Ans Jondral schreef :
> Wat Piet schrijf over "een jaar wennen", ben ik het niet mee
> eens.
> De paarden lopen los in kudde naar en van de wei en dat doet ze
> vanaf dag 1 gewoon mee. Als ze s'avonds binnenkomen loopt ze
> altijd haar eigen stal in, vanaf dag 1.
> Mijn paarden weten echt wel, waar ze thuis horen.
> Wennen aan een plek vind ik dus al geen valide argument.
>
> Wennen aan nieuwe vriendjes neemt iets meer tijd in beslag maar
> gaat ook redelijk snel.
> Dus, vriendjes missen vind ik ook geen valide argument. Een
> paard is best in staat om meerdere diepe vriendschapsrelaties
> aan te gaan.
>
> Een mens missen, daar geloof ik al helemaal niet in
> Ik geloof wel dat paarden een besef hebben wie hun baasje is.
> Maar dat heeft dan vooral te maken met focus en de hand die hen
> voert.
Ow, geloof maar dat paarden hun eigenaar vreselijk kunnen missen en dat sommigen enorme gewenningstijd nodig hebben. Niet álle, maar toch....
Amie heeft máánden lopen kwijnen om haar eigenaar, ze was humeurig, kon niet aarden, was zenuwachtig en eenkennig. Ze is altijd van één eigenaar geweest (nu nog trouwens, maar die zien we never nooit) en had grote moeite met het feit dat er hier meerdere mensen rondlopen en ze af en toe in de les moest uithelpen. Nu is ze 9 maanden hier en nu zien we het verschil met toen. Er lijkt een stukje overgave in haar te zijn gekomen, ze wordt opener naar ons toe.
Puck, we stonden net nog bij haar, gaat inmiddels fantastisch, zij is sterk geworden, gezond ook, en is heel erg aan ons gaan hechten. In het begin hield ze een muur voor, die is nu aan het wegbrokkelen.
Vanuit haar toch relatief 'veilige' stal in de wijdsheid van de weide, andere paarden weaarmee ze rekening moest houden, dat viel haar erg zwaar in het begin. Nu, ook 9 maanden later, is er rust aan het komen in dat lijf.
En een ander voorbeeld is Bombita. Die heeft er maar liefst 2 jaar voor nodig gehad om zich een beetje stevig in haar vel te gaan voelen. Die kroop als ze de kans kreeg weg in de inloopstal en wilde geen contact.
Pas nu, twee jaar later, begint ze een beetje uit haar schulp te kruipen.
De enige metwie zij echt iets wil aangaan is overigens Evy.
Mijn eigen paard, BD, is ook een heel eenkennig paard en zij kan werkelijk beledigd reageren als ik haar teveel links heb laten liggen.
Cas had ook best moeite met wennen en zo zijn er echt wel meer.
Er zijn er ook die lang-leve-de-lol gelijk aan het party-en slaan: Oakley, Stef, Winner en nog een aantal van onze paarden.
Maar dat ze hun eigenaar ook kunnen missen en echt moeten aarden staat voor ons vast.
Vergeet niet dat paarden graag volgens patroontjes leven. Is een patroon eenmaal helder en duidelijk dan kunnen ze het zo jaren volhouden.
Dat de drinkbak in die weide anders is dan in de andere weide hoort bij het patroon van díé weide. Bovendien zijn jij en je zus constante factors in hun leven en daardoor willen ze zich wel aanpassen.
Nieuwe paarden hier komen in een totáál nieuw patroon; wij gaan dnders met ze om dan de meeste (tradi) eigenaren, wij vragen andere dingen va ze, zijn bijvoorbeeld consequenter, dat kan enorm tegenvallen als je heel veel vrijheid gewend bent wat je gedrag betreft. En de paarden leven in groepen, voor een ex stalpaard met voernijd, zoals Puck, is het best moeilijk om steeds door Winner op je nummer te worden gezet omdat je je alle hooi wilt toe-eigenen
Pas nu het patroon van die grope duidelijk is voor Puck, nu ze weet waar ze staat en waaraan ze zich te houden heeft, kan ze laten zien wie ze eigenlijk is. Niet voor niks krijgt ieder paard hier een jaar de tijd om te wennen en dat hebben de meesten hier hard nodig óók! Maar: Je moet het willen zien en willen erkennen....
Groet, Pien
Warboel
