Piet schreef op maandag, 6 september 2004, 11:48:
>
> Tja, Ebby, uiteindelijk is jouw verhaal, met alle respect
> voor waar je mee bezig bent, toch niet veel anders dat

> een reactie handelde en waar ik me nog iets bij voor kan
> stellen, nou net niet de goede manier. Geduld is een
> schone zaak !
> Piet
Om mijn reactie toen wat beter te kunnen begrijpen zal ik wat achtergrond dingen erbij vertellen. Misschien zijn het smoesjes om mezelf goed te praten, misschien ook niet. Dat moet je zelf maar beoordelen.
Ik was dus op vakantie geweest en ben de eerste keren dat ik weer bij haar was wat gaan wandelen. Kort wandelingetje met een graas pauze tussendoor. Ze wou heel de tijd eten, maar hoe ikzelf was weet ik niet meer. Wat ik de volgende dagen heb gedaan weet ik niet precies meer. Wel dat ik een buitenrit heb gemaakt, een korte en dat dat best redelijk ging. De dag voor de smid kwam ging ik een dagtocht maken, ik had afgesproken met iemand anders. Ik was gehaast, en had lopen bellen op de heenweg. Ik weet van mezelf dat ik niet moet praten met iemand voordat ik aan het werk ga met Stella maar ik was al te laat en het is wel zo aardig om dat te laten weten. Snel, snel fietsen. Dè basis om iets mis te laten gaan. Dus ik haal Stella uit de wei, zet haar eventjes vast om mijn zadel en hoofdstel te halen (hoofdstel heb ik in omdat ik anders van bepaalde personen niet meer mag rijden, nou ben ik redelijk vaak eigenwijs en laat het hoofdstel dan maar gewoonweg). Ik zet haar altijd los en ga haar dan "poetsen" met mijn handen. Daarmee laat ik altijd de spanning ed van me afglijden en maak ik Stella ook weer rustig. Maarja, alles moest nog steeds snel, snel, want anders zouden we niet halen waar we naar toe wouden rijden en ik moest voor het eten weer thuis zijn. We zouden rustig rijden omdat Stella toch al een tijd niet meer had gelopen. Dus snel met mijn handen het vuil weg halen en hup het zadel erop. Stom natuurlijk, dat schiet het doel van het poetsen helemaal voorbij. Ik sta voor haar en hoe het gebeurde weet ik niet meer. In ieder geval stnd ik voorhaar en lette zij helemaal neit op mij maar wou weg (ze stond nog steeds vast) en loopt zo door, mij gewoon omver! Ik was te verbluft om te reageren en deed neits behalve een stap opzij zetten. Dan maar het zadel erop. Ze stond te draaien, wat ze gewoonlijk nooit doet. De ander was in de tussentijd aan gekomen en liep ontzettend op te jutten war ik weer kriegenlig op reageerde. Oke, uiteindelijk op gezadelt en er maar op. Constand maalde de vraag door mijn hoofd hoe het nou kan dat ze me omver liep. Onvergeefenlijk klonk er door mijn hoofd en hoe moest het nu veder? Ondertussen een oppervlakkig gesprek aan het voeren met mijn vriedin die een zeer felle pony onder zich had die constand heel hard wou. OP een veilig landweggetje maar laten gaan en Stella wou mee. Ik was vrij verbaasd dat het rijden wel goed ging maar bij die galop kreeg ik haar neit goed terug. Gewoonlijk heb ik mijn teugels niet nodig om haar terug te nemen en heb ik haar op 5 meter van galop terug in stap. Toen niets van dat alles. Contact gemaakt met het halster, geen reactie. Dan maar het bit. Ik heb het bit nooit nodig gehad sinds ik haar op halster rijd dus dit was voor het eerst. Na heel veel meter uiteindelijk terug in een draf, nog veel veder in een stap. De rest van de rit ging beter maar nog steeds neit echt lekker. Ik was afwezig, de dagen daarvoor ookal (dààr sloeg dat afwezig op, ik weet niet hoe ik dit precies heb opgeschreven in die eerdere post) en constand bezig met hoe dat omverlopen nou kon. Ze kwam altijd wel aardig dichtbij maar dat vond ik niet erg en ik was bezig om haar te leren dat ze ook afstand kan bewaren zonder dat ik haar afwijs (want zo kijkt ze altijd als ik haar vraag wat meer afstand te bewaren). De volgende dag kwam de smid, nadat de voorijzers eraf waren ben ik wat gaan stappen met haar om te kijken hoe ze liep. Afijn, wat ik die dag heb gedaan heb ik al ergens anders neer gezet. Het ging heerlijk, ze was super braaf maar gaf haar grenzen ook lekker aan. Echt een samenzijn :). Ik was verbaasd hoe dat nou kon en wist er geen verklaring voor. De dag daarna helemaal niets gedaan met haar behalve gewoon erbij zijn en krouwen enzo. De dag daarna heel even gekeken hoe ze liep en een begin gemaakt met klikkertraining. Ging goed, geen gebedel. Vreemd bleef ik het gebeuren wel vinden en een verklaring kon ik maar neit vinden. De dag daarna (eergisteren dus). Veder gegaan met klikkeren. Dat ging dus goed en omdat dat goed ging en ik haar hoeven moest "testen" (aangezien ik gisteren les had en ik moest kijken of die door zou kunnen gaan) sprong ik er maar op. Alles ging de dagen daarvoor toch goed en het klikkeren ook, dus het zou wel kunnen. Dacht ik. Ik was om het erf heen gereden en bij de oprit wou ze erin. Gewoonlijk is een lichte druk van mijn halstertouw dan genoeg maar deze keer niet. Heel getouwtrek werd het en uiteindelijk ging ze (tot mijn verbazing en ja, het was stom) er toch langs. Maar ze bleef proberen om te draaien, te eten en toen ik een klein drafje probeerde luisterde ze helemaal niet naar mijn stophulpen. Toen ben ik eraf gegaan en geprobeert om, via oefeningen, te kijken of ze wel wou luisteren. Ik heb, ik schat 1 km maar t was een heel end, geprobeert om via die oefeningen (achteruit lopen, halt houden, weg stappen ed) haar proberen te laten luisteren. Ik was wel kwaad maar ook wanhopig maar de stoom kwam niet uit mn oren. Totdat ik, in een opwelling, haar dus die klap op haar neus gaf. Het was niet bedoelt om haar te laten zien wie de baas is omdat ik weet dat tegen te dominant gedoe in verzet komt. Ik was zeer verbaasd wat ik had gedaan, het was mijn bedoeling niet en het kwam al helemaal niet in mijn hoofd op. OP dat moment was ik niet afwezig, ik was alleen over de feiten heen gewalsd. Net zoals bij die hoeven. Ik ben het met je eens dat geduld een schone zaak, vaak heb ik er ook genoeg van. Als ik merk dat ik een slechte dag heb ga ik gewoonlijk niets met haar doen. Neem haar mee uit de wei en zet haar in de berm aan het grazen en ga er zelf bij zitten. Die klap was onjuist, ik werk gewoonlijk niet met nu is de maat vol, iets is fout of niet en het is niet fout na 100x. Maar goed, wat had ik anders meoten doen? Ik was een endje van huis, andere oefeningen wist ik niet en haar dan maar laten eten schoot ik natuurlijk ook neits mee op. Ik had het nooit zo ver moeten laten komen, oke, maar daar heb je op het moment zelf niets aan. En die klap heeft wèl gewerkt.
Iemand misschien tips hoe ik het had kunnen aanpakken als het al zo ver was gekomen en hoe ik zoiets in het vervolg kan voorkomen?
groetjes Ebby