Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 12:31:


ach pien het was zo vreselijk om te zien dat Rudy en ik net niet de piste zijn ingegaan om die vent es, ge weet wel, ook zonder emoties ...
Constant sporen prikken, wat zeg ik, stampen in de flanken, vreselijk trekken aan de teugels, en andere natuurlijk
Maar wat kan je doen he?
Eddy zou der op afstappen en tonen hoe het anders kan, weet ik! Maar ook dat zou niet helpen, eddy zou in geen duust jaar op een van die paarden mogen kruipen van die vent.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 21 januari 2008, 12:40:


Niets doen was k nu ook al nie van plan, kben soms ook geen gemakkelijke zenne!

Enkele weken terug iets gelijkaardigs. Paard moest naar piste geleid worden, merrie, hengst, iets tussenin, ik weet het zelfs niet. Eigenaar kreeg paard maar niet geleid; eigen stomme kl*** fout van die eigenaar natuurlijk. Om ene verhaal kort te maken (moet ik veeeel moeite voor doen!); na enkele min sukkelen haalde die een ruw touw boven en stropte die over de neus van het paard. Nam touw kort onder de hals beet en trok dat het vreed was. Zelfs toen paard niét meer voorbijstak bleef hij snokken alsof hij het paard alvast waarschuwde "probeer het nie". Enfin, paard begon lelik te doen en ben der op af gestapt. Heel vriendelijk gevraagd of ik het mocht overnemen. Ouwe vent bekeek me maar bedenkelijk maar liet het toch toe onder mom van spot " alleee meiske toont ne keer wa ge kunt zulle".
Hij werd op slag 30 jaar jonger en zei dak geluk heb gehad, dat paard al moe zal geweest zijn. Yeah right! Enfin, hij niets geleerd? Wel gezien! maar omstaanders die vroegen me effe te helpen paard op trailer te zetten.
Ben gestopt met diskuteren tegen die mannen.
Overnemen, tonen en daarna diskuteren.
Néh

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Trea, in alle eerlijkheid durf ik denken dat het een weloverwogen beslissing is en ik geloof ik je oprechtheid dat je het beste wilt voor Amy. Ik ben het vaak niet eens met je geweest en me geergerd aan bepaalde dingen, maar ik denk het deze keer toch eens met je te zijn.

Als je een paard niet kan bieden wat die nodig heeft... maak dan dat je het wel kan bieden, desnoods ten koste van je eigen leed om jepaard te moeten missen

Ik heb mijn eerste paard ook verkocht. Na 6 maanden. het klikte gewoon niet en zowel ik als paard hadden niets aan elkaar dan stress en zo voort.
Toen er op een dag een klein meisje langskwam veranderde het paard volledig. Ze was ook meteen zot op die fjord en ouders hadden toevallig een grote wei waar paardje terecht zou kunnen. Ik heb toen van mijn hart een steen gemaakt en het deed toen zo pijn maar ik heb de fjord verkocht aan het meisje. Nu nog steeds krijg ik mooie foto's van een gelukkig paard en eigenaartje. het doet me zo goed te weten dat ik een goeie besliss heb genomen destijds.

Ik denk dat als je Amy verkoopt voor haar bestwil en niet omdat het voro jou makkelijker uitkomt of zo, dat niemand je iets kan verwijten.

sterkte