Arabesk schreef op dinsdag 8 april 2008, 19:18:


Hier staan de paarden in de winter op zeer beperkt gras, ze lopen op de buitenste rand van de weide ('track') waar uiteraard niet veel gras meer overblijft, het is meer bezigheidstherapie, geen voeding. In de grasgroeimaanden krijgen ze stukjes strookbegrazing er bij, maar in de fructaanperiode ook weer beperkt, dus daar moet nog steeds hooi bij. Enkel in de volle zomer wordt er niet meer veel hooi gegeten, maar ik blijf er wel wat geven gezien de beperkte oppervlakte van de weide.
En nu komen de paarden al zes weken niet meer op de 'track' wegens zeer modderig + de aanwezigheid van een shet die ik niet betrouw om niet onder de binnenomheining te glippen en zich klem te eten aan het gras op het middenstuk van de weide. Dus nu is het ook hooi, wat voordroog, grazen op wandeling, en enkel Cesar en Huppel wat grazen op de track de laatste week weer.
Eigenlijk zou het voor de hoeven van Lolita beter zijn als ze geen gras kreeg vrees ik. Iedere winter al denk ik 'nu zijn de hoefproblemen over' en iedere lente gaat het toch weer achteruit, maar dat komt misschien ook omdat ik dan te overmoedig wordt met schoenloos buitenrijden en ze teveel slijt. Alleszins kan ik het niet over mijn hart verkrijgen haar grasloos te houden. Het is dus schipperen met de fructaanindex en de track...

Wat jullie kunnen krijgen klinkt wel goed eigenlijk, ik veronderstel dat je 'Paddock Paradise' van Jaime Jackson hebt gelezen, dat komt al wel in de buurt eigenlijk, een track, met verhard oppervlak, dan nog enkel kijken in hoeverre je water, hooi, schuilmogelijkheid enzomeer over die track kan spreiden om maximaal beweging te stimuleren... Ik zou het zelf wel willen!

van lennep schreef op woensdag 9 april 2008, 12:47:

Volgens Jaime Jackson moeten we die uitgestrekte groene weides ook niet meer zien als de droom voor ieder paard, hij vindt zulke weides met volop (in de winter groenblijvend) gras juist bijna vergif. Het is te veel energie waar ze te weinig moeite voor moeten doen, en de hoefpatientjes raken er makkelijk bevangen.
Vandaar zijn concept van Paddock Paradise (in tegenstelling tot wat Eddy wel eens schrijft heeft dat niets te maken met speelballen of zo) waarbij de paarden meer moeten bewegen (liefst over gevarieerde ondergrond) om minder (liefst energiearmer) voer bij elkaar te sprokkelen.
Ik zou zelf zeker graag meer oppervlakte hebben voor mijn paarden, voor het weidsere idee, om nog meer beweging te kunnen stimuleren, maar ik ben eigenlijk niet zoveel met gewoon een lap groene weide (gezien Lolita's voeten), ik zou het dan ook echt moeten inrichten dat er niet te veel gras is.