Saskia Dockrill schreef op vrijdag 9 november 2007, 20:50:


Jullie komen er wel Saskia! Jij hebt deze winter extra veel tijd om hier op het forum mee te lezen en te schrijven.

Marianne

Ja, een regendeken...
Eerlijk gezegd, heb ik er ook een gekocht voor Couscous.

Indy en Apache, onze eerste twee paardjes, daar hebben we nooit aan getwijfeld, wanneer we die een deken opleggen... dat loopt nooit goed af, die krijgen het gewoon benauwd.

Vorig jaar in mei kwam Sela erbij, een jaarling. Na een week had ze groene snottebellen tot op de grond. Dat willen we nooit meer meemaken. Dat was gewoon van in de regen te staan. We hadden haar zien staan bibberen. Maar hier op het forum en ook anderen verzekerden ons dat dit bij paarden niet hetzelfde is als bij mensen en dat paarden zich zo gewoon "warm houden".

Sela begon haar leventje bij ons al direct verkeerd, met een antibioticakuur. ,Hoe stom waren wij toch...

Ondertussen heeft ook Sela in de winter een berevacht en maken we ons over haar al helemaal geen zorgen meer.

Maar toen kwam Couscous, een arabiertje, die stond gewoon in de zomer bij een regenbui al te shaken dat je er niet goed van werd.

En zij ging niet alleen in de stal staan om te schuilen... zij bleef bij de anderen... buiten in de regen... Niet elk paard loopt naar zijn stal omdat het het koud heeft.

Dus, vorige week heb ik een regendeken gekocht, voor in geval.

Vanochtend, drie graden, natte sneeuw, hagel, regen een snijdende wind. Ik naar de wei met het regendeken... Couscous staat daar bij de anderen, kletsnat en geen enkel probleem, ze bibbert niet. Het regendeken heb ik niet uitgepakt maar ik ben wel blij dat het er is voor "in geval".

Kijk naar je paard en volg je gevoel.

Marianne

Piet schreef op vrijdag 9 november 2007, 21:10:


Plaatzand? Daar hebben wij nog nooit van gehoord. In ieder geval, we zijn helemaal verkeerd bezig. Natuurlijk vervuilt dat zand ook door de urine en wordt het nog eens door de paarden aangestampt. Maar ze hebben hier nu vanaf april bijna niet meer gestaan, ze staan continu op de wei.

De snelste oplossing is om hier gewoon een vracht zand binnen te laten kieperen en de paarden op een "zandeiland" te laten staan maar hoelang duurt dat?

Eigenlijk moest heel die vieze laag afgegraven worden Gerd ziet dat niet echt zitten Ik snap hem wel.

Marianne

Karin ment graag schreef op zaterdag 10 november 2007, 12:55:


Ha, dag Karin!

Zou zeezand ook te scherp zijn?
Het is heel anders dan het Scheldezand, het is grover en knispert wanneer je erin wrijft, Scheldezand doet dat niet.

En wat is dan eigenlijk het verschil tussen Rijnzand en Scheldezand?

Groeten,
Marianne

Oeps, hier is iets fout gelopen, ik wilde met mijn vorige berichtje eigenlijk op Karin reageren. Die oude paddock, die ken ik.

Marianne

Nathalie Lagasse schreef op zaterdag 10 november 2007, 7:11:


Nathalie, krijgen jullie geen blubber wanneer die houtsnippers dan composteren? Of is dat misschien vooral met die shorssnippers? Hoe dik moet die laag dan zijn en weet je nog ongeveer hoeveel het kostte?

Nathalie Lagasse schreef op zondag 11 november 2007, 11:19:


We proberen nu zoveel mogelijk in de buurt rond te kijken wie er nu nog een droge paddock heeft, wat er in ligt en hoe ze het aangelegd hebben. We hebben er ééntje gevonden, met heel los wit zand en met een soort papieren snippers door het zand. En ik denk dat die alleen als rijbak gebruikt wordt.

Onze paarden staan nog altijd op de wei, die gelukkig veel droger is dan onze paddock. Dit betekent dus dat we het hooi, balen van 300kg die thuis naast de paddock liggen, naar ginder moeten krijgen... Dus, hooi uitpakken, in grote zakken steken, en met het busje zo ver mogelijk naar de wei rijden. Dan het laatste stuk te voet met de zakken zeulen, tot aan onze kuiten door het water want de grachten zijn daar overgelopen.

En wij vinden dat dan nog plezant ook .

Wij hebben de verste wei maar ook de droogste. De paarden staan daar in de volle wind maar gebruiken de inloopstal blijkbaar niet veel want er ligt nooit mest in.

Onze paarden doen het daar goed en dat is toch het belangrijkste.
Het wordt er wel eenzamer want vele paardenburen zijn naar huis gehaald. Ja, als je wei meer op een vijver begint te lijken... wat een water.

Marianne

Geertje schreef op zondag 11 november 2007, 22:23:


Eerst een paar jaar met gehuurde paardjes bosritten gemaakt, mét bit, zonder zweep of sporen.

Drie zomers terug eigen paarden gekocht, elk met het bit dat ze bij de vorige eigenaar hadden. Apache met een hele dikke trens en Indy iets met stangen "voor de veiligheid".

Indy steigerde veel en we lieten haar gebit nakijken. Ze heeft wolfstandjes. De DA zei dat het met een bit niet zou lukken, eventueel met een rubber bit of zonder, anders moest hij die tandjes trekken. Dus zelf een touwhalster ineen geknutseld en zo vertrokken, het ging vanzelf!

Bij Apache heeft het iets langer geduurd omdat hij toch zo sterk is en ik vaak met twee handen aan één teugel moest gaan hangen. Ik betwijfel of hij daar ooit last van heeft gehad want eigenlijk ging hij altijd zélf aan die teugels sleuren.

Overgestapt op een bosal, 't was net hetzelfde, ik had alleen de indruk dat hij het nog wat meer op zijn "gemakske" deed. Later met een sidepull.

Toen kwam Sela erbij, die is nog te jong maar zal nooit een bit leren kennen.

En dan Couscous die bij haar allereerste eigenaar volledig werd ingesnoerd, ze kon alleen haar lippen nog een beetje bewegen. Bij haar tweede eigenaar werd ze met een martingaal gereden.
Bij ons de eerste dag met een touwhalster en even later ook met een sidepull.
Geen enkel probleem!

Esther schreef op zondag 11 november 2007, 23:00:


Ik heb eerst enkele lessen op een manege gehad en dat vond ik vreselijk. Ik was bang van alle paarden. Toen hoorde ik van die bosritten , op brave paarden, en mét begeleiding, en dat heb ik dan een hele tijd gedaan.

Het waren héle brave paarden en op die hele tijd heb ik geen enkel paard iets verkeerd zien doen. Er waren rustige, vlotte, luie, pittige paarden, maar allemaal braaf.

Soms waren we met meer dan twintig ruiters. Het meeste was in stap en ook lange stukken in draf. Wilde je leren galopperen dan reed je (eerst met een begeleider naast je) de groep vooruit en na zo'n 500m keerde je terug naar de groep.

Kon je al beter rijden dan ging je met een viertal rond een veld galopperen terwijl de rest rustig verder stapte. Functioneerde perfect. Zo'n rit duurde 3 uur.

Daar heb ik ook geleerd dat een paard met een sociaal paardenleven niet chagrijnig is en dat een paard met hooi alleen genoeg heeft.

Maar niet alles was daar rozengeur en manenschijn. In de winter wanneer er buiten te veel slijk was, stonden die paarden in STANDS, gruwel. Wanneer je er dan als eerste mee buitenkwam, waren die paarden bijna niet te rijden.

Marianne

Jeanet Spinder schreef op woensdag 14 november 2007, 17:03:


Niet zelf aan een oog beginnen prutsen!!!!
Een dierenarts erbij.

Marianne

Peter Donck schreef op woensdag 14 november 2007, 18:15:

Ik denk aan ons Couscous, is nog maar zes, heeft vroeger ook altijd 's nachts in een stalletje gestaan, krijgt nu ook, "achter gesloten deuren" samen met Sela, haar schepje spelt zodat de anderen het niet kunnen afpakken. De twee dikkertjes, Apache en Indy, krijgen een "handje" spelt om hen niet al te chagrijnig te maken.

Couscous wordt zot van dat achter "gesloten deuren" = even halve staldeur dicht en de kant van de halve staldeuren is ook helemaal "bovenste helft open", maar ook dat is nog véél te eng.

Indy en Apache kregen aan de andere kant van de wei al hooi. Couscous "ontplofte" uit haar stal, galopeerde veel te snel naar Indy en Apache én het hooi en maakte een sliding stop van drie meter op haar gat, billen over het slijk! WOW, gelukkig niets gebeurd, Sela stond nog in 't stalleke, oogjes halfdicht, "ik wil hier nog een beetje rusten, dat mag toch zeker wel hé? Geen bezwaar?"

Marianne

Moniek schreef op vrijdag 16 november 2007, 20:27:


Esther, was het beter voor de racestreep? Met haar berevacht?
Indien ja, laat dan op de plaats van je benen het haar terug groeien en scheer alleen nog ervoor en erachter.

Marianne

Aafke schreef op zaterdag 17 november 2007, 9:30:


Dit is dus een typisch voorbeeld van een zweepje meenemen, "niet om mee te slaan maar als verlengde van je arm" waarmee men dan toch opeens slaat, zonder het écht te willen.

Ja, zo gaat dat dan...

De laatste weken komen er inderdaad meer en meer van deze verhalen op het forum binnengewaaid. Is iedereen ineens minder geremd om ze te vertellen?

Marianne