Wil schreef op donderdag 13 juli 2006, 13:31:
> Maar juist omdat je nu weet dat het anders kan, wil je zo graag
> andere mensen ervan overtuigen. Misschien is dat niet de juiste
> weg.
Als ik een ander wil overtuigen, vanuit mijn veroordeling van hun manier, dan is dat inderdaad niet de juiste weg. Waarom niet? Wel vanuit mijn domheid zie ik niet genoeg dat die ander de liefste persoon is er bestaat (altijd de persoon tegenover me) en dat die mens het allerbeste voor zijn paard over heeft (ook al ropt en schopt ze). Ze kan op dat moment niet beter. Hoe weet ik dat, wel ze doet het zo! Snap je?
En dan ga ik wel overtuigen (al heet het dan gewoon vriendelijk uitleggen precies zo veel als die ander horen kan en wil) maar ditmaal vanuit waardering. Voor die mens die is, zoals ik vroeger ook was, onwetend of niet sterk genoeg om te veranderen.
En moét die ander veranderen? Welnee ze geven een voorbeeld. En van elk voorbeeld kunnen we leren, hoe dat voorbeeld er ook uit ziet. En het paard is dat dan slachtoffer? Zoals ik paarden en dieren ken, hebben ze geen last van veroordelingen, ze leven in de realiteit van elk moment. Zijn angstig als ze hard bereden worden en zijn kalm als ze weer gepoetst worden. Ze zijn een suf als ze op stal staan (een overlevings mechanisme) en levendig als ze in de wei mogen. Paarden leven dat wat is, zonder veroordeling van hun situatie ... gelukkig. Want dat is wat het echte lijden is, laat dat maar aan ons mensen over, zijn we meester is. Voor mij verleden tijd, ik kan me niets meer voorstellen dat me in veroordeling brengt, kan me vergissen en dan merk ik het vanzelf, ha ha voordat iemand met de meest grote rampen aan komt dragen.
Mensen kiezen spontaan wat voor hen het beste is.
En als dat anders is, dan mijn ideaal, dan heb ik weer 2 opties:
Ik denk dat ze de verkeerde keuze gemaakt hebben, of ik kan zien dat dit voor hen het beste is. Lastig hé Wil, vooral omdat er een paard bij betrokken is. Dat paard voelt zich tijdelijk angstig (harde hand tijdens berijden), vaak suf en stijf (stal) en omdat dit de best mogelijke keuze van de eigenaar is, voelt het paard zich jaar in jaar uit zo. Ik denk dat het paard zich beter red, dan de mensen die slaan en roppen. Als die mens zachter zou kunnen dan zouden ze dat doen.
> Weet je Michel, zij is eraan gewend... Dat paarden zo zijn....
> In haar ogen is dit een volkomen normale omgangsvorm....
> Ik denk niet dat je zomaar even mensen op kunt turnen over
> 'anders' omgaan met hun dieren....
Waarom heeft natuurlijke info dan soms geen effect?
Ook een interessant vraagstuk vind ik, meerder antwoorden op mogelijk. De persoon die de info geeft was te veroordelend vertelde niet vanuit waardering en vriendelijkheid. Bij mij op stal speelt denk ik ook mee, dat mensen net als paarden graag doen wat iedereen doet. En dat dan belangrijker vinden dan op de natuurlijke tour te gaan. Soms is het gewoon onbekendheid met de natuurlijke inzichten. Vaak is het een ongeloof dat die natuurlijke zaken werkelijk zoveel vriendelijker voor het paard zijn. En vriendelijker maakt nog geen beter rijpaard, ook een hardnekkige overtuiging. Onze Jur is hard op weg om het best berijdbare paard op buitenritten te worden, nog een half jaartje schat ik in. Een aantal mensen zullen daardoor overtuigt worden van onze aanpak. Een groot deel echter niet, want die prestatie kunnen Tessel en ik niet waarmaken met dresuur en springen. En dat is wat de meeste doen, en als Jur het uitstekend doet buiten, dan is het gewoon een fijn paard en ligt het niet aan onze aanpak. Ik denk altijd, alles op zijn tijd. Als iemand natuurlijk wil dan doet hij dat precies op het juiste moment, geen dag te vroeg en geen dag te laat. De realiteit blijft mijn vriendelijke plek om te zijn en daaromheen mag ik graag wat fantaseren :)
> En daarom zal het een hele
> lange weg zijn naar ijzer- en zweeploos...
Het klinkt zwaar, die hele lange weg.
Jouw paarden lijken een wat gerieflijker leven te hebben dan de ijzer-zweep paarden, vanuit paarde ogen is het niet meer dan dat. Ik zie ook wel eens stratenmakers in de hitte of kou hun fysiek zware werk doen. En denk dan hún hebben het zwaar, echte helden ... maar ik kan ze ook niet in de ziel kijken, zoja zou ik misschien wel graag willen ruilen. Doe ik niet want ik ben hun niet, lets love what is.
Michiel
Warboel
