Caatje schreef op dinsdag 4 december 2007, 15:05:


Jeps, het "tegendeel" is denk ik ook waar. Waar een kind angst heeft zal het dier dit voelen en omhandelbaar zijn denk ik.


Of het preciezer is weet ik niet. Denk dat het onlosmakelijk met elkaar verbonden is.

Heb zelf toen ik 17 jaar was een klap gehad van een achterbeen van een paard dat schrok toen het paardje waarop ik zat schrok, opzij schoot pardoes achter dat paard. Resultaat gebroken kuit- en scheenbeen, drie en een half maand gips, plaat + schroeven, niet mogen lopen. Dat was even incasseren en merk dat ik behoorlijk respect heb voor achterbenen.
Daarna eens met een jong steigerend paard achterover geklapt, deze herinneringen blijven in mijn geheugen gegrift of ik wil of niet.

Ik merk dat ik veel meer op mijn hoedde ben in de omgang met paarden dan toen ik nog jonger was, voor deze ongelukjes.

Piet schreef op woensdag 5 december 2007, 8:31:


Klopt.


Jeps, het gesproken woord wat misschien los kan staan van je lichaamstaal/emotie..??


Wil je hiermee zeggen dat het één het ander ondersteunt..? Dat beide elkaar aanvullen..?

Ik merk zelf dat ik veel met mijn lichaam + stem doe. Korte commando's bevestigen met lichaamstaal.

Piet schreef op woensdag 5 december 2007, 8:55:


Sterker nog, Winsor was even een tijdje doodsbenauwd voor het halstertouw... opgelost d.m.v. lichaamstaal, rustig geruststellend praten en heel traag/voorzichtig 'dichtbij hem brengen'. Nu is zelfs de longeerlijn geen probleem.

Grinnik... denk nu even aan het forumgebruik, volgens mij escaleerd dat vooral op sommige momenten omdat de lichaamstaal/gezichtsuitdrukking mist, niet aanwezig is. Alles moeten we afleiden van 'platte tekst'.. hoe gemakkelijk leg je daar niet 'je eigen gevoel' in..?

Frans Veldman schreef op woensdag 5 december 2007, 12:28:


Hm, weet het niet maar volgens mij heb ik Piet dat nergens horen zeggen.


Lichaamstaal is ook sterk volgens mij, maar je kan mijn niet vertellen dat een clickeraar alleen maar met z'n clicker/stem werkt.

Misschien, heel misschien was de lichaamstaal op het moment van 'dat gebeuren' wel heel sterk. De verborgen lichaamstaal van onzekerheid. Nee, Piet dit is geen 'aanval' op jou.. maar een gevoel wat ik over hetgeen is las hierover een tijdje geleden.


Hé, nog een facet. Lichaamstaal, stem.... met als resultaat... vertrouwen.
Middelen: lichaamstaal, stem... doel -> vertrouwen.


Ik denk dat jij de middelen en het doel met elkaar verwart (of lees ik nu zo verkeerd, kan ook nog)


Hé niet doen in "mijn" topic..

Piet schreef op woensdag 5 december 2007, 13:12:


Tja, die hand he. Die kan slaan en aaien. Die een gemene prik kan geven voor z'n eigen bestwil... Je kan een paard dus met een liefdevolle intentie pijn doen. Hoe dat op te lossen..?


Dezelfde hand die een penicilline-spuit kan hanteren..??

marjolijn schreef op woensdag 5 december 2007, 16:31:


Vergis je niet, sommige mensen mogen de injecties zelf geven.
De d.a. liet de laatste injectie voor Winsor die hij nog moest hebben hier achter zodat ik het zelf kon geven (Winsor had het wel gezien na 2 keer en ging er vandoor, was niet meer in handen te krijgen) Ik durfde niet, een vriend van ons wel (die het al vaker had gedaan, ervaring heeft hiermee)
Ik weet ook dat sommigen hun paarden zelf vaccineren in aanwezigheid van de d.a. Kortom.. dit gaat niet altijd op.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 5 december 2007, 17:35:


Ok, thanks.. weer wat geleerd.

Isabel van der Made schreef op woensdag 5 december 2007, 17:42:


Daar hebben de mijne geen enkel probleem mee. Spuit erin, smakken, kauwen en slikken.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 5 december 2007, 17:45:


Ok, als jij het zegt. Heb het nog nooit gezien.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 5 december 2007, 18:09:


Ik heb niets getriggerd.. het is enkel een gebeurt iets van afgelopen zomer waarbij ik blanco zonder enig vermoeden dat hij panisch werd van de dierenarts. Hij was hier net een paar dagen en moest een penicillekuur van drie dagen vanwege een fikse ontsteking.

Eva Saegerman schreef op woensdag 5 december 2007, 20:16:


Klopt.


Je vergist je, ik heb geen schrik van spuiten. Je wilt niet weten hoe vaak ikzelf geprikt ben (als diabeet-zijnde) Kortom er was geen enkel reden om gestresst te zijn of over te komen op Winsor. Mijn kids waren bijv. ook heel rustig tijdens de inentingen, even huilen, knuffelen en daarna weer verder.
Nancy moest om een andere reden toen ze hier kwam ook een drie-daagse kuur. Appeltje voor de neus, happen, spuit erin wat ze amper merkte en klaar.
Winsor flipte al van de geur of wat het dan ook maar mag zijn, als een danser meedansen was geen sprake van. Hij ging in de achteruit met z'n volle gewicht, was onmogelijk te houden. De derde dag al niet meer in handen te krijgen.