ik zou het toch ook erg moeilijk over mn hart krijgen om 1 van de paarden te moeten wegdoen... Maar ik besef wel dat er situaties kunnen voorvallen, waarin je niet te kiezen hebt en dan zou ik het beter en verantwoorder vinden voor de paarden dat ze naar een nieuwe (zorgvuldig door mij uitgekozen en goedgekeurde eigenaar :) ) gaan. Uiteindelijk heeft iemand ze ook aan mij verkocht, dus er zijn vast nog wel mensen die uitstekend voor hun kunnen zorgen en plaatsen waar ze evengoed terecht kunnen...

En toch zou ik het niet over mn hart krijgen als het zich niet als enige behoorlijke oplossing opdringt. Mijn ponietje was liefde op het eerste gezicht en die doe ik niet weg, ookal is ze te klein om te rijden ofzo (mensen snappen dat vaak niet, waarom ik die domme pruts daar nog heb staan; dat kost alleen maar geld). Darwin is er gekomen omdat Elly te klein was. Hij was niet waar ik naar op zoek was, maar hij brak mijn hart toen ik hem daar zielig bibberend van de schrik en totaal verwaarloosd in een hoekje van de stal zag staan... Hij strookt eigenlijk niet met wat ik graag met een paard wilde doen en ook niet met wat ik toen aankon bedenk ik me achteraf (was toen 16 denk ik en Darwin was een totaal probleempaard), daarom dat ik na verloop van tijd besloten heb een pony bij te kopen die ik puur op karakter heb uitgekozen: Sita dus. Uiteindelijk is dat gewoon een grote Elly, enkel dominanter en socialer (Elly is heel verdraagzaam, maar neemt zelf niet veel initiatief naar onbekenden; sita wel). Het grappige is door Sita bij te kopen, de band met Darwin ongelooflijk versterkt is. Ik doe met hem enkel nog de dingen die we samen wel goed konden en die hij wel graag doet, maar als ik zin heb in een fijne grote wandeling dan ga ik met Sita. Sita en Elly sluiten dan van nature wel beter bij mij aan, maar met Darwin heb ik met vallen en opstaan zo'n band opgebouwd, dat hij uiteindelijk misschien zelfs nog nauwer aan mijn hart ligt dan de andere twee

Op die manier zijn ze alledrie even belangrijk voor mij, ik kan me niet voorstellen dat ik er eentje zou moeten uitkiezen om weg te doen... Ik kan ook heel moeilijk begrijpen hoe mensen daar zo licht over gaan? Tzijn echt mijn maatjes... Je moet er nog maar naar kijken en je weet al wat er in die koppies omgaat... Hoe kan je nu geen vriend worden met je paard als je een hele tijd samenwerkt? Hoe kan een paard nu gelijk blijven aan een fiets na alles wat je samen hebt bereikt?

ik zou het toch ook erg moeilijk over mn hart krijgen om 1 van de paarden te moeten wegdoen... Maar ik besef wel dat er situaties kunnen voorvallen, waarin je niet te kiezen hebt en dan zou ik het beter en verantwoorder vinden voor de paarden dat ze naar een nieuwe (zorgvuldig door mij uitgekozen en goedgekeurde eigenaar :) ) gaan. Uiteindelijk heeft iemand ze ook aan mij verkocht, dus er zijn vast nog wel mensen die uitstekend voor hun kunnen zorgen en plaatsen waar ze evengoed terecht kunnen...

En toch zou ik het niet over mn hart krijgen als het zich niet als enige behoorlijke oplossing opdringt. Mijn ponietje was liefde op het eerste gezicht en die doe ik niet weg, ookal is ze te klein om te rijden ofzo (mensen snappen dat vaak niet, waarom ik die domme pruts daar nog heb staan; dat kost alleen maar geld). Darwin is er gekomen omdat Elly te klein was. Hij was niet waar ik naar op zoek was, maar hij brak mijn hart toen ik hem daar zielig bibberend van de schrik en totaal verwaarloosd in een hoekje van de stal zag staan... Hij strookt eigenlijk niet met wat ik graag met een paard wilde doen en ook niet met wat ik toen aankon bedenk ik me achteraf (was toen 16 denk ik en Darwin was een totaal probleempaard), daarom dat ik na verloop van tijd besloten heb een pony bij te kopen die ik puur op karakter heb uitgekozen: Sita dus. Uiteindelijk is dat gewoon een grote Elly, enkel dominanter en socialer (Elly is heel verdraagzaam, maar neemt zelf niet veel initiatief naar onbekenden; sita wel). Het grappige is door Sita bij te kopen, de band met Darwin ongelooflijk versterkt is. Ik doe met hem enkel nog de dingen die we samen wel goed konden en die hij wel graag doet, maar als ik zin heb in een fijne grote wandeling dan ga ik met Sita. Sita en Elly sluiten dan van nature wel beter bij mij aan, maar met Darwin heb ik met vallen en opstaan zo'n band opgebouwd, dat hij uiteindelijk misschien zelfs nog nauwer aan mijn hart ligt dan de andere twee

Op die manier zijn ze alledrie even belangrijk voor mij, ik kan me niet voorstellen dat ik er eentje zou moeten uitkiezen om weg te doen... Ik kan ook heel moeilijk begrijpen hoe mensen daar zo licht over gaan? Tzijn echt mijn maatjes... Je moet er nog maar naar kijken en je weet al wat er in die koppies omgaat... Hoe kan je nu geen vriend worden met je paard als je een hele tijd samenwerkt? Hoe kan een paard nu gelijk blijven aan een fiets na alles wat je samen hebt bereikt?

eddy DRUPPEL schreef op maandag 21 januari 2008, 17:49:


ja inderdaad. Heb het ook eens voorgehad... Darwin stond daar rustig stil te staan, kom ik dichterbij en hangt er toch wel geen pallet aan zn voet Die stonden aan de buitenkant van de paddock. geen idee hoe ze een pallet in de paddock hadden gekregen, maar hij was dus tussen twee plankjes getrapt en stond daar op mij te wachten met een pallet aan zn been... Heeft ook wat moeite gekost om die er veilig weer af te krijgen...

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 22 januari 2008, 8:33:


ik vraag me dan altijd af of je een paard wel zulke oefeningen moet laten doen... Dat is ook mijn probleem met proeven rijden. Het paard in het eerste filmpje geeft aan dat bv de passage en de piaffe hem zwaar vallen en toch moet er doorgedaan worden, want mevrouw werth (ben juist he? ) moet wel haar proef uitgereden krijgen.
Als ik wil doorduwen op bepaalde oefeningen waarvan ik voel dat het nu absoluut de moment niet is voor mijn paard, heb ik ook ambras aan mijn broek hoor.

Maar tegelijk vind ik niet dat al die oefeningen nutteloos of onnatuurlijk zijn. Uiteindelijk zijn het manieren om van je paard een goeie atleet te maken die lichtvoetig met jouw op zn rug kan rondhuppelen.

Ans Jondral schreef op dinsdag 22 januari 2008, 12:12:


hier nog zo iemand die der serieus aan moeten werken heeft. Proefperiode had nx uitgemaakt... ongeveer heel het eerste jaar, was hij nog steeds zoals hij was toen ik hem kocht: bang in de omgang,onderdanig en suf.
Nu is hij de chef van de wei en alles behalve suf of rustig! integendeel, hij kan de benen van onder zijn gat rennen zonder een spatje zweet te vertonen. De enige reden dat hij waarschijnlijk mak was bij het wandelen, was gewoon omdat het hem allemaal niet interesseerde en hij lang geleden heeft onder chronische tekorten in de voeding (pas na de zoveelste kuur van DA nr 3 begon het pijlsnel berop te gaan!). Langs een kant ben ik nu doodgelukkig als ik hem daar zelfzeker door de wei zie vlammen, maar het spijtige was dat nu ook duidelijk werd dat wandelen toch niet zo iets voor hem was (tenzij in groep).

Ik moet Ans wel gelijk geven dat al dat gezwoeg ook vermoeiend is. Kijk naar de 3e pony die ik bijkocht; heb er toch ook maar eentje op karakter uitgekozen toen. Ik had nochtans een KWPN merrie gratis aangeboden gekregen van een vriendin die stopte met paarden, maar dat was zo'n kreng dat ik dacht van sorry, maar dit zie ik toch niet zo zitten. Hoewel ze vast wel een goed paard zou kunnen worden voor iemand (mits er aan gewerkt werd)

Ans Jondral schreef op donderdag 24 januari 2008, 12:29:


Ik ben ook wel geinteresseerd in de eventuele consequenties (mail?)
Mijn DA had me sowiso aangeraden te wachten tot het laatste moment opdat er toch heel misschien een andere optie zou komen of om te kijken hoe streng ze nu juist gaan zijn ivm controles enz (vermits ik maar geen recreatieruitertje ben).

Anita Cats schreef op vrijdag 25 januari 2008, 10:14:


ben ik het mee eens...
ik vind het ook een beetje appelen met peren vergelijken. de hele aanpak verschilt gewoon gigantisch. Het gaat niet enkel om wel of geen ijzertje eronder.
Haal de ijzers maar eens vanonder die beslagen koetspaadjes, die zullen inderdaad niet ver komen, maar de situatie van de onbeslagen paarden is toch een tikje anders... Iemand die ijzerloos rijdt, gaat niet doorpushen op momenten dat je je paard beter een dagje op de weide zou laten of is niet te beroerd om dan maar een kleiner rondje te wandelen. Je bouwt op naargelang wat de paarden aankunnen. Hoeven horen in mijn ogen ook bij de algemene conditie. paardrijden is tegenwoordig toch puur voor ons plezier? Tis niet dat iedereen nog met paard en kar rondrijdt en dat de paarden dus 24/24 paraat moeten staan. Waarom MOET dan alles altijd maar?

Christel Provaas schreef op vrijdag 25 januari 2008, 19:45:


hoor ik daar zaldi Lusitanus? Die vind ik er zo chique uitzien he! Ben je der tevreden van?