Walter Verschuere schreef op zondag 23 december 2007, 21:23:


Eddy en Hilde, veel sterkte. Ik vind het heel erg voor jullie.....
Monique

Peter Donck schreef op maandag 24 december 2007, 17:03:


Tussen de oren gaat het prima met Indy. Ze heeft haar beperkingen geaccepteerd en hobbelt vrolijk mee zoals ze op dat moment kan. Ik kon haar de afgelopen tijd niet veel beweging geven. De bak was te zwaar voor haar schouder: eerst erg nat, daarna bevroren. Qua hoefjes was de bevroren bak geen enkel probleem. Wandelen heb ik slechts in beperkte mate gedaan: Indy lijdt de laatste tijd erg aan zelfoverschatting en de wegen waren hier vaak erg glad.

Gisteren heb ik haar voor het eerst weer voorzichtig gelongeerd, de bak was eindelijk weer ontdooid. Nou ja, wat heet voorzichtig - Indy wilde alleen maar loeihard en bokken. Ze heeft weken niet gedraafd of gegalloppeerd, ondanks dat ze de meeste tijd op het weiland stond (ligt aan haar schouder, ongelijke ondergrond is moeilijk voor haar) en ik vond haar - voor haar doen - aardig lopen. Ondanks de capriolen van gisteren had ze geen spierpijn vanmorgen. Straks gaan we nog even wat doen in de bak en daarna gaan we wandelen.

Indy haar toestand heeft zich gestabiliseerd, het wordt in ieder geval niet slechter. Het valt me nu op dat ze vrij op het weiland slechter loopt dan in de bak als ik haar longeer of met haar wandel. Als ze een goede dag heeft laat ik haar in de bak zelfs op volle snelheid draven. Ze strekt zich dan helemaal uit met de oortjes naar voren en heeft duidelijk veel plezier. Ze loopt dan helemaal zuiver. In de bak heeft ze veel momenten dat ze ook in een rustige draf bijna zuiver loopt, in het weiland geeft ze gek genoeg de voorkeur aan een raar huppeldrafje en een gallop op drie benen????

In ieder geval zit het tussen de oren goed en voelt ze zich prettig, dat is belangrijk!

Monique

Peter Donck schreef op woensdag 26 december 2007, 10:06:


Ik heb geen idee, het is ook niet zo belangrijk voor me. Een tijdje terug wankelde ze nog, de ataxie was duidelijk aanwezig en was ze niet in staat een licht zadel te dragen, ze raakte steeds uit balans. Vanmorgen droeg ze als vanouds haar zware oude zadel, moeiteloos. (De nieuwe, lichtere is veel te ruim bij de schouders, zoveel spierweefsel is verdwenen).

Ze vind het trouwens wel raar dat ik geen poging doe op haar rug te klimmen. Ze draait me vaak haar zijkant toe en kijkt me aan. Een zadel betekende voor haar altijd dat we iets leuks gingen doen, ze nam me altijd graag mee.

Monique

Ik MOET beslist even wat kwijt......

De laatste tijd voelt Indy stevig aan, bijna als vanouds, ze heeft al wat spieren terug opgebouwd. Vanmiddag heb ik haar weer met zadel gelongeerd. Ze liep aardig, in stap kon ik nauwelijks zien dat ze met rechtsachter korter stapt (scheelt nauwelijks een tot een halve hoefafdruk). Gallop gaat aardig goed, draf is nog steeds een probleem. Je ziet haar duidelijk korter stappen met rechtsachter. In de eerste rondjes stapt ze zelfs met rechtsachter 1/2 stap korter en maait ook nog rechts naar buiten. Dat wordt na enkele rondjes steeds beter. Als ze goed warm is, kan ze het been steeds beter gebruiken, ze loopt ook steeds vaker een stukje helemaal zuiver.

Vanmiddag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een trapje gepakt. Ik heb voorzichtig op haar geleund - geen probleem, ze stond stevig. Daarna een stapje verder, voet in de stijgbeugel en over het zadel leunen - geen probleem. Een oor bleef naar voren, de ander steeds weer naar achter, wat ik daar allemaal aan het doen was. Nog een paar keer herhaald, en toen ben ik op haar gaan zitten. Indy staat weer stevig als vanouds, het schijnt dat ze toch tot de gelukkigen mocht behoren waarbij de ataxie weer verdwijnt!

Ik was eigenlijk helemaal niet van plan meer te doen, maar Indy begon uit zichzelf te lopen - eerst aarzelend en verschrikkelijk scheef, met een naar buiten maaiend rechter achterbeen, het zadel zakte naar links en die oortjes maar naar voren. Niet willen stoppen en bijna verbeten verder lopen. Na een rondje kreeg ik haar zover dat ze wat rechter liep. Het zadel bleef in het midden liggen en ze zette het rechter achterbeen onder haar lichaam, zwaaide het niet meer naar buiten. Het was nu echter duidelijk zichtbaar dat ze met rechts achter een kortere pas maakte, de helft korter dan met links.

Drie rondjes vond ik genoeg, eigenlijk al veel te veel. Indy echter niet, die stond op het punt aan te draven.....

Een probleem weg, nog een heel groot probleem (de kortere stap) en wat kleinere te gaan. Wie weet komen we daar ook nog eens een keer uit.
MOEST het even kwijt....

Monique

Piet schreef op zondag 30 december 2007, 16:54:


Inderdaad Piet, zulke herinneringen zijn goud waard!

We gaan gewoon lekker verder en zien wel waar we eindigen. Ik ben zo blij dat ze niet meer wankel is, wat moet die periode angstig en frustrerend voor haar geweest zijn...

Indy bepaalt momenteel wat goed voelt en wat we gaan doen, ik probeer tijdig op de rem te trappen als ze zichzelf weer eens overschat....

Monique

van lennep schreef op zondag 30 december 2007, 21:42:


Bedankt dat jullie zo meeleven..........
http://www.mijnalbum.nl/Album=KIO7GKU7
Monique

Locanda schreef op maandag 31 december 2007, 8:54:


Hallo, Locanda,

Indy heeft al bijna 10 jaar gezondheidsproblemen. Ik heb al enkele malen voor de moeilijke beslissing gestaan haar te laten inslapen, maar ze heeft toch elke keer weer aangeven dat ze nog wilde blijven. En van mij mag ze, zolang Indy het ziet zitten en het verantwoord is (paardwaardig).

Ik ben heel realistisch wat Indy betreft, we leven van dag tot dag, maar dat neemt niet weg dat ik blij ben met elk nog zo klein stapje de goede richting op. :)

Monique

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 1 januari 2008, 11:25:


Hallo, Nathalie,

Bedankt voor het meedenken. "Fistulous withers" is al eens aangedragen. Ik heb je link gelezen, erg interessant, maar het is naar mijn mening niet van toepassing op Indy. Indy had plotseling ataxie verschijnselen, zonder dat er iets met de schoft aan de hand was. Die rare plek op de schoft dook pas veel later op. De plek is trouwens niet opgebarsten, maar van binnenuit door haar lichaam opgeruimd. Het was sponsachtig op die plek, maar niet pijnlijk, ze had geen koorts.

Ataxie kan veel verschillende oorzaken hebben, sommige paarden gaan steeds verder achteruit, andere genezen gedeeltelijk, weer andere genezen geheel. Ook een ingeklemde zenuw kan die verschijnselen geven, maar dat konden we uitsluiten. Wat het eigenlijk geweest is, zullen we wel nooit te weten komen, de meest logische verklaring is een kneuzing / beschadiging van de wervelkolom door een val, maar helaas, daarvoor moest mevrouw naar de kliniek, onder volnarcose op een tafel getakeld en op de rug geröntgt worden. De genadeklap voor haar rechter schouder, dus niet gedaan. Wat heb ik eraan de oorzaak te kennen, maar tegelijkertijd mijn paard kapot te maken.

Ik ben nu bezig Indy langzamerhand wat soepeler te maken. Ze heeft veel moeite met rechtsom lopen, ze draait dan haar neus naar buiten, valt op de rechterschouder naar binnen en heeft moeite met haar rechterbeen onder te treden. Ze stapt liever naast dan onder. Linksom gaat alles veel beter. Ze draait bij voorkeur ook naar links. Als ze rechtsom wat soepeler geworden is, valt misschien ook de verkorte stap met rechts achter wat minder op. Hopelijk ligt het grootste deel van de problemen in de spieren.

Nog heel wat werk aan de winkel dus......

Aan iedereen nog de beste wensen voor 2008! Het rottige geknal is gelukkig weer achter de rug.

Monique

Myriam schreef op dinsdag 8 januari 2008, 10:52:


Ben blij voor je Nathalie dat het beter gaat! Hopelijk mag je hem gauw weer mee naar huis nemen!
Monique

Christel Provaas schreef op dinsdag 8 januari 2008, 12:43:


Wil er niet aan denken wat er gebeurt als een paard die snippers opeet....
Monique

Isabel van der Made schreef op woensdag 9 januari 2008, 17:46:


:) Gisteren iets dergelijks met Indy meegemaakt. Ik doe sinds enkele dagen oefeningen met haar om haar weer soepel te krijgen. Ze had een strootje vastgeplakt in haar vacht bij de schouder. Ik wilde het gedachteloos wegplukken, maar geen schijn van kans. Zodra ze mijn vinger in de buurt van haar schouder zag, stapte ze braaf opzij weg en maakte een hele circel om me heen compleet met de oefening die we doen om haar beter te laten ondertreden. Het strootje is er later vanzelf afgevallen.....
Monique