Michiel schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 22:54:


Ik snap hem helemaal, dan is het feit dat ik op een paardje zit dat gezellig met de loslopende paarden stoeit, racet en speelt, meer wat je bedoelt.
Ik zie de charme en de gezelligheid er van in. Daarbij heb ik het gevoel dat het iets dieper gaat dan het paard laten doen wat hij/zij wil.

Kijk naar het voorbeeld van Karen, zij heeft waarschijnlijk die akker ook gezien en daar in haar hoofd ook haar fantasien op los gelaten.
Ik denk dus dat het het gemengde gevoel is van wat jij als ruiter wil en wat het paard wil. Jij wil ook die bergen beklimmen! Ik vraag me af of, wanneer jij er compleet geen interesse in hebt, het paard dat wel heeft.

Kun je me daar antwoord op geven?

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Michiel, even een vraag : Wat doe jij wanneer je paard vindt dat zij naar huis wil en jij niet, of wat wanneer jij toch echt 'draven' in je gedachten had maar zij niet.
Oké, ik realiseer mij dat dit voornamelijk van toepassing zal zijn op de "overgangsfase", maar toch ; het intrigeert mij enorm.
Waarschijnlijk ben je in een later stadium zo 'een' met je paard dat de twee zielen een gedachte zijn, maar in het begin komt het een beetje op me over als de anti-autoritaire opvoeding van de jaren '70. (Overigens niet verkeerd bedoeld, dat moge duidelijk zijn).

Ik voel ook de directe verbondenheid met mijn paard terwijl ik mij er tevens van bewust ben dat ik denk in termen van 'leiderschap', hoe subtiel dat gegeven inmiddels door de jaren heen dan ook geworden is.
Omdat ik het op het moment te druk heb om op mijn gemak alle - overigens prachtige- verhalen te lezen vraag ik je het maar even via dit forum.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Ik denk dat dit "principe" is "uitgevonden" voor mensen die er geen idee van hebben dat het paard ook wel eens een keertje zin zou kunnen hebben eventueel en zo om zelf iets te ondernemen.

Kon dat mooi merken bij de NH show op het paardengebeuren in Nieuwegein; sommige mensen in het publiek hoorde je zeggen; oh maar dat kan ik ook met mijn paard, maar er waren er ook velen bij die met stomme verbazing stonden te kijken wat die meiden met hun paardjes deden; nee dat zouden zij nooit kunnen met hun eigen paard. Voor dit soort mensen is dus (denk ik) dat "going with your horse" "uitgevonden".

Wij hier allemaal op dit forum weten wel dat je paard zelf ook dingen aan kan geven, we luisteren er allemaal naar, de een wat meer dan de ander misschien, maar we weten het en houden er rekening mee.

Ik geef (zoals velen weten) mijn pony ook af en toe te veel vrijheid hoor; soms mag ze zelf haar route bepalen als we gaan wandelen en mag ze draven als ze wil en zo, maar eten wanneer ze wil mag ze dus weer niet (probeert ze wel hoor je kunt niet weten), want dan gaan we van struik naar struik.
En parelli-ers kennen ook de passenger-game en daarmee laten ze zich ook "verplaatsen" daarheen waar het paard wil.

Groeten,
Ingrid

Hoi leuk te horen hoe jullie de zelfde thema's herkennen :)


Het ligt eraan hoe zwaar het weegt voor me, ik ga naar huis en blijf in stap of galop, als mijn paard dat aangeeft, dit bij voorkeur. Is het toch wel belangrijk voor me, dan gaat het paard met mij mee. Dan wordt ik na de lichtste verzoeken erg autoritair als dan moet. :)


Waar die aa-opvoeding in de fout ging, was het omgaan met je kinderen vanuit vaste principes van vrijheid. Dogmatiek dus. In plaats van omgaan met je kinderen vanuit je eigen steeds wisselende gevoel voor vrijheid en grenzen. Heel belangrijk dus, nu ook met je paard, dat je, je eigen gevoel voor vrijheid en grenzen kunt naleven en opeisen. Daarom ziet "going with your horse" er ook telkens anders uit, elke dag is anders, elke ruiter doet het anders en met elk paard is het weer anders. Gelukkig heb ik een sterk besef voor mijn eigen grenzen, wat ook heel ruim is. Iemand die vaak over zijn eigen grens heen gaat (bij zijn kinderen bv) die zal dat misschien ook bij zijn paard zo doen, of juist niet en het paard in alles willen controleren. Ik weet wel, dat ook al probeer ik zo veel als mogelijk is met mijn paard mee te gaan, er zoveel grenzen opduiken dat ik nog niet eens tot 50/50 wisselend leiderschap kom. Mijn paard zal nog altijd meer mij moeten volgen dan andersom, ook al kan ik rijden op de Veluwe.


Ja we leven in een paarden cultuur die maar denkt aan 1 ding: "hoe kan het paard doen wat ik wil". En op zijn best gebruiken we daarvoor zachtheid en gevoel. Het is mijn ervaring dat paarden dit storend vinden en ze kunnen niet anders dan voldoen aan de wensen van de ruiter, het is immers hun aard om mee te gaan met de anderen in de wei of met de ruiter. In de wei is er echter wisselend meegaan met. En sinds ik zo met mijn paard en hond omga, gaan ze veel vloeiender met mij mee. Het wandelen (rijden doen we nog amper met onze jonge paarden) is voor mij veel leuker geworden er is veel meer gesprek tussen ons. Logisch ... de monoloog is dialoog geworden, sinds ik hun keuzes respecteer en waarin ze ook nee mogen zeggen.


Dat denk ik ook, dat wordt uitgewisseld, en je paard onthoud het ook nog eens, de volgende keer verwacht het dat je dezelfde dingen nog steeds leuk vind. In de dialoog wordt het dan wel duidelijk dat dit soort dingen telkens anders is. "Going with your horse" is geen dogmatiek, waarbij elke keer de zelfde reactie verwacht wordt op hetzelfde verzoek. Verzoeken zijn echt vrij van 2 kanten, het is een gesprek, van wat zullen we doen, ik wil dit en ga je daar in mee?

Michiel

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 23:09:


Ik ben niet Michiel, maar wil toch graag antwoord geven.....
Nee, ik denk niet dat je weer moet denken richting het 'superieure' brein van de 2 bener (sorry dat ik het zo negatief op typ). Dat is het hem nu juist....het paard zelf laten nadenken en initiatief laten nemen. Wat niet wegneemt dat als je samen helemaal de 'klik' hebt je dan waarschijnlijk ook veel de zelfde dingen leuk vind.....

Saskia

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 10:22:


Hoi Ingrid

Ja in dat eten geef ik ze ook geen vrijheid, ze mogen alleen grazen met mijn toestemming. En die geef ik soms als beloning, soms om kalmte te bevorderen. Ik probeer zoveel als mogelijk is drammerigheid te voorkomen. Wel heb ik gemerkt dat, bij het meegaan met mijn paard, dit voor hen zo natuurlijk aanvoelt, dat de graasreflex ook sterker aanwezig is. Ik doe mijn best hierin en met Ulla is het nog steeds lastig soms.

Meegaan met de keuzes van je paard is meer geschikt voor buitenritten en minder geschikt voor in de bak rijden. Anky van Grunsven wandelt elke dag met haar paard en laat het daarbij ook grazen. Ook als ze ergens op locatie is voor een wedstrijd. Ze zegt dit nodig te hebben voor de band met haar paard. Als een paard een taak krijgt waarbij de ruiter alles moet bepalen om die taak goed te kunnen volbrengen, dan is die afwisseling met buitenritten waarbij het paard meer vrijheid heeft zijn eigen pad te bepalen, erg belangrijk om tot de hoogste prestaties te komen. Ik heb gemerkt dat echt gewillig en vloeiend samen bewegen flink aan kwaliteit toeneemt daardoor. De kwaliteit van gehoorzaam reageren neemt toe, ook als er momenten zijn waarop de rijder 100 % wil leiden. En veel paarden worden verondersteld dit altijd te doen. Russ Burns die al meer dan drie jaren ook heel ver gaat in het mee gaan met zijn paard, schrijft in de yahoo egroup, horsemaninside. Wie een samenvatting van zijn brieven wil hebben, op het punt van "going with your horse" mag me mailen dan stuur ik het op. michielslegten@home.nl

Ik weet niet hoe de passenger game gaat, het zal raakvlakken hebben.

Michiel

O wij hoeven niet alleen maar langs de weg te rijden hoor. We hebben voor deze omgeving mooie rijmogelijkheden.
Maar dan nog. Waar Fen eerst stond kon ik alleen langs het kanaal rijden. Opstappen, rijden tot je geen zin meer hebt en dan omdraaien en dat dan over een fietspad. Niet het aller ideaalst, maar je verzint vanzelf dingen waardoor het leuk blijft. Dat is een tijd waar ik fijne herrineringen aan heb

Groetjes Karin

Michiel schreef op zondag, 9 januari 2005, 10:54:

Haha, nou ik had me vandaag het dagje wel met mijn pony. En geheel in het kader van dit onderwerp volgens mij.

Ik zette het tuig buiten om lekker een ritje te gaan maken, en madame kuiert weg (terwijl ze dus bij me stond en oortjes naar voren omdat ze verwachtte wat leuks te gaan doen). Dit stond haar dus niet aan. Ik ben dan zo iemand die dat dan ook niet ga doen. Wel wat anders geprobeerd, maar ook niet van harte. Toen heb ik alles afgedaan, ben in de uitloop gaan zitten en vroeg haar wat ze wilde.
Ze kwam naar me toe, streek even met haar hoofd langs mijn arm, keerde zich toen heel voorzichtig om om mij niet te raken. Ik begreep al wel wat ze wilde, maar ging er nog even niet op in. Kijken wat haar volgende fase/stap zou zijn. Ze kwam cm voor cm naar achteren totdat ik met mijn neus bijna IN haar staart zat en toen deed ze haar staart wat opzij en keek heel vragend achterom. Nou dit was dus duidelijk, even lekker "kontje krabbelen". Heb haar toen een krab/massage en TTouch beurt gegeven en ze genoot er zichtbaar van. Niet mijn idee van wat we zouden gaan doen in eerste instantie, maar vooruit.

Later op de dag kwam ze luidhinnikend ineens bij het hek staan en trok zo de aandacht dat ze echt aangaf, mee uit te willen. Dus ook gedaan. En jawel, het werd een hele fijne wandeling. Halverwege het bos duwde ze mij ineens resoluut van het pad af richting een grasveldje; daar wilde ze eten. Een voorbijkomende man moest lachen toen hij dit zag en zei: ah heb jij er ook zo eentje die zelf wel uitmaakt waar ze heen gaat?! Hahaha ja dus.

En wat ga ik morgen zeggen op de manege op de vraag die mij iedere week gesteld wordt na mooi weer: heb je nog gereden?
Antwoord: nee, Isabella had geen zin dus ben ik gaan wandelen.

Nou ik denk dat ik dan echt te horen krijg: "een paard heeft niets te willen"

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 18:34:


Mooi verhaal Ingrid, je gaat al langere tijd mee met de wensen van je paard, merk ik. Het allereerste begin is beste even wennen voor paard en hond. Het onderstaande schreef ik in een honde groep:

Ook als iemand begint met zijn hond keuzes te geven
dan zullen veel honden en paarden ook, eerst de baas gaan spelen
en de aanwijzingen van hun baas negeren. Hoe lang dit duurd weet ik
niet, ik probeerde in die zelfde eerste keer, mijn hond te laten
ontdekken dat ik bewust mee ga met haar keuzes. Blos kan niet
dominant over mij zijn zolang ik wil gaan waar zij gaat!
En zodra ze opmerkt dat er geen dominantie nodig is om te kunnen
doen wat ze wil, dan wordt het wederzijds, en willen ze (paarden en
honden) beter luisteren als voorheen. Het langste duurde het bij Ur
(een ruin van bijna 4) met drie wandelingen van ongeveer 15 minuten.
Daarna werd hij heerlijk kalm en gewillig. Uniek een zelfde paard
daar hebben we nu twee keer zo mee gelopen buiten de wei en hij
heeft het nog niet door en is nog erg nerveus.

Vanmorgen met mijn hond Blos heb ik gemerkt dat ik het snelle
vooruitlopen, los zonder lijn, gemakkelijk kan begrenzen door "stop"
te vragen. Deze stops zien er anders uit dan vroeger, het is een
subtiel verschil. Er is meer communicatie in, minder gewoon reageren
op een bevel, dát is het. Ook keek ze een paar keer achterom, maar
dat was een controle of ik niet ongemerkt een leuke afslag genomen
had, die zij in haar haast voorbij gelopen was

Michiel

----------------------

Hoi allemaal

Vanmorgen ben ik Blos haar pad weer gevolgd, de grote keuzes maakte ik en de variaties daarbinnen was haar keus. De methode van "going with your dog", ontwikkeld zich nog steeds meer. Het kan haast niet verder denk ik soms. Blos gedraagt zich nu zo, dat ze als een echte speurhond, 4 meter links en rechts van ons pad, alles opmerkt wat daar ligt aan eetbaars. Het is heel mooi om dit gedrag te zien, ... zoef zoef ... stoppen ... snel verder ... op haar achter benen staan om achter een muurtje de geuren op te vangen ... en dan weer snel verder ... achter om kijken of ik wel meekom.

We zijn zonder lijn weer onder en over het treinstation gegaan. Blos haar uitstraling is nu zo dat veel mensen kijken en zeker denken te weten dat er geen eigenaar bij hoort. Ook als ik dicht bij Blos ben, kunnen mensen alleen zien dat we bij elkaar horen omdat ik stil blijf staan, als Blos ook stil staat. In de lange tunnel was het druk en Blos was bijna uit het zicht gelopen 30 meter verder, ik floot zachtjes en ze rende in volle vaart tot kort voor me Mooi is dat, dit mag ik graag zo af en toe uit testen. Ze kwam bij me, niet voor een beloning, ook niet als een reactie op een commando, wel omdat ze dacht dat ik bezig was om een andere route te nemen. En dit is nog veel mooier, het geeft aan hoe vlot zij meegaat met mij, omdat ik nu meer mee ga met haar. En meestal hoef ik daar niet voor te fluiten of haar naam te roepen, weg stappen een andere kant op is meer dan genoeg.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag, 10 januari 2005, 12:10:


Even een vervolg hierop:

Één van de kritieken op "mee gaan met de wensen van je paard is", dat je er een verwend paard van zou kunnen krijgen. Een paard dat niet graag meer mee gaat met jouw hulpen.

Als je met "going with your horse"een verwend paard krijgt, dan is er echter iets helemaal mis gegaan. Tom Dorrance zegt het zo: "Going with your horse, komt eerst, opdat het paard jouw kan volgen, en als beide zo voor elkaar gaan zorgen, dát is de eenheid tussen paard en ruiter". Eigenlijk is het een klassiek probleem ... een paard dat niet doet wat de ruiter vraagt, en logisch dat we hier ver weg van willen blijven.

Ik zou dan ook stoppen met mijn experiment van "verregaand meegaan met" als ik merk dat mijn paard meer moeite krijgt om mij te volgen. Dát aspect zou juist beter moeten worden, anders is er iets fundamenteel mis gegaan. En zoals ik bij mijn hond bemerk, is het meegaan met mij, er duidelijk veel beter op geworden. Dat geeft me vertrouwen om ook met mijn jonge paarden verder te experimenteren.

Wat ik wel bemerk bij mijn hond en paarden dat er een verschil is tussen, dát wat ze graag willen en dát wat ze niet graag willen. Is het leuk, dan is het volgen super snel. Vinden ze het niet leuk, dan is de reactie trager. Mag dat? Ja dit is voor mij nog vooruitgang, een dier met persoonlijkheid die niet afgeleerd heeft zijn eigen mening te laten merken. Vroeger (kort geleden nog) toen ik alles zelf bepaalde, was dit verschil veel minder merkbaar.. Alles was meer vanuit gelatenheid, mij volgen was zonder eigen inbreng. En hierna wil ik niet meer terug ... mits ik met een verwend dier kom te zitten.

Wat zou verwendheid kunnen veroorzaken?
1- Dingen met je paard doen die het niet echt leuk vind, waardoor het met koppigheid eraan kan ontsnappen. Dat lijkt me de voornaamste reden. Dressuur gaan doen met een paard dat veel liever buitenritten maakt bijvoorbeeld (het omgedraaide zal in mindere mate ook voor kunnen komen). Telkens als we iets doen of vragen van een paard, wat het leuk vind, dan bouwen we krediet op. En vanuit die overvloed ... als het goed is ... vindt het paard het ook geen probleem om mee te gaan met iets wat het eigenlijk vervelend vindt. Hebben we weinig krediet opgebouwd door veel te vragen en weinig te geven, dan komen de weigeringen. Een goede rijder weet wat het paard graag wil, en leidt daar naar toe. We kunnen ook meegaan met het paard en dan zien we haarzuiver wat het paard graag wil.
2-Niet echt de leider zijn, waardoor het paard over je heen wil en kan lopen, ja dat veroorzaakt natuurlijk ook verwendheid. Dat is een opvoedingsprobleem, dat opgelost kan worden met, achteruit te sturen, en paarden kunnen wegsturen uit je ruimte. Dominantie van het paard, dat is nog geen oorzaak voor, niet met mij mee willen gaan. Deze karaktereigenschap geeft juist een genieten van zelf zijn eigen pad mogen bepalen, en vanuit dat krediet, zal het ook graag mee gaan met de super leider die dit allemaal voor hem mogelijk maakt. Zo ervaar ik het tenminste met mijn dominante hondje Blos, en bij paarden verwacht ik hetzelfde.

Afwisselend leiderschap, en dingen doen die leuk zijn voor je paard, daardoor gaan paarden heel graag met ons mee. Ik geloof niet meer in het oude advies: het paard zal er wel aan wennen, dat jij alles bepaald wat het moet doen. Ja wennen zal het meestal wel, ten koste van ... alles wat me dierbaar is aan het contact met mijn paard.

Michiel

Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Hoi Natasja,

Ben misschien niet een echte ervaringsdeskundige, maar heb vorig jaar een fjordenruin gekocht van 2,5 jaar. Deze was n.b. al beleerd onder het zadel! Maar toen we hem eenmaal thuis hadden bleek ook hij verschrikkelijk angstig. Ging hangen zodra je hem aan een touw had, vluchtte van je weg, etc.
Heeft heel veel geduld gekost om hem wat handzamer te krijgen. Lekkere hapjes werkten bij hem het beste. Hij was gek op een stukje gedroogd brood. Toen hij eenmaal doorhad, dat ik dat altijd in mijn zak had, kwam hij graag naar me toe. Daarna ben ik met hem gaan lopen aan een halster. Eerst zelf een stukje achteruit weg en dan een broodje aan bieden zodat hij achter me aankwam. Ging heel langzaam maar zeker steeds beter. Hij loopt nu moeiteloos aan een halster mee en inmiddels kan ik hem longeren etc. Nog niet erop zitten, want dan is hij al het vertrouwen kwijt, heb ik tot mijn grote pech gemerkt. (Zware hersenschudding). Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat goed komt, we gaan met hele kleine stapjes steeds verder.

Maar goed, Badjar moet eerst nog leren uit je hand te eten. Misschien proberen zo dicht mogelijk bij hem te komen en daar wat neer te leggen, bijv. een lekere lange pluk gras, want dat kent hij. Zorgen dat je niet zo dicht bijkomt, dat hij wegloopt. Als dat lukt, zal hij op den duur vanzelf naar je toe gaan komen om het gras aan te nemen (hoop ik).
Ik wens je heel veel geduld en vertrouw op jezelf! Kijk hoe hij reageert en ga zeker in het begin niet tever, want dan ben je zo weer een heel stuk terug. Die ervaring heb ik inmiddels wel!

Succes!

Els.

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Hoi Natasja,

Onze ervaring is dat uiterlijk wel degelijk telt voor een paard. Onze Willem moest er in het begin ook niets van hebben dat ik wat anders aan had dan gebruikelijk. Vooral een pet was erg eng. Mijn man pruimde hij absoluut niet als hij in een overall liep. Met een jas erover ging dat weer wel. Hij is er nu aan gewend, en het maakt dus niets meer uit wat we dragen. Wel blijft hij erg angstig tegenover vreemden. Volgens onze veearts zal dat wel altijd zo blijven. Zelf hoop ik dat het over gaat als hij eenmaal mee gaat naar de les en daar heel veel andere mensen ziet, maar daar is hij voorlopig nog niet aan toe.

En over dat uiterlijk. Ons huis lag aan een hele drukke weg, en toch wisten de paarden door onze auto dat we er aankwamen, ze pikten hem er feilloos uit. Ook mijn vriendin heeft dat gemerkt, toen ze eens op hen pastte. Als ze aan kwam rijden, stonden ze al voor ze gestopt was, bij het hek. Op de postbode of andere parkeerders reageren ze absoluut niet. Ik geloof toch niet dat ze een auto aan de geur herkennen en het is bij ons dus ook niet zo dat het de enige auto is die stopt. Ze moeten hem dus toch aan de kleur herkennen, denk ik.

Groetjes, Els.

Peet schreef op woensdag 7 december 2005, 15:02:


Ook even "of topic". Katten en ook andere dieren hebben daar schijnbaar een zintuig voor. Had daar ooit eens over in de krant gelezen, waar legio voorbeelden werden genoemd. Op een avond kwam onze kat, die nooit op schoot zat, toch bij me liggen. Toen ik hem 's avonds de deur uit liet had ik daar opeens geen goed gevoel bij. Helaas vond ik hem dus 's morgens vroeg dood langs de weg. (Heb me trouwens heel lang afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem weer terug binnen had gehaald...)
Iets plezieriger voorbeeld. Toen wij vroeger met vakantie gingen, ging onze rottweiler altijd naar een kennel. Mijn vader plande eigenlijk nooit wanneer hij hem weer ophaalde en dat was toen ook niet zo'n probleem. De eigenaar van de kennel zei dat hij het wel aan de hond merkte dat de baas die dag zou komen en inderdaad stonden alle spullen, kleed en voerbak en zo, altijd op de juiste dag klaar.

groetjes, Els

Hoi allemaal,
Ben vanmorgen weer een half uurtje wezen wandelen met Froukje. Doe dat nu gedurende een paar weken iedere dag. Tot nog toe liep ze aldoor als een mak lammetje achter me aan. Heel verbazend want voorheen had ik altijd de grootste moeite om haar in te houden. Touw om haar neus slaan en hangen maar, want zo had ik dat geleerd. Of ze toen nou zo druk was omdat ze op ijzers liep en zere voeten had, of nu zo rustig omdat ze zonder ijzers loopt en nog gevoelig is, of dat er een hele andere oorzaak is/was, dat weet ik niet. Ze loopt op het asfalt met grote stappen, stapt flink over en is alleen heel gevoelig als ze op een steentje gaat staan. Dus het lijkt me toch sterk dat ze nu pijn heeft.

Vanochtend dus weer met het makke lammetje achter me aan. Soms links en dan weer rechts van me. Tot er in de sloot naast de weg een paar zwanen onwijs met hun vleugels begonnen te flapperen en door de sloot heen en weer vlogen. Stress, paniek, Frouk stormt me voorbij. Nee, Els, niet gaan hangen! Dus het touw wat laten vieren. (Heb een behoorlijk touw van bijna drie meter.) Fouk draait zonder te trekken om me heen. Kijkt in alle staten snorkend naar de sloot. Zwanen flapperen weer. De lol is eraf. Frouk ontspant. Ik doe een paar stappen achteruit bij haar weg en ze volgt zonder dat ik aan het touw hoef te komen. Rustig vervolgen we onze wandeling!

Vond dit een heel bijzondere ervaring. Voorheen had ik zeker een paar meter achter mijn paard aangehangen en dan had het nog zeker een paar minuten geduurd voor Froukje weer een beetje rustig was geworden.

Ben best een beetje trots op ons en we zijn nooit te oud om te leren.

Groetjes, Els.

Esther schreef op donderdag 20 december 2007, 0:20:


Nou, ik ben bang van wel. Ik denk echt wel dat ze zwijnt. Als we het tempo opvoeren valt zij vrij snel terug in een galop, terwijl als ze tactzuiver zou tölten zou ze een veel hoger tempo hebben.
Ze heeft echter ook een behoorlijk ingezakte rug voor een 21 jarige ijsco, zij is iets van 1.30 en haar vorige baasje weegt denk ik wel 90 kilo. Ik vind dat zwaar. Hier mogen alleen kinderen en zeer lichte volwassenen op haar. Ik heb wel al gezien dat ze beter gaat lopen naarmate ze meer opgewarmd wordt, maar omdat ze niet veel hoeft te werken zien we haar niet heel veel bewegen. Madame staat voornamelijk met haar snoet in het hooi en is kamerbreed aan het worden.

Groetjes, Pien