Piet schreef op vrijdag 23 mei 2008, 7:45:
> Nick Altena schreef op vrijdag 23 mei 2008, 0:59:
>
>> Cedric Coucke schreef op donderdag 22 mei 2008, 8:09:
> dan komt alle druk op de zere voet.
> Piet
>
> My Best Whisper is a Click
Ja... dat leer je vanzelf. Toevallig gisteren ook een Luisitano merrie bekapt van vriendin Katharina. Heeft met haar andere merrie lopen dollen, maar zit helemaal onder de bijtwonden en krassen. Ging er niet zo zachtjes aan toe.
Vanaf de doldag loopt de merrie stijf met beide voorbenen... houterig.
Dus: goed bekapt, dat was ook nodig. Katharina bekapt wel, maar is nog te voorzichtig. Had een fikse rand laten staan en de steunsels waren te lang.
Flink ingekort die wand zodat ze gemakkelijker over de toon kon rollen.
Helaas waren de voeten, trouwens om te zoenen zó mooi, niet het probleem.
Het zit hoger, in de schouder. Daar heb ik wat spierknopen gevonden en weggehaald.
+ beide voorbenen goed uitgestrekt.... dat deed ze wel. Meewerkend dier.
Niet meteen op te lossen... denk dat niet belasten gewoon de beste remedie is.
Soms zou ik er weleens IN willen kijken.....
Over die slechte voet geven ben ik met je eens. Klopt, zeker in geval van Mr. Ed.
En voor de mensen die het verhaal indertijd van Mr. Ed gevolgd hebben: Mr. Ed is niet meer bij Katharina. Zij hoopte dat hij mee zou kunnen draaien met buitenritten met touristen. Dat is dus niet gelukt. Hij kon dat niet aan en had er ook geen plezier aan.
Liep als een ouwe knol mee te sjokken, geen levendig voorwaarts dier.
Logisch... want Mr. Ed mankeerde gewoon teveel en had veel langer moeten revalideren. Als Mr. Ed nl. losliep op haar eigen terrein liep ie nl. wel te bokken en idioot te keten....
Hij had hier op het terrein mogen logeren voor een jaar of zo.... maar dan hadden ze wel moeten zorgen voor flinke balen hooi..... want het gras zal binnenkort wel op zijn en verdorren..... De rest kunnen wij zelf wel.
Wat ik dus al vooruit wist is ook gebeurd. Een opvreter kunnen ze er niet op nahouden, dat kost teveel en dat geld hebben ze gewoonweg niet.
Mr. Ed was aardig wat dikker geworden en zag er prachtig uit.
Ze heeft er vreselijk tegenaan lopen hikken om hem weer weg te doen, Mr. Ed was nl. een ontzettend aardig, lief en leuk paard. Terug naar zijn 2.5 x 2.5 box in de manege was geen optie. Dat konden we hem niet aandoen! (had ook niet gebeurd!!)
Maar: de oplossing kwam! Er kwam een 'rijke' heer, met land zat en de ballen verstand van paarden, en die zocht een decoratiepaard.
En wat doen die mensen met die paarden? Niets. Helemaal niets.
Jaja... het bestaat hoor. Die paarden lopen daar gewoon gezellig over het hele terrein, eigenlijk een luizenleventje dus.... er wordt niet mee gereden of wat ook.
En daar is Mr. Ed naartoe gegaan.
Die mensen (ahum) hebben geld zat.... en ze vinden het leuk als er een paar paarden over hun terrein heen lopen. Gras blijft op deze manier kort en wordt bemest....
Ik had echt geen beter tehuis voor hem kunnen verzinnen!
Geluk dus voor Mr. Ed. Hopen dat hij daar nog vele jaren lekker kan rondhobbelen en al zijn trauma's kan vergeten.
Wil.
Warboel
