgroeven. Hoe dieper die laatsten, hoe dieper je ook de steunsels uitsnijdt. Anders houden de steunsels de zool als een soort muren omhoog wanneer het paard (sneller) loopt. Dat prikt dan van binnen tegen het hoefkatrolgebied, etc.


Tsja, maar dat is nou juist het fundamentele verschil tussen de Strasser Methode en de conventionele (dier)geneeskunde. Binnen de Strasser Methode vinden we dat je de oorzaak van de ziekte of het ongemak moet wegnemen en het dier in staat moet stellen om zichzelf weer gezond te maken. In de conventionele (dier)geneeskunde lijkt men steeds verder af te geraken van het zoeken naar oorzaken. Als men de symptomen kan bestrijden is het goed. Bij paarden betekent dat dat ze zo snel mogelijk weer bruikbaar moeten zijn. Bruikbaarheid is echter helaas niet hetzelfde als gezondheid.


Ik hoop dat het resultaat inderdaad hetzelfde is.


No problem, ik voel me niet aangevallen. Ik hoop ook dat ik nu niemand in de verdediging dwing, da's niet mijn bedoeling.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Karen Drost schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:17:

. . .

Yolande heeft ons begeleid met Strasseren. Van haar hebben we ook veel geleerd. We zijn nu wat meer aan het natuurlijk bekappen. Gelukkig hebben al onze paarden gewoon gezonde goede voeten. Die van Bjork blijven wat lastig.
Het enorme voordeel van het zelf leren vind ik dat we dus nooit meer kreupele of gevoelige paarden hebben gehad, en dat ze nu net bekappen gewoon lief zijn, Dat was toen er nog een hoefsmid aan te pas kwam wel anders. Onze paarden hebben nog nooit ijzers gehad, en dat houden we ook zo. De hielen van Falka staan trouwens nog lager dan de 3 cm. zo groeien haar hoeven nu eenmaal. 2,5 cm.

groeten Esther

Groeten Esther

trea hoex schreef op donderdag, 16 juni 2005, 14:30:
Stáát dat er? Staat ook iets over prioriteiten. Ik koop zelf gebruikt en via ebay dat zou je inmiddels ook doorgekregen moeten hebben. Ja, je kunt voor een dubbeltje wel eerste rang zitten maar....

Inderdaad en ik blijf bij mijn opmerking. Moét je schooien etc, dan inderdaad geen paard, want dat is geen recht maar een verplichting.
... voor niets gaat alleen de zon op.

Nogmaals: een paard (liever paardEN) is (zijn) een verplichting.
Zo hebben we hier op PN ook de dsicussie gehad over het niet paardgericht houden van paard met de 'ja, maar; dan kan ik geen paard houden'-reacties en dat klopt. Dat kan dan niet. Is hetzelfde.
Kan en mag je over van mening verschillen. Míjn mening is dat als je geen redelijk budget hebt, je er niet aan MÁG beginnen.
Hetzelfde geldt voor de tijd die je in je paard kan steken, daar is ook geen snel alternatief voor. Dat is dan weer een 'nadeel' van NH: zet je een paard niet in een wei, dan hoef je ook niet te verdienen dat hij/zij uit vrije wil naar je toe komt .
Ja, dat betekent in míjn ogen inderdaad dat niet iedereen een paard kan en mag houden. Ik in NL ook geen paard kon en mocht houden van mezelf. Gut wat rut; life sucks.

marjolijn schreef op donderdag, 16 juni 2005, 10:28:


Zo is het.
Waar geen wil is, is geen weg en met 'ja maar' wordt meestal 'nee, want' bedoeld.

Wat hier al eerder ter sprake is gekomen is dat het hóóg tijd is dat de overheid de normen die voor alle dierhouderij gelden ook voor paarden gaat invullen en uitvoeren. 'Zelfs' Oostenrijk is al met de uitvoer van welzijnswetten mbt paarden begonnen die een lichtjaar op NL vooruitlopen en dan is Oostenrijk nog bepaald geen lichtend voorbeeld wat betreft de paardgerichte eisen.
'Ja, maar..... '

Hoi Karen, heel fijn dat je hier zo serieus op in gaat.
We kunnen hier veel van leren, maar ook door je uitleg schep je veel duidelijkheid in de vooroordelen van velen rondom de Strassermethode.
Het blijft toch een beetje hangen dat Strasser, langdurige gevoeligheid en in de zool snijden met elkaar in verband worden gebracht.
Hopelijk kan dat dus nu veranderen.


Helemaal mee eens!
Wekelijks of tweewekelijks bijhouden op zijn minst is wat het beste resultaat geeft, bij welke van deze methoden dan ook.
Dat is ook wat wij de mensen leren :
Het onderhouden van de enigszins gezonde hoef van je eigen paard.
Met daarbij het advies om de eerste bekapping (en vaak meerdere bekappingen) door een ervaren NB - er te laten uitvoeren, er met je neus bovenop te staan en goed te kijken en je advies te laten geven.
En elke paar weken de hoeven te laten controleren.
Blijkt dan als je er zelf mee aan de slag leert gaan, je ook anders leert kijken doordat je je op een andere manier met je paard verbindt - heerlijk toch?


Toch een beetje een verschilletje want wij gaan ervan uit dat je een paard altijd gefaseerd lager zet, om extreme gevoeligheid te voorkomen.
Uiteindelijk kom je er toch wel, alleen is de weg wat langer.
Voor beide wegen is heel wat te zeggen ja.
Zeker in acute gevallen kan ik me heel veel bij Strasser voorstellen.

Ik merk dat velen echter toch nog niet dat vertrouwen hebben om zich 'te wapenen' tegen opmerkingen vanuit hun omgeving bij gevoeligheid.
Vergeet niet dat velen hun paard op een manege hebben staan en daar staan de beste stuurlui altijd aan wal. Dan ga je al gauw twijfelen, en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Liever gefaseerd dan.

Mijn eigen nieuwe paarden zet ik wel in één keer laag als dat kan, maar dat is mijn eigen verantwoordelijkheid want ik weet ook dat ik ze de tijd kan geven die ze nodig hebben, en het maakt niet zo heel veel uit of dat nu 1 maand is, een half jaar of langer.

Ik vind het wel heel goed van jou dat jij eerst een gesprek met de eigenaars aangaat om hen uit te leggen wat de Strassermethode inhoudt. Zo komen ze niet voor verassingen te staan.
Dat zou altijd zo moeten zijn, vind ik.

Hoevelen doen dat ?
Raf vertelde wel eens dat hij helemaal geen paarden meer wil Strasseren die op stal staan en ik geef hem groot gelijk.
Maar dan krijg je weer de discussie van dat men denkt dat Strasseren of een andere vorm van NB alleen is voor buitenpaarden


Ik ken het : "Wij houden hoef en paard gezond en niet enkel bruikbaar"
Ik weet het, ik weet het : De oorzaak....
Hoevaak ik al de laatste tijd het woord symptoombestrijding genoemd heb...


Er zullen misschien wat nuanceverschillen zijn, en ik denk ook niet dat het wat uitmaakt, jij wel?
Het gaat erom dat we allen onze paarden een beter leven willen geven, geen ijzers, meer beweging, in de groep, dag en nacht buiten, gezond voer (ben ik er nog een vergeten?...)

Het resultaat is wat telt.
Ik ben er blij mee dat mijn paarden nu over elke
soort ondergrond en in elke gang goed lopen.

Groetjes, Pien
(die nu echt de was gaat opvouwen want ik moet zo weer aantreden)
www.spirithorses.be

CooLLady schreef op donderdag, 16 juni 2005, 14:13:


Niet meer huilen, arme paard krijgt nog een schuldcomplex.

Ik was ongenuanceerd gisteren, moet ook niet schrijven als ik geergerd ben, komt het veel te hard aan. Zal proberen mijn leven te beteren.

Heb ondertussen je profiel bekeken, waarbij ik een glimlach niet kon onderdrukken, ben je nu 2 of 21?

Maar zag ook dat CoolLady pas net 5 is, en als ik je goed lees, rij je haar al geruime tijd, ze zou o.a. het springen nu niet meer willen, vroeger wel.
Mijn conclusie is dan dat je teveel gevraagd hebt van haar, op te jonge leeftijd en dat je van voren af aan moet beginnen, en over het hoe je dat zou kunnen doen heb je inmiddels al veel goede raad gekregen.
Voor de zoveelste keer van mijn kant de waarschuwing niet te jong met je paard beginnen, brengt alleen maar ellende. Dat is niet persoonlijk aan jou gericht, Milena.


OK, tegelijkertijd hoop ik ook dat Frans (of is het Hans?) en Ilona dan niet meer beschuldigd worden van allerlei onzin, want dat leek gisteren een trend.


Ach, wegjagen... Nogmaals, ik was wel te hard, maar ben desondanks nog steeds van mening dat de fout bij jou ligt, zoals altijd wanneer mensen met hun paard overhoop liggen. Ervan uitgaande dat je het beste voor hebt met je paard, hoop ik dat je alle goede adviezen ter harte zult nemen; en als ik jou was zeker bij Piet langsgaan overmorgen, zodat je wat over klikkeren te weten komt. Zou de verstandhouding tussen jou en je paard enorm kunnen verbeteren, en niet zeggen dat het te ver is, of dat je oma jarig is, want dat is geen excuus.

Ik ben hier al wat langer dan jij.


Point taken.
Isabel

CooLLady schreef op woensdag, 15 juni 2005, 22:52:


Hoi
Het is inderdaad wel lastig als je paardje je eventjes niet meer ziet staan. Probeer het echter van de andere kant te zien. Je paardje is gelukkig in de wei met zijn soortgenootjes. Geef hem de tijd. Het komt vanzelf wel weer die aandacht voor jou als je hem rustig de tijd gunt.

Wat heel goed is om zomaar in de wei te zijn bij je paard tussen alle andere paardjes. Doe daar gewoon niets en bekijk hoe alle paarden onderling met elkaar communiceren. Hierna zou je eens met je halster je paard eventjes alleen kunnen aaien zonder hem ermee te vangen.
Doe de andere keer het halster eens om en weer af.
De bedoeling is dat wanneer je paard je ziet aankomen in de wei hij het niet direkt in verband brengt dat hij gevangen wordt door jou.
Ik zou zelf echt uren naar de onderlinge communicatie kunnen kijken van paarden. Echt super leerzaam.

Wat je geeft als beloning kan per paard weer verschillen. Ikzelf wissel mijn beloningsvormen af. De ene keer rust en de andere keer een snoepje.

Misschien kun je via internet aan een tweedehands parelli pakket komen? Ze staan regelmatig te koop. Verder heb ik zelf al heel wat interessante en leerzame boeken gelezen over nh, namelijk de boeken van Mark Rashid, Klaus Hempfling en op het moment ben ik bezig met het lezen van het boek Inge Teblick. De boeken van Mark Rashid vond ikzelf echt geweldig. Het leert je anders naar het wezen paard te kijken. Een echte aanrader dus.

Patchouli schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:56:


Hee waar is die nh-pensionstal in de randstad???

spinnetje schreef op donderdag, 16 juni 2005, 16:33:

Pijnacker. Maar we kunnen er nu ff niks bijhebben....
Want inderdaad, de paarddichtheid is een stuk lager dan bij de buurman

marjolijn schreef op donderdag, 16 juni 2005, 16:35:


Nou zeg dat is niet eens zo ver bij mij vandaan! Ik woon zelf in Alphen aan den Rijn. Op het moment heb ik gelukkig wel kunnnen regelen dat mijn pony zo natuurlijk mogelijk gehouden wordt: lente,zomer en najaar in de wei met soortgenootjes en s'winters in de paddock met een vriendje.
Alleen ben ik daar wel de enige op stal die zich bezig houdt met nh.
Maarja mijn pony is er gelukkig en daar gaat het om. Mocht ik ooit nog eens willen verhuizen dan zal ik eens bij je informeren of je plek hebt, want zo'n nh-stal is natuurlijk wel geweldig!

Isabel van der Made schreef op donderdag, 16 juni 2005, 15:58:


Ik sluit me helemaal bij Isabel aan, ik ergerde me ook nogal aan de beschuldigingen naar Frans en Ilona. Snap ook best dat je hulp zoekt met je paard, ik raad je aan om te lezen, en idd ook zaterdag naar Piet te komen.
Kijk hier ook bij de links, er zijn behoorlijk wat boeken over allerlei methodes, en dat is dan toch weer wat goedkoper dan allerlei pakketten aan te moeten schaffen. Ik beloon trouwens wel met snoep, en de paarden zijn beleefd hoor Snoepproblemen zijn ook met snoep op te lossen, je krijgt wat je vraagt Als je een paard de tafelmanieren leert met snoep geven, krijg je niets geen opdringerig paard hoor.
Hier alvast wat leesvoer
http://www.cremebrulee.be/inge/artikels/wieisbang.html

groeten Esther

CooLLady schreef op donderdag, 16 juni 2005, 14:22:
Hé Milena,

de Haflinger waar ik een tijd voor gezorgd heb (heb geen eigen paard, geen gelegenheid voor momenteel), werd door mijn "medeverzorgster" op de "normale" manier beleerd en is ook zo ingereden.
Er werd altijd alleen met hem gewerkt (nooit gespeeld) en na afloop kreeg hij dan snoepjes, met het gevolg dat hij altijd vreselijk naar het einde toe aan het leven was.
Bovendien werd hij opdringerig, begon naar de plek op mijn spijkerbroek te happen, waar die andere meid altijd de snoepjes bewaarde en meer van dat soort ondeugden.
Dus belonen met snoepjes heb ik daar helemaal achterwege gelaten (zij gelukkig ook, want ze erkende wel dat ze wat problemen had met de pony).

Het avontuur daar heeft helaas niet lang mogen duren...de eigenaar wilde niet de moeite nemen een voor hem geschikt stuk land af te zetten voor de Haf, zodat hij ieder voorjaar hoefbevangen raakte (na veel zeuren mocht dan de hoefsmid komen) en werd het arme dier voor de hele zomer, of in zijn eentje op een kaal looppad gezet, zonder regelmatig gevoerd te worden, of in een koeienloopstal zonder frisse lucht.
Het arme dier werd helemaal geobsedeerd door eten als hij buiten kwam en tja, als de omstandigheden niet veranderen, bereik ik ook niet veel met mijn Parelli spelletjes....dus weet dat je die basis in ieder geval goed hebt voor Cool lady....ze is nu bezig te ontdekken dat ze een mooi paard is, dat als individu gezien mag worden en dat ze ook een eigen wil heeft.
Zorg dat je vriendjes met haar wordt!!
Komt goed!

Groetjes,
Marlies

p.s. trouwens idioot dat de dierenbescherming nix aan zo'n situatie kan doen als bij die Haf...de richtlijnen in dit land voor "diervriendelijk" moeten echt nodig aangescherpt worden!!