>
> Ikzelf lijk van nature tweedelig: aan de ene kant een enorm
> gevoelsmens, met een grote aversie tegen onrecht, aan de andere
>
> Wat heeft mij dit door de jaren heen geleerd? Niet kosten wat kost met je dieren aan blijven rommelen! Want dan kan de verlossing door de dood nog wel eens een betere oplossing blijken.
>
> Maar een leven ZONDER dieren... Is dat niet NOG erger?
Dit is al weer iets anders dan mediums , daar heb ik niet zoon duidelijke mening over. Ik weet niet zo goed wat ik wel en niet moet geloven[ben nogal goedgelovig geloof ik]
Waar ik wel van overtuigd ben , is dat lijden een functie heeft.Dit is heel gevaarlijk om op te schrijven , dat besef ik heel goed .
Maar omdat ik ermee werk , moet ik mezelf hier wel heel zeker over voelen , anders zou ik het werk niet meer vol kunnen houden
Te lang lijden en te zwaar lijden heeft geen functie , en gelukkig zijn daar ook mogelijkheden voor.[ Let wel , heb het hier over lichamelijk lijden!]
Ik kom er dagelijks mee in aanraking. In het ziekenhuis moet er gewerkt worden in de marges die de wet geeft.
Ik ga geen voorbeelden opnoemen , ben bang iemand persoonlijk te kwetsen , en dat is wel het laatste wat ik wil! Maar dit is een stukje ethiek waar ik echt uren over kan praten , en ook uren over gepraat heb.
Waar ik dan wel veel moeite mee heb is waarneer hak je de knoop door op het moment dat het lijden nog niet helemaal duidelijk zichtbaar is.
Nu heb ik het weer over dieren , en natuurlijk over mijn eigen knollie.
Als je wacht , zoals met het fretje , dan kun je hem opeens aantreffen in een zeer vervelende situatie , en heb je het gevoel altijd te laat te zijn , maar als je die situatie voor wilt zijn , dan kun je het gevoel hebben dat je te snel de beslissing genomen hebt. Dit is zo moeilijk...
Iedereen kent zijn beest zelf het beste , en zal een keer voor de keuze staan , en bij iedereen zullen er andere criteria meespelen.
Bij mijn paard heb ik voor mezelf besloten dat als hij geen goede , of leuke momenten meer beleefd , dat hij zich niet meer laat uitdagen tot gekkigheid , dan is dat een zwaar criterium.De tijd waarin hij die dingen niet meer laat zien is nog vrij rekbaar...Maar als daarnaast ook nog iets anders gaat spelen , zoals niet meer willen eten , dan is het voor hem echt tijd geworden.Zo denk ik er nu over .
Gr Esther
Warboel
