marianne laenen schreef op zaterdag 3 november 2007, 17:54:


Grappig wel, herkenbaar ook, Player is wel geen arabier maar een paard vol-bloed
Dat van die plassen, idd, ze gaar er uit principe niet door maar soms ook wel en mèt plezier. Ze blijft in een goeie diepe plas staan en begint met volle overgave met haar voorbenen in het water te slaan zodat iedereen die dichtbij staat doorweekt is
Om me de plas erna vol overgave in de bomen te wrijven om maar naast die plas te kunnen....en niet erdoor.
Haar aanhalen kan alleen als zij het wil, ze draait haar gat en is weg of komt gewoon niet.
Met iets lekkers is ze altijd wel te lijmen.
Na haar avontuur met Dina is ze weer stillekes haar oude lieve bitcherige zelf aan het worden. (gelijk haar 'baasje' )

Esther schreef op zaterdag 3 november 2007, 19:50:


Nu antwoord ik wel voor mn beurt maar denk dat het hier even off-topic was:het grillige karakter van een arabier. Ik pikte er even op in omdat het heel herkenbaar is vorr mij.

Spirithorses schreef op donderdag 1 november 2007, 13:26:


hey Pien,
Weet je al van de DA hoe dat spul heet dat hij heeft voorgeschreven ter versterking van de celwanden?
Ben wel heel benieuwd.

grtjs
Jacqueline

Spirithorses schreef op zaterdag 3 november 2007, 20:24:


Ja, idd Pien, herken het ook op de manier die jij beschrijft, gevoelig aan alles wat er om haar heen gebeurt. Soms. Meestal. Vaak. Heb nooit een idee eigenlijk hoe ze gaat zijn. De ene keer springt ze al een hele rit voor elk vlindertje of kleiste takje een meter opzij. Gooit regelmatig de rem er op...Loopt onregelmatige snelheden.... De andere keer als ik dan met een twijfelachtig gemoed weer richting bos tijg met haar, is ze ineens het "coolste" paard ter wereld......
Ik weet nooit op voorhand wat voor paard ik mee heb, kan dat aan gevoeligheid wijten, ja, maar ook aan grilligheid en 'loeten'. Denk dat het een combinatie van de twee is, het ene brengt automatisch het andere met zich mee.

Qua dominantie is Player altijd baas geweest over alle paarden, eender waar en bij wie ze stond. Ze moest daar niet al teveel voor doen, dat was gewoon zo. Nu met Dina, denk ik , is het zo hard te verteren voor haar dat ze het onderspit heeft moeten delven dat ze gewoon in shock was (en nog steeds een beetje). Ze had pijn en heeft zich daardoor niet afdoende kunnen verdedigen en kunnen ontwijken, op den duur zelfs niet meer., ze kon letterlijk geen stap meer zetten zoals we haar 'die avond aantroffen.

Van Dina zeiden ze hetzelfde, altijd cheffin geweest. Zet zo'n twee bijelkaar en het is gewoon op leven en dood op den duur.
Alfa merries misschien?