Eva Saegerman schreef op woensdag 5 december 2007, 20:16:
> en jij ook niet waarschijnlijk?
Klopt.
> ik betrap er mij wel op dat, ik die zelf zoveel schrik heb van
> spuiten, als ik de spuit zie en de
DA die op men paard afstapt
> (die trouwens eerst uitgebreid kennis maakt met paard) dat
ik > diegene ben die zo gestressed is en men paard zie ik denken
> "ooww jee wat gaat er gebeuren toch, moet iets zeer erg zijn,
> als jij je zo gedraagt"
> Sinds ik de laatste tijd veel spuiten in men vel krijg ben ik
> van men trauma af - al een paar weken nu
(*ik viel altijd
> flauw bij een inenting*) , is men paard duidelijk ook van haar
> "trauma" af; alleee, ze is *van mijn trauma af* dus
Je vergist je, ik heb geen schrik van spuiten. Je wilt niet weten hoe vaak ikzelf geprikt ben (als diabeet-zijnde) Kortom er was geen enkel reden om gestresst te zijn of over te komen op Winsor. Mijn kids waren bijv. ook heel rustig tijdens de inentingen, even huilen, knuffelen en daarna weer verder.
Nancy moest om een andere reden toen ze hier kwam ook een drie-daagse kuur. Appeltje voor de neus, happen, spuit erin wat ze amper merkte en klaar.
Winsor flipte al van de geur of wat het dan ook maar mag zijn, als een danser meedansen was geen sprake van. Hij ging in de achteruit met z'n volle gewicht, was onmogelijk te houden. De derde dag al niet meer in handen te krijgen.
Warboel
