Ik heb een haflinger van 17 jaar en vier maand geleden is er bij haar peesonsteking vast gesteld. Ze heeft toen cortisone gekregen en poeders om beter te herstellen. Ze moest ook drie maand volledige stalrust houden. Ondertussen zijn we vier maand verder en haar been is nog steeds warm en opgezwollen, de dierenarts zegt dat hij niets meer kan doen dan afwachten en zien hoe het uit zich zelf hersteld. Ik zou wel graag iets doen, buiten benen afspoelen en afwachten. Heeft iemand advies voor mij?

Ineke david schreef op woensdag 26 december 2007, 12:29:


Uit de stal, in de wei!!! Bewegen dus.

Esther schreef op woensdag 26 december 2007, 12:34:


Absoluut mee eens Esther !
Bij mijn vorig paard werd een ingescheurde buigpees vastgesteld (bleek later niks van aan).
Hij werd toen ook veroordeeld tot minstens 5 maanden stalrust, kreeg butpoedertjes (fenylbuthazon), werd behandeld met Tyldren, kreeg "orthopedisch" beslag... Door de stilstand echter is zowat alles in zijn beengewrichten negatief doorgebroken: spat, ouderdomsartrose en hko.htm">hoefkatrol in de 3de graad. Uiteindelijk resultaat: 'k Heb hem moeten laten inslapen ...
Als je écht iets voor je paard wilt doen, dan spourt je nu van achter je pc vandaan, haal haar uit de stal en breng haar als de bliksem naar buiten, de wei in.
Mag ik zo indiscreet zijn en vragen wie je dierenarts is ? 't Is misschien dezelfde als diegene die ik had.

Herman schreef op woensdag 26 december 2007, 13:03:


Oh ja, nog vergeten ...
Inneke, WELKOM op het forum van PN !

Herman schreef op woensdag 26 december 2007, 13:05:


EN zo vaak mogelijk stappen op het harde. Opbouwend in duur, massage van het dikke been.
Zorgen voor zoveel mogelijk doorbloeding dus.
Niet in de zandbak en niet proberen of het alweer gaat voordat je een "jaar" verder bent.

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

Hoi,

Ik heb ivm mijn werk een 500 liter container op wielen kunnen regelen om hooi in te doen voor onze paarden. Zo kan ik ze zowel in de wei als in de paddock van hooi voorzien zonder dat er teveel verloren gaat.

Maar nu zit ik met een klein probleempje.
Hoe kan ik het beste een hekwerk vast maken aan de binnenzijde van de container zodat ze niet al te veel hooi morsen. Ik weet dat er iemand al op dit forum iets daar over heeft geschreven. Maar ik kan het niet meer vinden.

Ik heb nu een hekwerk bovenop het hooi gelegd met 2 zware stoeptegels. Maar ik vind dit niet de ideale manier.

Wie kan mij helpen.

Alvast bedankt,
Patricia

Patricia ter Haar schreef op woensdag 26 december 2007, 13:18:


Hier vind je hem, het is de onze: http://www.paardnatuurlijk.nl/index_js.htm?http://www.paardnatuurlijk.nl/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?id=437

mocht de link niet werken ga dan naar de fotopagina en dan 'huisvesten en voedselverstrekking'.

De kabels lopen in feite aan de buitenkant van de bak (effe systeempje bedenken, is wat moeilijk om op te schrijven) en binnenin de bak zie je gewoon in elke hoek een kabel met een haak om het hekwerk (met oog) aan vast te klikken. Jack heeft in die 4 hoeken een gat door de bodem gemaakt waar de kabels doorheen lopen. Bovenaan 'buigen' ze over de rand en lopen ze aan de buitenkant weer naar beneden.

We gebruiken het systeem nu een aantal maanden en we zijn er zeer tevreden over!

Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag 26 december 2007, 13:23:


Yezzz! Link werkt!

Eva Saegerman schreef op woensdag 26 december 2007, 10:16:


Geen verschil alleen dat ik op de weg nooit ga draven of galloperen. En als alles lang bevroren is dat wel probeer op de harde bodem, maar dat gaat dus niet goed..

Spirithorses schreef op woensdag 26 december 2007, 13:23:


best eens jouw hooi systeem uitleg eens kopieren want je hebt die al vaak moeten herhalen

Spirithorses schreef op woensdag 26 december 2007, 13:24:


Hoi Pien,

Geweldig! Bedankt voor de link.
Dat wordt morgen dus even boren en een paar sluitingen halen.

Groetjes Patricia

Patricia ter Haar schreef op woensdag 26 december 2007, 13:42:


en staalkabel

Spirithorses schreef op woensdag 26 december 2007, 13:45:


Je hebt gelijk! en staalkabel

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 26 december 2007, 12:28:


TE ......
We moeten omgaan met onze dieren als een goed 'huisvader'
Dat betekent dat we, net als met alles waar we voor zorgen, het beste mee voor moeten hebben.
Alles wat te veel is, te zwaar, te moeilijk, te enz. moeten we in het belang van het paard voorkomen.
Ik weet niet of je de cursus bekappen hebt gevolgd Jaqueline, maar als dat zo is dan heb je het filmpje gezien waarbij het paard van Frans in draf zijn voeten op straat neerzet.
Je ziet daar de onwaarschijnlijke buiging, doorvering, bij elke stap.Je zou denken dat zijn been breekt. Toch is dat niet zo. Het is het tegenovergestelde, een stijf gehouden been zou breken, het zou alle krachten via de hoeven, botten en gewrichten moeten opvangen.
Het zijn dus gelukkig de pezen, met daar aan vast de spieren, die erop gebouwd zijn klappen en krachten te absorberen.
De voet zelf zet wat uit en krimpt wat bij het neerzetten en optillen waardoor de doorbloeding optimaal werkt.
Het enorme verschil met ijzers en blootsvoets is dat de trillingen en klap bij het neerkomen van het ijzer doorgegeven wordt aan de zenuwen in de voet, (waardoor ze beschadigen en de voet ongevoelig maken ) en het been, daarbij natuurlijk aan de gewrichten in de voet tot de schouders en rug aan toe.

The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

Peter Donck schreef op woensdag 26 december 2007, 10:06:


Ik heb geen idee, het is ook niet zo belangrijk voor me. Een tijdje terug wankelde ze nog, de ataxie was duidelijk aanwezig en was ze niet in staat een licht zadel te dragen, ze raakte steeds uit balans. Vanmorgen droeg ze als vanouds haar zware oude zadel, moeiteloos. (De nieuwe, lichtere is veel te ruim bij de schouders, zoveel spierweefsel is verdwenen).

Ze vind het trouwens wel raar dat ik geen poging doe op haar rug te klimmen. Ze draait me vaak haar zijkant toe en kijkt me aan. Een zadel betekende voor haar altijd dat we iets leuks gingen doen, ze nam me altijd graag mee.

Monique