Wil schreef op zondag 30 april 2006, 22:19:
> Spirithorses schreef op zondag 30 april 2006, 21:55:
>
>>
> Sterkte ermee hoor!
>
> Groetjes,
> Wil.
He Wil. misschien heb je oude zaadbanken verkeerd geinterpreteerd? Dat is een mogelijkheid. Het is wetenschappelijk bewezen dat de meeste zaden, zo'n 60 % niet zo erg ver valt van de plant.
Jakobskruiskruid is een windverspreider, maar eigenlijk is zijn vliegmechaniekje stuk, hij kan helemaal niet zo goed vliegen, zelfs zijn lanceersysteem is niet zo best. Als je een raket lanceert moet ie goed los komen van de lanceerinstallatie, heel veel zaden van Jakobskruiskruid blijven jammerlijk achter, en zullen nooit het luchtruim kiezen. De buitenste blaadjes houden ze gevangen, en door de weerhaakjes van het pappus, dat is het pluis, blijven er nog meer zaden plakken.
De meeste zaden ( zo’ n 60%) die wel kunnen vliegen houden het maar een seconde of 10 vol in de lucht, ze hebben een beroerde parachute. Een seconde of 10, is binnen de 5 meter ter aarde storten. Zeker als de parachute wat nat is door douw of regen plakt het hele vliegmechanisme aan elkaar van ellende. Maar er zijn natuurlijk ook wat atletischer types, zij houden het wat langer vol, we hebben tenslotte nog wel zo’n 40 % over van de vliegers. Sommigen komen nog wel een eindje verder, er de echte “die-hards” halen misschien wel een meter of 40. Ik kan me goed voorstellen dat de wetenschappers die dit onderzocht hebben ook wel op hun neus gekeken hebben, tenslotte zie je wel de pluizen vliegen. Ze hebben er het volgende op gevonden, ze maakten een telsysteem voor de zaden, even simpel uitgelegd, je snijdt een bloemhoofd in wat stukken, breuken dus, en gaat zaden tellen van één stuk, dat is vermenigvuldigd met alle stukken. Zo hebben ze kunnen uitrekenen hoeveel zaden een plant kan hebben, dat varieert dus van zo’n 75.000 tot 200.000. Dan moest er natuurlijk bedacht worden, hoe vang ik de zaden, en wat is de windkracht. ( met een orkaan kunnen ook koeien of auto’s vliegen ) Maar wetenschappers kunnen soms best slim zijn, ze maakten vangkooien, een soort houtwol op verschillende afstanden en dan rekenen maar!! Nou reken maar dat er wel goed is over nagedacht. Ze hebben ze ook echt zien vliegen, net zoals wij allemaal. Maar zij hebben ze ook zien landen en gevangen. Helaas bleek er toch wel wat kwijt te zijn, er was geen 100%, (ze waren ongeveer een halve tot 1 % kwijt) sommige zaden waren werkelijk ontsnapt, zij konden wél goed vliegen. Waar ze terecht zijn gekomen weet natuurlijk niemand, ook niet of ze wel op een geschikt plekje kwamen om te kunnen kiemen. Hieruit kun je dus concluderen dat de conditie van die wetenschappers niet al te best was om achter die zaden aan te rennen om te zien waar ze terecht kwamen, en of ze wel konden kiemen, of je kunt je concluderen hé wat raar dat Jakobskruiskruid zich zo snel verspreid, want er zijn wel meer mogelijkheden. Als je bedenkt dat Jakobskruiskruid zich gezien de tijdsfactor zich eigenlijk maar voetje voor voetje verspreid, lijken andere manieren meer logisch. Dieren kunnen het meenemen in de vacht, het is bij de konijnen af!! Maar het kan natuurlijk ook doodgewoon in een zakje, een zaadmengsel. Staat leuk in de berm, mooie bloemetjes, en dat zijn ze echt.
Bloemetjes uit de inheemse flora, die ineens in gebieden opduiken waar ze eigenlijk schaars waren. Maar wél met een gezamenlijk doel, de Jakobsvlinder, die moet hem weer opeten, maar die arme rupsen van die vlinder eten zich nog eens dood, ze kunnen het met geen mogelijkheid op, het zijn er teveel!! Nu blijft er zoveel over dat het in het voedsel komt van dieren die niet zo goed tegen het gif kunnen van kruiskruid, zij eten zich ook dood, maar zij worden eerst ziek, voor je dat merkt kan het vreselijk te laat zijn.
Je moet dus zien dat het niet in het eten komt van de dieren en uit de wei blijft.
Wat je zelf kunt doen is de wegbeheerder dit verhaal uit leggen, en duidelijk maken dat je voor jouw dieren dit een onaanvaardbaar risico vind. De factor wind kun je redelijk uitschakelen, het komt niet van kilometers ver aanwaaien, het gevaar komt van dichtbij. De halve tot 1 % is een onvermijdbaar risico, maar een wegbeheerder zou zich met wat kennis van de verspreiding van de plant als een goede buur kunnen gedragen, en de verantwoording kunnen nemen om geen overlast te veroorzaken. Doe het schriftelijk, juridisch gezien is er dan waarschijnlijk ook een verantwoordelijke aan te wijzen als het niet gebeurt en je dieren worden ziek. Onwetendheid is dan geen factor meer.
Verspreiding kan dus echt ook door mensen, dieren via vacht veren, en bij schapen zelfs poep. Dat er een probleem is daar kan niemand onderuit.
Vrij vertaald in het Nederlands uit Harper en Wood, en Poole en Cairns
Harper en Wood (The Journal of Ecology, 45 (1957): 617-637)
Poole & Cairns (1940) Botanical Aspects of Ragwort (Senecio Jacobaea L.) Control Botany
division publication No.2 1940 Department
of Scientific and Industrial Research
Esther
Warboel
