Els Kleverlaan schreef op zaterdag 22 december 2007, 22:37:


Heb Yasmin mee naar de dierenkliniek gebracht. bij aankomst waren haar ogen niet meer zo dof als voorheen. 'k Heb er zelf goede hoop op.
Eddy & Hilde, sterkte, van mij en Jolien en de hele familie.
Hoop is nu je enige metgezel. We zijn met vélen bij jullie en Yasmin.
...

Herman

rita vercammen schreef op zondag 23 december 2007, 9:52:


Getver ... 4 kaarsjes aangestoken
1 voor Yasmin
1 voor Eddy
1 voor Hilde
1 voor iedereen hier in gedachte

Ellen2 schreef op zondag 23 december 2007, 15:11:


Zoveel mensen die hopen, en zoveel kaarsjes gebrandt.
Wat er ook gebeurt, Yasmin zal nooit beseffen hoeveel mensen ze spontaan bij elkaar heeft gebracht.
Straffe meid ...

Spirithorses schreef op zondag 23 december 2007, 18:05:


als tranen
enkel komen
van verdriet,
ontbreekt er wat aan geluk.

De véél te korte herinnering blijft voor altijd mooi…

Herman

Mijn beste vriend Chris heeft een paard, Iman. Een 18 jarige ruin, aanvankelijk opgeleid voor de Prix St.-George, en door Chris gekocht om fantastische buitenritten mee te maken.
Chris is (zacht gesproken) héél gereserveerd én traditioneel, uit angst zijn paard te verliezen als hij op deze leeftijd nog iets in de leefwijze van Iman zou veranderen.
Tegelijk is Chris wel héél gefascineerd in de evolutie van Veldre (mijn paard), die op PN-wijze wordt opgevoed.

Iman wordt al héél zijn leven met stang of pessoabit, hengstenketting, zweep én sporen gereden. Zó is hij opgeleid ... anders is hij niet vooruit te rijden, én tegelijk niet in de hand te houden.

2 weken geleden is Chris tijdens een bosrit op een ongelukkige manier van zijn paard geschoven, en heeft zijn kruisbanden gescheurd. Revalidatie kan wel 6 maanden (of langer) duren.
Iman staat als pensionpaard in een professionele trainingsstal voor menpaarden. Hij krijgt er dagelijks zijn uurtje stapmolen en idem paddock. (écht tradi dus...)

Vorige week heeft Chris mij gevraagd of ik zijn paard zou willen rijden. Ikke zéér vereerd, temeer daar normaal niemand zijn paard mag rijden, én er toch enkele "professionele" ruiters in de rij staan om zo'n hoog opgeleid paard te mógen rijden.
Afgelopen dinsdag heb ik hem voor't eerst gereden. Chris - bang traditioneel - beslistte dat ik Iman gewoon met bit (stang én hengstenketting) moest rijden. Ik had geen ervaring met dergelijke attributen. Gevolg: ik ben zo goed als volledig uit de mond van het paard
gebleven en heb hem vanuit zit/benen gereden, bang dat ik het paard zou bezeren/verwonden.
Maar ik bleek Iman beter verzameld te rijden dan verwacht. Overigens weigerde ik het gebruik van sporen en zweep.

Vandaag belde Chris me opnieuw met de vraag zijn paard te rijden. Voor mij was dat ok, op voorwaarde dat ik hem deze keer bitloos zou mogen rijden. Chris maakte geen bezwaar.
Ik heb Iman vandaag dus bitloos, spoorloos én zweeploos gereden. De "professionele" eigenaars van de trainingsstal plakten - letterlijk - tegen het venster van de piste om te kijken of, en hóe ik het zou klaarspelen met een paard waar men zowat àlle bitvariaties op uitgeprobeert heeft.
Iman had wel wat tijd nodig om aan te voelen wat er precies gevraagd werd. Ik voelde hem denken/zoeken: hu, geen druk in de mond, wél signaal van buitenaf (via hoofdstel) ... Wa's da !?! ..."

Er was uiteindelijk wel één probleem: Iman was mank links-voor.
Wat bleek, Chris had ook aan 1 van de "professionele" mensen gevraagd om 1x per week - elke donderdag - zijn paard te rijden. Deze dame had het niet beter bedacht om Iman afgelopen donderdag in te zetten tijdens een
trainingsles van 1 uur "om te zien waar zijn limiet zit" ...
Chris heeft meteen laten weten dat de "profs" zijn paard niet meer hoefden te rijden wegens 'mank'. Daarna heeft ie aan mij gevraagd om aanstaande woensdag terug met Iman aan de slag te gaan - uiteraard eerst kijken in hoeverre het mank lopen zal opgelost zijn.

Weer een NH/PN zieltje bijgewonnen ...?... En dat in het hol van de leeuw

clarissa ruijgrok schreef op zondag 23 december 2007, 20:29:


Voor mij persoonlijk is mishandeling van het paard elke handeling dat het wezen "paard" afremt - zowel fysiek als mentaal - in het paard zijn.

Clarissa, bedankt overigens voor het verwijzen naar mijn fotoreeks, want dit is dus exact wat ik bedoel. Ál deze "ruiters" zijn overtuigd dat ze goed én met respect voor hun paard bezig zijn. (Ik ken er nml een aantal persoonlijk van). Als je hen verteld dat ze in feite hun paard zwaar te kort doen, mishandelen dus, riskeer je een dreun om je oren, omdat je ze in het diepst van hun beleving kwetst. En toch is het zo ...

Er zitten echter ook nuances in het verhaal. hélemaal niet bewust van wat ze hun geliefkoosde viervoeter aandoen. Lees mijn topic: http://www.paardnatuurlijk.be/cgi-bin/forumreader.cgi?open=1&forum=pn&selsub=Weer+een+NH%2FPN+zieltje+bijgewonnen+...%3F...&skip=0
Chris wil alleen maar het beste voor zijn paard. Iman is als zijn eigen kind. Toch raakt hij (vooralsnog) niet over de drempel om hem 'natuurlijk' te zetten.
Het heeft ook veel met sociale beleving te maken. vb.: Mijn paard staat op stal X en ik heb daar mijn vrienden die hetzelfde nastreven. Moeilijk dus om zomaar te vertrekken in het belang van mijn paard. Hier is véél moed voor nodig.
Zolang het onwetendheid is, wil ik niet over mishandeling spreken. Van zodra men "beter" weet en toch vast blijft houden aan vastgeroeste handelswijze/gedragscode, is het onvoorwaardelijk mishandeling.

Speelt nog een factor mee: de "deskundigheid van 3de partijen". Wie van de doorsnee paardeneigenaars heeft verweer tegen de "wetenschappelijke" specialistenpraat van veeartsen, hoefsmeden, trainers, ...
Zij zijn misschien wel de grootste bron van mishandelend gedrag van onwetende - goed gelovige paardeneigenaars.

Mishandeling begint waar het zelfstandig functionerend gezond verstand eindigd.

Eva Saegerman schreef op maandag 24 december 2007, 11:34:


Toen Veldre enkele maanden geleden bij ons kwam, was ze al 3 jaar niet meer bereden. Daarvoor werd ze traditioneel recreatief gereden met bit.
Jolien, mijn dochter van 15 was de eerste die het aandierf om terug op haar rug te zitten.
We hadden al enkele lessen bitloos gereden bij Pien & Jack, dus daar was al geen probleem meer mee.
En een paard dat al 3 jaar niet meer gereden was, moest toch terug een beetje beleerd worden, dachten we. Dus waarom dan niet gelijk bitloos.
Het was best wel spannend. We wisten absoluut niet hoe Veldre zou reageren.
Hoe hebben we het aangepakt:
=> We hebben de paddock afgespannen tot een picadero van 20m x 20m. => Veldre kreeg een bitloos hoofdstel aan (dat nog niet goed pastte ), => daarover een gewoon stalhalster (we werkten toen nog niet met een touwhalster).
=> Aan het stalhalster hadden we een leidtouw van 2,5 meter.
=> Jolien is opgestapt. Veldre bleef rustig staan.
=> Jolien geeft de hulpen om in stap te vertrekken. Op hetzelfde ogenblik vertrok ik ook, om het signaal voor Jolien te bekrachtigen. Veldre ging gelijk mee.
=> Zo hebben we enkel rondje in de picadero gestapt, gestopt, en terug opnieuw vertrokken.
=> Als Jolien zich veilig genoeg voelde, heb ik haar het leidtouw gegeven, zodat ze zelfstandig verder moest rijden. Ikzelf bleef in het midden staan.
Op een bepaald moment heeft ze de hulpen voor een draf gegeven, waarop Veldre prompt in draf ging. Daarna weer in stap.
Dit alles heeft hooguit 5 minuutjes geduurd. Het bitloos rijden met Veldre was bij deze meteen een feit.

Kijk Aafke, wat tussen de oren zit, kan je er ook tussenuit halen .
Super dat je de moed hebt om het te proberen. En als je twijfelt, zorg dan dat je in elk geval voldoende "veiligheidsfactoren" voor jezelf inbouwd.
Rij de eerste keer desnoods maar 5 minuten. Voel dat het ok is voor je paardje, beloon hem uitvoerig en stap adn terug af.
Als het die eerste keer al goed aanvoeld, blijf dan zéker NIET rijden. Stap op tijd terug af. Dit geeft je een gevoel van overwinning en zal je de volgende keer met weer meer vertrouwen terug opstappen.
Je zal best wel gespannen zijn die eerste keer, en dat voelt je paardje ook. Vandaar dat het niet lang moet duren. Rij niet alleen ijzervrij, maar ook stressvrij. Véél succes, en nu al een dikke proficiat voor je goede voornemen.

Herman

Eva Saegerman schreef op maandag 24 december 2007, 11:34:

Ja Eva, en wie heeft toen jou mexicaans hoofdstel met bit en al overgekocht ?
Juist ja, ikke ... 'k weet het, shame on me

Maar ge ziet wel hé, het is uiteindelijk nie zo moeilijk om van al diene ijzere rommel los te komen.

Het hoofdstel is inmiddels doorverkocht aan iemand die al lang niet meer rijdt.
Dus kan het ook geen kwaad meer aanrichten. Weeral meer ijzervrij.

Michiel schreef op maandag 24 december 2007, 10:55:


Ik ben het voor zoverre met je eens, Michiel.
Dat is ook wat ik bedoel met de sociale beleving. Het is inderdaad niet allemaal zo zwart/wit.
Maar toch enkele bedenkingen, verder bouwend op je voorbeeld.
Wéten en overtuigd zijn is volgens mij niet helemaal hetzelfde.
Chris wéét dat zonder bit rijden beter is voor het paard, maar hij is (nog) niet overtuigd dat het ook wérkt voor zijn paard.

Mishandeling van je voeten gaat over je eigen voeten. Je hebt - objectief gezien - zélf de keuze om wél of niet blootvoets te lopen.
Een (gedomesticeerd) paard heeft nooit de vrije keuze. Hier wordt àlles bepaald door de mens. En als deze mens beslissingen neemt uit eigenbelang, gemakzucht, ... (vul zelf maar in), en daarmee een inbreuk pleegt op de geestelijke en fysische waarde van het paard, dan noem ik dit zonder meer mishandeling. Oók al hebben de eigenaars nog zó het beste voor.

Maar je hebt ook wél gelijk waar je schrijft dat de mentale druk van de omgeving het vaak onmogelijk maakt om iets te veranderen. Mensen kúnnen vaak niet veranderen, ook al zouden ze wel willen (maar ook dàt zit tussen de oren, net zoals bitloos rijden, of ijzervrije hoeven).
Chris is daar ook een typisch voorbeeld van. Ik ben ervan overtuigd: als morgen zijn paard het leven laat en hij koopt een nieuw, dan zal hij zoeken naar een "NH/PN" paardje en het ook elders huisvesten. Want dàn heeft hij een argument naar zijn sociale omgeving.
Helaas zijn er zélfs dàn nog te weinig mensen die de fase van "het wéten" omzetten naar "overtuigd zijn".

Wat dat betreft was het bij mij een "geluk" bij een "ongeluk". Mijn vorig (eerste) paard, Papillon, is tóch gestorven, ondanks het strikte opvolgen van wat DA, hoefsmeden, trainers, professionele paardenmensen, etc ... adviseerden.
Waarom zou ik nog 1% geloof moeten hechten aan deze lieden?
Dus ben ik in het donkere gat van NH gesprongen. Met véél twijfels, oohhh ja! Maar ik werd - dank je wel Pien & Jack - (en wordt nog steeds - dank je wel Eddy & Poedertoren -) prachtig opgevangen. 'k Heb een héle zachte landing gemaakt. Bij de tradi's stond ik in de kou. Daar word ik al lang als een rare kwiet bekeken. discussieren doe ik er niet mee. Ze trachten te overtuigen al evenmin. Maar ik laat ze wél zien hoe ik het doe. En dan merk ik plots stilte aan de andere kant van de lijn ...

Herman

Eva Saegerman schreef op maandag 24 december 2007, 14:51:


Yep, that's me

Ha, en ge moest eens weten wat ik nog allemaal weet

Eva Saegerman schreef op maandag 24 december 2007, 15:00:


Awél, wat ik weet is ...
hoe ge zo'n "ik steek mijn tong uit-emoticon" op't forum kunt zetten.
Kijk hé ...
Wel 3 zelfs.

Ha ha ha, en nu is't weer aan u, om het over "iets" te hebben.
'k Ben benieuwd, want ik ben altijd al héél mijn leven al en nog véél langer al braaf geweest ...

jeroen schreef op maandag 24 december 2007, 15:10:


Welkom op PN, Jeroen.
Als Maastricht geen probleem is, ben je bij Pien & Jack van Spirithorses aan hét juiste adres. Absoluut gaan, zou ik zeggen.
Véél succes.

Eva Saegerman schreef op maandag 24 december 2007, 15:43:


En voor U ook ne gelukkige Kerstmis ('k weet nie hoe da'k ne kerstboom in emonicoontje moet krijgen ...)

Goe feesten hé wijn....

Piet schreef op maandag 24 december 2007, 9:34:


Dank je wel Piet.

Wat de hoeven van Iman betreft, ik ben hélemaal géén hoevenkenner. Dat komt nog wel, hoop ik.
Maar wat ik wél weet van Iman is het volgende:
Iman werd opgeleid voor de prix St.-George. Bij de papieren van Iman zitten de kwalificatiepunten, maar daar staan ook enkele punten tussen haakjes geschreven. Chris heeft nooit geweten wat dat betekende, tot hij contact opnam met de Nederlandse stamboekfederatie. Dan blijkt dat Iman wel opgeleid, én naar punten gekwalificeerd is voor de Prix St.-George, maar uiteindelijk afgekeurd op medische grond.
Röntgenfoto's bij de DA - na een zoveelste keer kreupel - moet aantonen dat Iman hoefkatrol in de hoogste (4de?) graad heeft. Deze vaststelling heeft men ongeveer 1,5 jaar geleden gedaan.
Sindsdien staat Iman vooraan op "orthopedisch" beslag - dikke ronde ijzers. Volgens de hoefsmid de enige oplossing om Iman nog te kunnen rijden.
Chris gaf ook but (fenylbutazone) bij in een dosis van 2 zakjes/week, en dit op aanraden van de DA.
Een prof uit Merelbeke echter heeft hem kunnen overtuigen dat duivelsklauw even goed werkt, en tevens onschadelijk is. Sindsdien krijgt Iman duivelsklauw en loopt hij écht super.

Persoonlijk ben ik er nog niet zo zeker van dat Iman wel Hoefkatrolonsteking]">HKO in de hoogste graad heeft. Ik heb daarbij voortdurend het verhaal van Puck (bij Pien & Jack) in gedachten. Chris is een kerel die alleen maar het beste wil voor zijn paard, maar tegelijk ook zo bang is om iets fout te doen. Hij zal daarom ook blindelings de beslissingen van specialisten accepteren.
Maar hij is wel voor rede vatbaar. In zijn zieltje is hij al wel een PN-er.

Ik ga proberen in de volgende dagen foto's te maken van de hoeven van Iman. Waarschijnlijk ga je daar véél meer info uit kunnen halen dan dat ik hier probeer te beschrijven.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 24 december 2007, 12:06:


Clarissa, deze vraag is een héél moeilijk dilemma.
Het is als aan een ter dood veroordeelde de keuze laten tussen de brandstapel of de guillotine.
Mag ik het zo stellen (een beetje simplistisch, zwart/wit, mogelijke denkwijze zonder PN):
=> 22 uur op stal is een zéér zware mentale mishandeling, waar het paard vooral zélf last van heeft. Dit vertaalt zich eventueel op termijn door gedragsstoornissen zoals de stalgebreken.
=> 1 uur per dag met een bit lopen is een zware fysieke mishandeling, waar op termijn vooral de ruiter last van heeft, doordat het paard steeds moeilijker te rijden valt.
Dus zou ik kiezen voor de stal en bitloos.

Maar ...
De stal moet dagelijks uitegmest, en dat vraagt extra tijd
Op stal moet ik 4x/daags hooi en krachtvoer gaan geven (wééral tijd)
Op stal is het voortdurend uitkijken voor vliegen, muizen, ratten en ander ongedierte
Zonder bit kan ik niet deelnemen aan de officiële wedstrijden.
Zonder bit voel ik me niet veilig
Zonder bit krijg ik mijn paard niet verzameld, het rijden ziet er niet uit.
Dan toch maar buiten en met bit

of ...
Buiten moet ik extra poetstijd inlassen, wat mij niet altijd uitkomt
Buiten moet ik voortduren met hooi sleuren
Buiten moet ik permanent opvolgen of het water niet bevriest
Met bit heb ik altijd weer gevecht om het hoofdstel aan te krijgen
Met bit bijt het paard er zich op vast en heb ik niks meer te sturen
Met bit wordt ik bijna dood bekritiseerd door al die alternativo's
Misschien tóch maar het stalletje en zonder bit ?

Je ziet, dilemma dilemma.
Uiteindlijk is het de mens weer die de keuze maak voor het paard. En welke keuze ook, het zal altijd worden uitgelegd "in het belang van het paard". Er zal er niet 1 zijn die durft zeggen dat men voor stal en/of bit kiest louter uit persoonlijk belang en/of gemakzucht. Het is maar de perseptie die men er aan geeft.