Verhaal 2. Zondag.
Dat moet dan ook weer zo uitkomen hé!
Zaterdag een dressuur waar ik aan kon deelnemen en zondag een oefenjumping van mijn manege waar ik nog steeds regelmatig een pint ga drinken, maar niet meer rij. Enkel ruiters van de manege, dus ook kleinschalig.
Ik heb lang zitten twijfelen of ik het zou proberen: van in het voorjaar geregeld springles gekregen en mijn lesgever zei onlangs dat we er stillekes klaar voor beginnen te raken om eens een echt parcoursje te springen.
Mijn man ging sowieso meedoen met Pavana, tja, die had met die derby overlaatst de smaak te pakken. En ook hij had zo iets: je krijgt nu de kans om zonder druk of wat dan ook het eens te proberen. In de les oefenen we momenteel op 1 hindernis omdat het buiten is en we het het licht van één halogeen hebben.
Mijn eerste springlessen waren geen onverdeeld succes en het heeft een tijdje geduurd voor ik wat vertrouwen kreeg
. De laatste 2 maanden is dit wél met sprongen gegroeid en had ik ook wel het gevoel dat we vooruitgang aan het maken waren. Ook Frodo vindt springen hoe langer hoe leuker heb ik de indruk.
Frodo heeft nauwelijks een gekleurde hindernis gezien (in de les zijn het gewoon bruine balken en bij ons op de wei zijn het afgeschoten witte).
Ik ben op maandag ook een cursus gymnasticeren aan de lange teugel gestart en vorige maandag heb ik daar Frodo naar alle balken laten kijken die in die piste aanwezig waren.
Dus ja: met Pavana en Frodo naar de jumping in Schaffen bij een privéstal of zoiets. Frodo zijn vlecht zat nog steeds in zijn manen...
We kwamen als eerste aan. Kwestie van weer rustig onze tijd te kunnen nemen. De eigenaars van de manege waren al aan het oefenen met jonge paarden en hengsten die ook nog nooit op verplaatsing waren geweest. Even gekeken en toen werd gevraagd dat we Frodo alvast konden klaarmaken en inrijden in de binnenpiste.
Het moeilijkst was Pavana. Die moest nog wat in de trailer blijven en die vond dat allesbehalve leuk.
En omdat zij zat te hinniken was Frodo ook ongerust en hinnikte hij regelmatig terug.
Voor ik opstapte en naar de binnenpiste ging zijn we met Frodo aan de hand naar de hindernissen gaan kijken en hebben we hem overal aan laten snuffelen. Door van zulke dingen te doen vallen we weer helemaal uit de toon. Er werd echt heel raar gekeken naar ons.
Dan opgestapt en in de binnenpiste gewoon eerst een half uur gestapt tot hij zijn rust vond, hij had ook platte mest. Het moeilijkst bleef Pavana. Die bleef hinniken. Uiteindelijk had Frodo zoiets van: "Zeg Pav, ge weet dat ik nog in de buurt ben, zwijg nu eens even... ik moet me hier wat concentreren"
Rustig met hem kunnen draven, links en rechtsom een rustige galop, hij deed het prima.
Dan een kruisje gesprongen waar ik hem ook eerst had naar laten kijken. De rechte hindernis ernaast was een knalgele. Daar ben ik niet eerst met hem naar gaan kijken, maar gewoon gereden en erover. Frodo aarzelde een fractie maar liep dan gewoon verder.
Dan naar buiten: Intussen hadden ze nummers gezet aan de sprongen en heb ik het parcours in stap "gereden" om zo wat een idee te krijgen. Intussen kon Frodo nog eens goed rondkijken. De hindernissen waren intussen niet meer boeiend, de parachutisten in de verte en de koeien dan weer wel.
Ik mocht eerst enkele proefsprongetjes nemen om hem te laten wennen. Die gingen goed. Frodo was wel actief.
Dan het "moment surprème". De 11 hindernissen (10 sprongen waarvan 1 dubbel) achter elkaar. De eerste ging goed, dan mijn bocht fout genomen dus langs de 2de door. Dat was ook net de hoek waar Frodo weer van Pavana moest wegrijden en dat was een bijkomende moeilijkheid. Oké, dan maar opnieuw aanrijden en toen ging het wel. Ineens kreeg Frodo het precies door en werd hij heel vlot. Ik moest hem tussenin zelfs wat terugrijden, hoewel ik de raad kreeg om te blijven doorrijden. Eerlijk gezegd heb ik dat niet gedaan, ik wil eerst terug een goede controle en dan pas weer vooruit. En aangezien Frodo op het minste terug vooruit wilde, leek het me geen probleem om eerst terug rustig te rijden...
(Denk ik)
Hij heeft het super gedaan.
Zelf heb ik wel wat foutjes gemaakt. Maar omdat het maar op 60cm staat is dat geen probleem.
Na even gerust te hebben zeiden ze me om het nog eens te doen. Ik verschoot me rot, want ik dacht dat het afgelopen was. Even getwijfeld: is het niet te veel voor Frodo, maar die leek nog nergens last van te hebben. Dus ja, vooruit dan maar.
Deze keer geen haperingen en eerlijk gezegd: het was zelfs fijn
. Frodo was vlot en gemakkelijk, ook nu weer precies of hij dat al jaren deed
. Of de hindernis nu gevlekt, blauw, rood of groen was of een muurtje of gegolfde plank was... hij vond het allemaal prima! Oortjes vooruit en huppel huppel erover.
SUPERTROTS was ik ALWEER op hem.
Dan vlug afzadelen en uitstappen. Pavana content dat haar grote steun en toeverlaat weer wat dichterbij was...
Even later was zij met mijn man aan de beurt. Hij ging in de binnenpiste inrijden, ik ging met Frodo aan de hand een blokje om uit te stappen... Tot ze mij kwamen roepen...
Mijn man had erg veel moeite met Pavana en of ik met Frodo naar de binnen piste wilde. Ikke daar naar toe... Pav kreeg Frodo terug in de mot en alles was weer oké! Even later weer met Frodo naar buiten (ge loopt daar namelijk onder de voeten), maar zolang Pav Frodo zag was het oké, even later mocht hij alweer eventjes uit het zicht.
Ineens kreeg Frodo door dat het wel echt geweldige witte zand was waar hij op aan het lopen
was en begon prompt te graven en te rollen. Hij had er zichtbaar deugd van. Uiteraard kregen we weer rare blikken...
Om dat af te leren heeft hij zich even later nog maar eens heerlijk gerold.
Tegen die tijd moest Pav naar het parcours en ik had een braakliggend stukje naast het parcours gevonden met heerlijk gras en distels. Frodo al helemaal content, hij is dol op distels. Pavana ook content, want haar vriend bleef in het vizier en leek te genieten van de zonnige namiddag. Pav huppelde dan ook maar haar parcours. Deed af en toe 1 oor naar achter om tegen mijn man te zeggen dat hij netjes stil moet blijven zitten want dat zij anders gestoord wordt als ze de hindernis nadert...
. Tja, die kent hare stiel vanuit een ver verleden. Volgens mij zou ze het gerust alleen kunnen.
De hereniging van Frodo en Pav was uiteraard heel hartelijk!
Als beloning kregen ze beide een portie bietenpulp en dan hooi eten in de trailer. Ook hier kregen we opmerkingen omdat we ze niet vastgebonden hadden (maar dat doen we nooit, ze zijn veel rustiger als ze "los" staan).
De vraag rijst nu wel: als we ooit écht op jumping willen gaan met de 2 tegelijk, hoe moeten we dat in hemelsnaam gaan aanpakken???
Pavana krijgt echt stress als Frodo weggaat van haar! Vorige keer bij die derby was ze alleen mee en dat was geen probleem. Ook thuis als we met Frodo en Nexor weggaan en zij blijft achter, dan hinnikt ze we eens, maar wordt snel terug rustig (volgens de buren).
We zouden dat willen oefenen maar weten echt niet hoe!
Ik had de indruk dat er wel een aantal mensen verbaasd waren van mij en Frodo: want ja: wij volgen les bij iemand anders en niet bij hun (geweldige) club, doen allerlei rare dingen met onze paarden. Nu ja, ik was zelf ook aangenaam verrast over ons
Zelf was ik voordien toch wel bang voor de reactie (ik blijf daar ondanks mijn leeftijd erg gevoelig voor). We gaan zowat onze eigen weg en zolang als die weg niet kruist met hun weg dan valt het niet op dat je een vreemde eend in de bijt bent. (In je wei doe je wat je wil hé!) Maar dit weekend heb ik me dus meerdere keren "abnormaal" gevoeld (manlief ook hoor), we passen toch niet echt in het stramien... En toch vind ik dat NH/PN en wedstrijden moeten kunnen samengaan...
Lena
(grandioos
bitloos )
Verhalen
