Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:
> Misschien heeft iemand hier ervaring mee en kan mij een hart
> onder de riem steken?
>
> (Ben trouwens gisteren in één dag twee kilo kwijtgeraakt, dus
> daar is het i.i.g. wel goed voor
)
>
> Els.
Of het ooit overgaat.... vind dit een moeilijk onderwerp.
Denk dat iedereen wel 'ergens' bang voor is, terecht of niet.
Begrijpen doe ik je wel! Wat je kwijt bent geraakt is een stukkie vertrouwen en dat kun je niet 1-2-3 weer terug vinden. Kennelijk wil je écht nog steeds graag rijden, anders had je dit paard niet gekocht en het zeker niet geprobeerd.
Vind het wel heel goed van je dat je dit hier schrijft.
Je weet het van jezelf en geeft het in het openbaar toe, da's een hele stap!
Het is altijd zo gemakkelijk gezegd he, vanaf de kant... stap er maar op! Hij/zij doet echt niets... nee, natuurlijk doet hij/zij niets... waar die spanning heb je wel bij je.
Ik denk wel dat je het zou kunnen overwinnen... maar niet in 1 keer.
Wat je nu doet, met behulp van John, een vertrouwd iemand erbij, is goed.
Het vertrouwen tussen Boully en jouzelf zal moeten groeien.
Els, ik heb met Catcher ook zoiets. Een totaal andere band als met Chaser.
Hoe komt dat? Chaser heb ik jaren gereden, ik ken hem... hij kent mij.
Ik weet gewoon dat ie geen gekke dingen uithaalt. Chaser is een wijs paard.
Catcher is een scheet, maar geeft mij een totaal ander gevoel.
Hij is ijverig, maar heel snel afgeleid en let dan niet op.
Ik besef dat Catcher nog, door te werken en het te ervaren, zal moeten leren wat met Chaser doodnormaal is. Een 5-jarige is niet te vergelijken met een 18-jarige he?
En daar zie ik ook tegenop. Want ik zie de beren! Catcher niet hoor....
Die dendert vrolijk door...
Tig jaar geleden heb ik een heuse rodeo gereden. Ooit een grote appaloosa-merrie gekocht die echt zwaar verwaarloosd was. Graatmager, flink rotstraal dus kon niet goed lopen. Enfin, alles uit de kast getrokken om het dier op te knappen, dat is overigens goed gelukt. Ik had daar een supergoed adres voor gevonden, elke PN-er zou kwijlen bij haar nieuwe tehuis.Geen ijzer, praktisch nooit gereden worden, in een koppel met meerdere appie's en veel weidegang. Nooit op stal.
Een beter tehuis kon ik niet bedenken. Dus ik dacht: heb het hele dier opgeknapt en nu wil ik 1 keer voelen hoe dat rijdt...
Fout..... helemaal hardstikke fout. Australian Stocksaddle erop.... en ik klom erop.
Nou.... ze heeft me alle hoeken van de rijbak laten zien! Ik heb het volgehouden om te blijven zitten... dankzij de flappies op dat zadel. En met bokken bedoel ik in dit geval neus tussen de voorbenen en zo hoog mogelijk met die spikkelkont!
Na minstens 1 volle ronde was ze even moe en ben ik eraf gesprongen.
Daarna is zij als een volslagen idioot door de bak gaan scheuren en heeft zich helemaal zeiknat in de zweet gelopen.
Vraag me niet naar de oorzaak, want ik kan die niet bedenken!
Er was m.i. geen enkele reden om zo te keer te gaan....
Het was verder een vreselijk lief en ook gemakkelijk paard in de omgang, is ze nog steeds trouwens. Maar ergens zit er een steekje los als er iemand op gaat zitten.
Mijn vriend, de huidige eigenaar, heeft er ook wel op gereden. Soms gaat het perfekt, soms begint ze ineens te bokken. Wij denken dat ze dit ooit geleerd heeft in haar ex-manege verleden of zo...
Maar goed, ik heb niet 'gewonnen' van dat paard door te blijven zitten.
Als ik verstandig was geweest was ik er na de eerste bokexplosie af gesprongen...
Want no way dat ik haar hoofd op wat voor manier dan ook omhoog kon krijgen.
Nee, ik ben er niet afgevallen.... maar had daarna wel een whiplash. Van alle klappen die ik gekregen had in rug, schouders en nek.
Het heeft meer dan 1 jaar geduurd voordat de klachten weer verdwenen waren.
Het is trouwens Gerry van Ossaanen geweest die mij weer op de rit heeft gekregen.
En daarna heb ik ook angst gehad. Je onbevangenheid, om zomaar nog op een 'vreemd' paard te stappen is gewoon verdwenen. Die bokpartij heeft zoveel impact gehad dat ik een hele lange tijd alleen Chaser nog vertrouwde.
Alhoewel ik tussendoor nog 1 keer vreemd ben geweest met een scheet van een Belg...
)
Dus, hoe herkenbaar Els!
Vroeger viel je eraf.... en ik heb noodlandingen gemaakt hoor! En je stapte weer op... Nooit ernstige schade.... het zal ook met je leeftijd te maken hebben...
En nu besef je de gevolgen, en wat er kán gebeuren...
Veiligheid voor alles toch?
De riem onder je hart is de beloning als je deze angst kunt overwinnen....
Als je weer lekker met Boully vrij buiten kunt rijden zoals je gewend was...
En ik hoop dat dit je lukt!
Groet,
Wil.
Warboel
