Ik lees eigenlijk altijd over merries die het aansingelen lastig vinden. Is het algemeen zo dat dit meer voorkomt bij merries dan bij ruinen/hengsten? En heeft dit dan te maken met het karakter van een merrie of met specifieke gevoelige plaatsen bij een merrie?

Apache, onze ruin, reklameerde nooit. Indy onze andere merrie, probeerde ons vroeger ook te bijten maar alleen als we aan haar linkerkant stonden. Stonden we aan haar rechterkant, dan was er geen probleem. Dus dat waren écht wel kuren.

Nu ze ons sympathieker is beginnen vinden en ons eigenlijk niet zo graag meer bijt, hapt ze in het leidtouw wanneer we haar langs links aansingelen... Lief hé!

Maar alléén wanneer we thuis vertrekken, wanneer we op de wei opzadelen, wordt er nooit gehapt, ze verbindt het dus ook duidelijk met een bepaalde plaats.

Marianne

charlot van r schreef op vrijdag 11 april 2008, 15:36:


Het is een échte schapenwollen singel, geen nepbont want die hielp totaal niet.
We hebben hem besteld bij Way Out West in Duitsland via internet. Er bestaan ook schapenwollen overtrekken om over een gewone singel te doen.

Schapenwol neemt niet veel water op, anders zouden wel alle schaapjes door hun pootjes zakken wanneer het regent hé!

Marianne

charlot van r schreef op vrijdag 11 april 2008, 15:47:


Zolang die schapenwol maar aan hun buikje komt wel hé!

Marianne

charlot van r schreef op vrijdag 11 april 2008, 15:49:


Hier Charlot!

http://www.wayoutwest.info/shop/catalog/index.php?cPath=21_24_35&osCsid=920c671f3692c2276143b1fdefabafa1

Marianne

Peter Donck schreef op vrijdag 11 april 2008, 16:50:


Nee, ik heb nog geen schaap in een beek zien liggen!
En ik weet dat dat wel eens gebeurt maar moest de wol van een schaap niet "vet" zijn dan zou hun vacht nog veel meer water opzuigen en dan zouden ze wél door hun knieeën gaan wanneer het regent.
Wol neemt veel minder water op dan katoen en dan is er nog een groot verschil tussen ontvette en niet-ontvette wol.
Vroeger, héél lang geleden, toen de isothermische pakken nog niet zo fantastisch waren deden wij bij koud weer een niet-ontvette wollen trui onder ons pak om te gaan surfen. Dat isoleerde fantastisch en achteraf konden wij die trui écht niet uitwringen, die was wel nat, maar niet zeiknat.

En wanneer wij hier met de paarden door het ven lopen dan zuigt een singel in nepbont water op als een spons en weegt dan verschillende kilo's. De échte helemaal niet.

Groetjes,

Marianne

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 11 april 2008, 21:20:


Iedereen is blijkbaar weer met zichzelf bezig hé!
Wij doen het op de manier van Eddy, zie inderdaad de foto van Vicky.
Bij onze paarden werkt dat perfect!
(maar die kunnen we ook zonder problemen met een touwhalster of een bosal rijden! We hebben dan ook van die hele slome knollen, een arabier en een kruising van vanalles.)

Groetjes en succes!

Marianne

Peter Donck schreef op vrijdag 11 april 2008, 17:34:


Ja, 't zijn schapen van schaapjes ocharme toch. Ze "hebbe hun eige oek ni gemokt" hé Peter!

En wij hebben hier een kip zitten die 's ochtends een half uur nodig heeft om van haar stok te durven springen, dat is een "schaap van een kiekske". Ik heb daar al vanalle turntoestellen gemonteerd om haar afdaling te vergemakkelijken maar ze negeert die volledig.

Gelukkig legt ze alle dagen een lekker eike.

Marianne

Piet schreef op vrijdag 11 april 2008, 21:48:


Zeg Piet, maar dat van Indy...
Dus ons proberen te bijten hielp niet maar in het touw bijten, dat "helpt " toch ook niet?
En door het touw wordt dat bijtgedrag volledig genegeerd, al drie jaar, maar het is toch nog altijd niet uitgestorven... Hoe zit dat dan?

Wij werken er ook helemaal niet aan om het haar te verhinderen, voor ons hoort dat gedrag gewoon bij Indy. Indy is voor de rest een binnenvetter, een heel introvert paardje en wij vinden het juist positief als ze al eens haar karakter laat zien.
Wij willen haar ook niet te "glad" maken, want ze is al zo ongelooflijk braaf in vergelijking met hoe ze hier begon.

Als ze nu onderweg ontgoocheld is omdat ze niet mag grazen, begint ze in de teugels te happen. Dus ze doet dat wanneer ze niet zo heel content is. Wanneer we nu die hele lijn doortrekken zouden we haar alleen nog maar op de wei mogen zetten vrees ik....

Marianne

Piet schreef op vrijdag 11 april 2008, 22:16:


Ja, dat denk ik ook Piet, 't is gewoon een deel van haar, een ritueel, en ze doet het op zo'n charmante, discrete manier... iemand van buitenaf zou het nog niet opmerken.

En hoe ze op drie jaar tijd zo enorm veranderd is... Ik weet nog dat wanneer ze vroeger per ongeluk op het leidtouw trapte, dan ontplofte de wereld gewoon en nu laatst op onze tocht bleef ze gewoon verderdraven met een leidtouw dat over de grond sleepte, gewoon met haar hoofd een beetje opzij... Indy is een kanjer!

Maar we mogen er geen kindje opzetten want dan komen alle oude kuren weer naar boven. En gelijk heeft ze verdorie.

Marianne

Spirithorses schreef op zaterdag 12 april 2008, 1:48:


Wat een mooi veulentje die Alegria!

PROFICIAT!!!

Marianne

jan seykens schreef op zaterdag 12 april 2008, 20:18:


Door dat verschil in 't bloed verzuren arabieren minder vlug.

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op zondag 13 april 2008, 0:24:


Wie trekt er hier een zure smoel? Mijn Couscouske toch niet zeker!!!!

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op maandag 14 april 2008, 20:47:


Is dat nu nog altijd bezig met die mok?
Misschien moet je dan eens een andere invalshoek proberen?
Niet van buitenaf maar van binnenuit. Weet Jenneke zo niets?
Iets erop smeren is eigenlijk alleen maar symptoombestrijding den ik.
Ergens op de site van Josien( die Michiel lesgeeft) staat er ook iets over te lezen.

Marianne

Patricia ter Haar schreef op zaterdag 19 april 2008, 17:22:


Bodylotion van de ALDI in de manenkam smeren!
Een vriendin van ons heeft een draver en die had vorige zomer zijn hele manenkam afgeschuurd. Na allerlei dure smeersels te hebben geprobeerd had ze succes met die bodylotion. De mugjes ontweken hem en midden in de zomer, dus in het slechte seizoen, zijn zijn manen volledig teruggegroeid!

Marianne

De paarden van de "buurweide" zijn gearriveerd. Twee Vlaamsche paarden van rond de 900 kg, een ruin en jawel, een hengst. Ja wadde....!

Die van ons zijn helemaal onder de indruk van al dat bruut geweld!
Ze plakken met hun drietjes naast de draad. Indy staat continu te plassen en kan zich amper op een normale manier voortbewegen, ze heeft precies een stok ingeslikt.

Couscous loopt te paraderen, toing, toing, toing en met haar koppeke te zwengelen.

Sela loopt mee te bokken met de twee mannen, die vindt dat geweldig plezant.

Die hengst bespringt dan maar zijn vriend bij gebrek aan beter.

Er staan twee draden tussen plus een gracht van anderhalve meter breed én onze wei ligt zo'n 80 cm hoger. Ik hoop dat dat voldoende is.

Als die Vlaamsche hengst bij ons meisjes geraakt zullen we toch een revalidatie moeten incalculeren denk ik zo. En abortus, bestaat dat ook voor paarden? Zijn kleur is wel OK,
blue roan, maar... nee... ik zie dat toch precies niet goedkomen!

Marianne