eddy DRUPPEL schreef op woensdag 9 april 2008, 19:38:
>
> Woeffie toch wel hoor !enfin bij mij dan toch .Maar een
> kameraad verliezen na 20 jaar !!Allen spenderen mensen
> waarschijnlijk meer tijd met hun honden dan met hun paarden
> !Behalve dan (als het goed is toch) hier dan !!
Bij mijn ouders vroeger, was het een dierentuin, verschillende honden tegelijkertijd, 100 cavias, parkieten, fazanten, kanaries, hamsters, een kouw en een meeuw. Elk dier dat stierf was een drama op zich. Juist daarom heb ik dit later vele jaren ver van mij af gehouden. Wij hadden alleen katten. Dat kon ook wel niet anders op de plaats waar wij woonden.
Maar nu wij hier in't bos zijn komen wonen... ja...
Als er al eens een kip doodgaat zijn wij er al van onder de indruk. Wij worden geteroriseerd door onze hond, een Duitse Staander. Ik weet eerlijk gezegd niet of die hond een normale Duitse Staander is of een slag van de molen heeft gehad, want hij heeft al alle verschijnselen gehad van een "attaque". "Druk" is geen juiste omschrijving, "hysterisch" lijkt er meer op en 't wordt alleen maar erger.
En dit klinkt waarschijnlijk héél lelijk, moest onze hond opeens "doodvallen", dan zou ik wel verdriet hebben maar ook dankbaar zijn. Maar we doen hem niet weg, hij eindigt dan alleen maar in een asiel of in een hok.
Maar toen Apache stierf, dat was zo'n emotionele schokgolf, verdekke toch. Een paard waar ik zoveel op gefoeterd heb en waar ik zo aan verknocht was.... 't Was misschien ook omdat hij op één dag van een gezond paard aftakelde naar de dood.
Marianne
Warboel
