Hmm... moet ik even over nadenken.
Ik denk dat hij de neen juist als markering gebruikt. Hij laat het voertje zien, zegt neen, en als de hond het dan (uiteraard) wil pakken doet hij hand dicht. Deur open, neen, hond wil er door, deur dicht.
Ik merk met mijn eigen honden dat een neen volstaat om hen met bijna om het even wat te laten ophouden of iets niet te laten doen (ok, als ze achter een kat aangaan moet ik een brul geven, maar zelfs dan kan ik ze terugroepen) . En die hebben nog nooit straf behalve een time-out gehad.

Denk dat zoals de click betekent: dit is goed, er komt een beloning, dat de neen betekent: probeer het maar niet, want het lukt toch niet.
Bij het aanleren heb ik de sessies wel neit afgesloten met een neen, maar met een voertje op de hand, laten wachten, dan doe maar en laten nemen, ik vond dat fijner aanvoelen om niet met enkel neen te eindigen, maar zo moest het volgens De Bolster wel.

Een negatieve going-on cue zou dan vb kunnen "wacht" zijn? Of zelfs ook de neen, doe dit niet, zoek maar naar iets anders? Alhoewel ik me kan voorstellen dat een dier heel snel gedemotiveerd geraakt als je een paar neens na elkaar doet.
Bij James (pup van bijna 6 maand) is 2 keer na elkaar een neen genoeg om af te haken met trainen, ik moet met hem na een neen echt absoluut iets vragen waar ik wel voor kan belonen om de motivatie hoog te houden.
Misschien dat het daarom niet gebeurt?

Maar jij zou dus vb neen zeggen, en als hij dan niet doet wat hij van plan was: goed zo en belonen als ik je goed begrijp? Hoe voorkom je dan dat een slim dier begint te klieren eens hij door heeft dat het zo werkt? Kriteria verhogen? Alternatief vragen na d e neen en daar voor belonen ipv telkens voor die neen eens die gekend is?

Ik heb hier deze morgen ook een hele moeilijke beslising moeten nemen. Mijn schouder heeft het opnieuw begeven, mag 4 tot 8 weken helemaal niks doen en daarna voorzichtig wat kine. Kan de schuilstal niet uitmesten, geen hooibalen dragen, geen water aanvoeren en blubber tot daar nog aan toe, maar met hun voeten in de blubber-urine-mest is me toch te bar.
Stal en paddock aan huis nog steeds niet klaar (zou 2 weken droog moeten zijn), dochter met school en toetsen die ook niet alles alleen kan,...
Enkele huizen verder woont een oude LRV-commandant, met stallen vrij en wat pensionpaarden. Ik heb volgende regeling kunnen treffen: hij verhuist een aantal paarden zodat die van ons in naburige boxen staan en de deuren open kunnen blijven (hij wil dat wel eens proberen en zien hoe dat gaat), dat voor 's nachts, en overdag mag ik ze in de rijbaan/paddock zetten. Geen krachtvoer, vier keer per dag hooi, stro op de bodem ipv houtkrullen. Hij doet het uitmesten en hoi geven zodat mijn schouder kan rusten.
Helemaal niet ideaal, maar tot de boel hier klaar is en mijn schouder trug bruikbaar moet het maar zo.
Ik troost mezelf maar dat ze nog beweging en social kontakt en ruwvoer hebben, maar 't is natuurlijk niet zoals ik het echt wil. Nooit gedacht dat ze nog eens terug echt op stal zouden staan...
Positief punt is dat ik misschien kan laten zien dat paarden houden/rijden ook anders kan, bit- en ijzerloos op buitenrit, misschien kan ik voor de andere 3 paarden die daar staan toch een beetje verschil maken...