Anne Maria schreef op vrijdag 6 april 2012, 19:22:

Paarden in vrijheid laten scharrelen is altijd gevaarlijk )
Wat denk je wat ik slapeloze nachten gehad heb hier in PT in den beginne?
Pffff...... Alleen al het idee dat ze zó ver weg konden lopen dat ik ze niet kon zien, niet wist in welk dal ze bivakkeerden? Megasteile hellingen, sommigen bezaaid met losliggende steentjes en split... Loslopende everzwijnen, en behalve paashaaslegers en konijnenholen ook nog dassenburchten! Kortom: alle ingrediënten aanwezig voor een rampscenario.

Nou... het is ruim vier jaar later, en ik kan je vertellen dat mijn zorgen volkomen nutteloos zijn geweest. Overbodige luxe.
Mijn ervaring? Paarden zijn veel handiger dan je nu denkt... en ze passen zich razendsnel aan.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik ben dus ook bang voor ongelukken ondanks dat hij 'bodemwijs' is. Hij doet echt zó gestoord

Zal het wel een keer filmen.

Laatst draaide hij ook zo idioot dat ik zag dat hij z'n achterpoot verzwikte maar meneer racet gewoon door.

Arabesk schreef op vrijdag 6 april 2012, 21:46:

ik wou je naschrift quoten, maar dat gaat dus niet

bij ons (ook kleigrond) "exploderen" de paarden soms, als ze op een nieuw stuk wei mogen, of van hun paddock op de wei... rengalop met z'n allen en sliding stops net voor de omheining de pollen gras (of slijk) vliegen ons vaak letterlijk om de oren.
Mijn Jeanne (met de gratie van een bulldozer) is al meer dan eens op volle snelheid onderuit gegaan in de bocht, om dan met een enorme smak en dito snelheid, nog een eind verder te glijden. (daarna beduusd maar wat gaan grazen)
Heeft Jaqueline eens niet gezegd dat Player een wei verder is geschoven... ? of fantaseer ik maar wat?
Ik ben ervan overtuigd dat ze idd tot op de milimeter weten hoever ze kunnen gaan, maar ze kunnen toch niet berekenen hoever (en hard) ze schuiven, als dat gebeurt.
ik heb ook al vaak mijn ogen dichtgedaan en mijn adem ingehouden .. t'zijn zo van die korte paniekmomentjes.

ik heb dat ook als ze "het vliegend zot" hebben en hun gat uitslaan vlàk naast de stroomdraad, hun achterbeen rakelings erlangs en dan verder koersen.... als er zo eens ééntje met zijn voet in die (ijzer)draad blijft hangen ...

hoop dat we er allemaal van gespaard blijven, en dat onze paarden vrolijk verder gek mogen doen, zonder ongelukken.
een fijn paasweekend aan iederen, hier en ginder

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 6 april 2012, 22:09:


great expression !
eat your heart uit 'ollanders !

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 6 april 2012, 22:09:


Pffff, ik ben dus niet de enige met zulke kamikaze-paarden, met de gratie van een buldozer geweldige uitdrukkingen...

Groetjes Marlies

Jeanneke is een Fjord, en "elegant" staat niet in haar woordenboek

Piet schreef op vrijdag 6 april 2012, 11:53:


Absoluut!

Maar sommige paarden moeten wel leren terreinvast te worden, of beter gezegd 'moddervast'. Ik weet nog dat Dafner, die van bij Jantine op de zandgrond komt, haar eerst winter hier in de spekgladde klei met vier benen uit elkaar, schaatsend doorgebracht heeft. Wat moest díe wennen....
Rubio ook trouwens, die wil altijd net op het randje van de berm lopen waarvan hij dan dreigt af te glijen. En anderen hebben dan weer nergens last van!

Wil schreef :


Koop een Argentijn en je bent na de eerste de beste bocht zó weer thuis....
(als het aan hem ligt tenminste).

Arabesk schreef op vrijdag 6 april 2012, 21:46:


Moet je ze ook niet 23/7 op stal zetten....

hihi die van mij lopen of eromheen of terug of staan er gewoon bovenop, als ik een parcoursje uitzet loop ik meer om alles steeds weer recht te zetten, hihi
Groetjes Marlies

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 6 april 2012, 22:09:


Pête die maakte in haar jonge jaren een soort roetsjbaan in de wei. Dan trok ze een sprintje en liet zich halverwege vallen en schoof op haar zijkant dan de rest van de (natte) weide door. Aan het andere einde sprong ze dan weer recht en deed ze het opnieuw, maar dan de andere kant op.
De eerste keer dat ik haar zag vallen, schrok ik natuurlijk en dacht ik dat het een ongelukje was. Tot ze het 3, 4, 5 keer na elkaar deed en ik mij realiseerde dat het een spelletje was.
Haar inschattingsvermogen liet haar trouwens geregeld in de steek, ze heeft al glijdend menige omheining geramd en gesloopt.
Gelukkig is ze op een bepaalde moment volwassen geworden en gestopt met stomme spelletjes spelen. Nu is ze heel beheerst en saai, zoals een volwassen merrie betaamt.

Ijslander weten ook de kortste weg :)
Myriam

Ans Jondral schreef op vrijdag 6 april 2012, 23:36:




Wat apart! t Gaf haar kennelijk een kick.
Leuk dat je dit vertelt, k had er nog nooit van gehoord.

Myriam schreef op zaterdag 7 april 2012, 7:59:


Jaaaaahhh...... e muito rapido ook nog!! Heb het record thuiskomen ooit gebroken met een IJsco!


Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Haha, kwam je het erf niet af?
Groetjes Marlies