Wil schreef op donderdag 1 mei 2008, 1:20:


Hoeveel lopen ze achter daar Wil? Een jaar of 50?
Ik weet nog goed toen ik op de lagere school zat hoe er aktie gevoerd werd tegen kettinghonden en onze buurman zijn pasgeboren hondjes doodgooide tegen een muur. Met een hond of een kat ging je niet naar een veearts. Aan 'opvreters' werd geen geld uitgegeven.Je kreeg wel weer een andere waker van iemand en muizenvangers waren er zat.
Dierenartsen waren er toen volgens mij niet, of alleen in grote steden.
Daar was simpelweg geen geld voor. Mensen waren blij dat ze zelf te eten hadden. Bovendien 'heeft God de wereld geschapen en de mens heerser over alle dieren gemaakt', dus ' jammer dan, maar voor jou een ander'
In feite gaat het hier ook nog steeds zo. Hoewel we ons de luxe kunnen permiteren en wat meer kennis hebben, om goed voor de dieren te zijn die we aardig vinden.
Natuurlijk zal onder de teken zitten slecht zijn en bepaald geen levensverlenging betekenen, maar ook hier slaagt de meerderheid er nog steeds in om een paard niet ouder dan een jaar of acht te laten worden.
Een plattelandsbevolking die zo lang arm is geweest (nog? ik weet het niet) raakt gedrag van eeuwen niet zomaar kwijt. Daar gaat een halve eeuw van voorspoed overheen, kijk maar naar Nederland en hoe is het hier nu helemaal....
Piet

My Best Whisper is a Click

belinda defraene schreef op donderdag 1 mei 2008, 16:25:

Oorzaak? het gezakte hoefbeen. Slechte verbinding tussen hoefwand en hoefbeen. is prima te genezen met natuurlijk bekappen als een paard verder gezond is. Een vorm van mechanisch chronische bevangenheid. Laat die DA maar lullen. Of het hoefbeen zou aangetast moeten zijn, dan ben je waarschijnlijk te laat.
Heeft ze een dikke manenkam? vetkussens boven de staart? Aanleiding? Jaren van slecht bekappen, hoge hielen bv. of ijzers? Gewoon te zwaar of mogelijk Cushing Desease?
Naar mij weten gaat dat meestal gepaard met een lange krullende vacht.
Is er een bloedonderzoek gedaan?
Piet

My Best Whisper is a Click

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 mei 2008, 22:19:


Welke gedachte hij erbij had om de stal niet in te willen doet niet ter zake. Hij ging niet.
Uteindelijk is hij er in 5 minuten, zonder opwinding, zonder het verhogen van druk, aan een los touwtje, in getraind. Door niet meer dan hem te belonen voor zijn voeten te verzetten.
De tweede keer liep hij erin alsof hij dat zijn hele leven gedaan had. Zou een dier wat de vorige keer in verzet of tegen zijn zin naar binnen was gegaan dat nu net zo makkelijk gedaan hebben? Hoe belangrijk is 'een tijdje geduurd'; dan?

Piet

My Best Whisper is a Click

Peter Donck schreef op donderdag 1 mei 2008, 22:21:


Weer een best bewijs dat clickeren werkt, de beesten verzinnen hun eigen beloning

Piet

My Best Whisper is a Click

http://desertduty.blogspot.com/

Piet

My Best Whisper is a Click

Aafke schreef op zaterdag 3 mei 2008, 19:44:


Prachtig Aafke!
Piet

My Best Whisper is a Click

Piet schreef op zaterdag 3 mei 2008, 22:37:


Ik had alleen het eerste filmpje gezien, maar het blijken er 5 te zijn.
Geweldig om te zien hoe veel lol de meiden hebben.
Filmpje 2 laat schitterend zien hoe het niet moet. Trekken aan 'het paard' werkt aversief. Handtargetting, stapje voor stapje naar het water vragen en yes/beloon bij hand aanraken had de oplossing geweest, hoewel het wel in het plan stond.
Dit had je als je in heel korte sessies werkt tijdens de stop even kunnen bespreken.
Maak aan het eind van elke sessie een 'het is gedaan' gebaar. Paard leert zo heel snel dat er even niks van haar gevraagd wordt.
Schitterend hoe het paard schrok van het water wat omhoogwaaide , ze had zich echt ingeleefd.
Piet

My Best Whisper is a Click

Ik kan het toch niet laten om dit af te zetten tegen het gemis aan 'buikgevoel' waarmee sommige mensen deze manier van mens en dier iets aanleren veroordelen, omdat het te gepland, te mechanisch zou zijn.
Buikgevoel, een weten, krijg je als je zoveel ervaring hebt , dat je als het ware voelt hoe de juiste benadering is om een paard bepaalde dingen voor je te laten doen. Kun je dat hier verlangen?
Als je kijkt, hoe kinderen zelf bedenken hoe ze zo diervriendelijk mogelijk,- toen het even iets minder vriendelijk ging bij gebrek aan een betere oplossing, werd dat meteen bewust gecorrigeerd- hoe geconcentreerd ondanks de lol, hun paard over de vrees voor een plas heen helpen en hoe snel dat allemaal ging, kan niemand hier iets op tegen hebben.
Dit was beloning en een positief gevoel alom, voor het paard, voor de kinderen die bij elke stap dat het paard de juiste richting in ging zichzelf beloond voelden en de mama, die beloond werd met een uitermate trots gevoel over haar dochters

Piet
My Best Whisper is a Click