eddy DRUPPEL schreef op donderdag 28 februari 2008, 10:52:

Ik weet het niet. Menselijke emoties niet, maar paardelijke emoties (of poezelijke, hondelijke emoties) zijn toch ook niet te onderschatten?

Onze kater is zeker een half jaar depressief geweest na het verlies van zijn veel te jong gestorven vriendje/neefje. Hij is aan het zoeken geweest en roepen. Het waren hartsvrienden, en het mandje waar ze gezamenlijk in lagen te slapen heeft ie 3/4 jaar niet bekeken. Ja, de eerste weken, om te kijken of ie er misschien inlag...

Ik heb me afgevraard of we hem zijn dode vriend hadden moeten laten zien, maar dat konden we op dat moment niet over ons hart verkrijgen. Misschien dan was het anders geweest?

Ik denk trouwens ook niet dat wij alle emoties die er in dieren omgaan herkennen. Ze huilen niet zoals wij bijvorbeeld. Maar wat er zich in die koppies afspeelt weet je toch nooit zeker. (Tenzij je mediathelepatischdinges begaafd ben, maar dat ben ik helaas niet)

Spirithorses schreef op vrijdag 29 februari 2008, 23:41:


Gadsie!

Els Kleverlaan schreef op maandag 3 maart 2008, 11:16:


Ach wat een zorgen! Sterkte.... en een beetje hoop dat die oplossing toch komt.

Esther schreef op woensdag 5 maart 2008, 11:31:


Temeer daar deze dame zichzelf beter kan verdedigen dan eenieder die er mee te maken krijgt lief zal zijn.

Esther, ik adviseer je dit los te laten en de, al dan niet ongevraagde, "readings" en "diagnoses" op afstand eenvoudigweg over te slaan. Net als bijvoorbeeld de "ik heb je een mailtje gestuurd" berichten. Ook erg interessant en de moeite van het reageren niet waard (tenzij natuurlijk voor degene die kan terugberichten dat dat mailtje inderdaad binnen is, jippie!!