riafri schreef op maandag 3 december 2007, 16:36:


Geweekte bietenpulp. Dat veroorzaakt geen suikerpiek, dus niet stofwisselend-verstorend en het houdt de pony op gewicht. Eet hij wel graag? heb je zijn tanden al eens laten nakijken? Kan hij nog wel goed kauwen? Hoe ziet zijn mest eruit, vind je er muessli in terug?

Aafke schreef op dinsdag 4 december 2007, 13:44:


Het gevaar van bewust lichaamstaal te gaan gebruiken is dat het mechanisch wordt. Ik word persoonlijk een beetje iebel van teksten als: 'sturen met je navel' en 'afblokken met je schouder'. Het veroorzaakt iets kunstmatigs wanneer mensen dit heel bewust en goedwillend gaan doen. Volgens mij lacht een paard om deze dappere pogingen, of op zijn minst haalt hij zijn schouders erover op. Ik ben ook ooit zo heringetreden, maar ik heb het gaandeweg opgegeven. Je kunt nl niet leren subtiel te zijn door alsmaar aan al je lichaamsdelen te denken en deze te sturen en te richten.
Veel simpeler en eenduidiger is het gaandeweg (zonder plan) te ontdekken dat je paard subtiel en gewenst reageert op een toevalstreffer, maw denk goed na wat je lichaam aangaf als je bij je paard een gewenste reactie ziet en leer daarvan, sla dat op.
Ik merk dat het goed werkt wanneer ik sterk denk aan iets (bv cirkel kleiner maken) en daarbij een onzichtbare lijn hanteer. Ik stel mij dan voor dat ik de lijn inhaal waardoor het paard naar me toe komt. Tevens 'organiseer' ik mij mijzelf heel sterk het gevoel dat hij dat ook doet, maw ik ga niet een afwachtend gevoel ('zal mij benieuwen of-ie komt') toestaan, nee, ik zie voor me hoe hij naar mij toe gaat komen, zonder ruisgedachten. Automatisch doet je lichaam daarbij precies het goede - denk ik.
Ik merk dat het werkt. Zo ook de standaard lompigheden. Wanneer ik met paard door de paddockpoort moet is dat altijd een gedoe. Er ligt bagger waar ie niet doorheen wil, een waterplas meteen na de poort, ik moet paard om mij heen laten draaien om de poort weer af te kunnen sluiten zodat paard 2 niet ontsnapt etc en ook wil ik zelf de bagger noch de waterplas in. Beide paarden draaien prachtig om mij heen als blindegeleidehonden, niet omdat IK ze dat geleerd heb, maar omdat ik gedachten om mij heen creëer in deze volgorde: "door de smalle doorgang graag", "weg daar met je kont" en "weg bij mijn tenen" en "staan blijven als ik de poort afsluit, wachten tot ik naast je sta". Ik denk dat het zo werkt.
Wat een wazig verhaal weer.

van lennep schreef op woensdag 5 december 2007, 13:44:

Sterker nog: Wil Hell Mina!

Elzaliene Proost schreef op woensdag 5 december 2007, 13:52:


Blijkbaar bood Parelli je toch te weinig, aangezien je Mike uiteindelijk weg hebt gedaan? Ik bedoel, daarmee heeft Parelli je dus niet kunnen helpen?

Isabel van der Made schreef op woensdag 5 december 2007, 17:57:


Dat vind ik ook. Hoewel ik merk dat ik mijn eigen gegriezel projecteer (heb zelf een afschuw van mensen die geauthoriseerd handelingen aan mijn lijf mogen uitvoeren), dus op zo'n moment ga ik even uit mezelf, gaap en zucht bewust wat ongeinteresseerd van me af, haal mijn schouders op en dan zit de prik er al weer in.
Met de wormenspuit lukt dat mij nog niet. Ik vind het zelf nl erg gemeen om zo'n bitter goedje (ook al staat er "smakelijke oraalpasta" op) ongevraagd in de paardenmond te persen en stel mij te erg voor hoe gefrustreerd de jongens van zo'n onaangename verrassing worden. Gevolg: gefrustreerde paarden, met name Cadiz blijft dan een dag beledigd.
En terecht.