Wat een schatten zijn jullie allemaal! Zoveel steun, zoveel verhalen geven zovéél moed. (Schreef niet iemand dit al eerder "ik hou van dit forum!")
Hoe het verder is gegaan.
Maandagavond met de moed der wanhoop weer opgestapt met John als trouwe hulp. Ik was zo'n beetje nog nerveuzer dan zondag. Toch ebde de spanning tijdens het rijden al een klein beetje weg en werd het "verplichte" kwartier zonder dat ik er erg in had 20 minuten.
Dinsdag weer met de zenuwen in mijn lijf opgezadeld. En toen wilde Boully niet met me mee naar de bak, of eigenlijk wilde ik waarschijnlijk niet écht naar de bak
. John heeft een handje moeten helpen door Boully tegen zijn achterste te duwen :) . Met opstappen (doe ik vanaf een krukje), stapte Boully naar achteren om zijn evenwicht te herstellen en ik natuurlijk meteen in de stress. Diep adem gehaald, in de beugel blijven staan tot hij weer stilstond en toen mijn been over hem heen gedaan. Pfff, ook weer overleefd. ('t was echt maar een half stapje, hoor.) John heeft Boully het eerste rondje vastgehouden en daarna ben ik alleen verder gegaan. En toen landden er een paar houtduiven op de rand van de bak. Boully heeft het niet zo op opvliegende vogels, dus voor de zekerheid John de duiven weg laten jagen. Toch weer 20 minuten gestapt.
Woensdag, gisteren dus, voelde het niet zo heel verkeerd, ik kreeg er al een beetje zin in.
's Morgens hadden we al 5 km. met de paarden gewandeld en ik had met Boully gelopen. Ik kwam er al snel achter dat hoe meer druk hij op het halster voelde, hoe harder hij wilde. Dus zoveel mogelijk losgelaten en op mijn stem en zacht kort vragen aan het touw hem geprobeerd wat rustiger te laten lopen. Heel intensief, maar het werkte wel. Op een gegeven moment stopte Boully vrijwel zonder druk als ik gewoon stil bleef staan. Maar dat even terzijde, het gaat om het rijden.
Opstappen ging goed, wegrijden ging goed en ik ben helemaal in mijn eentje midden in de bak afgestapt. Dat voelde als een hele overwinning.
Vanavond nog een keer en dan krijgt Boully morgen een dagje vrij.
Met rijden valt me op dat Boully waarschijnlijk heel erg op het bit is gereden. Constante druk en dan voor het halthouden nog véél meer druk. Hij komt dan ook in verzet en doet zijn mond open. Gisteren zoveel mogelijk met hele lange teugels gereden. Daar begreep hij eerst niets van. Krulde zich onderin helemaal op. Aan het eind van de 20 minuten kon ik hem op vrijwel losse teugels sturen en ook halthouden zonder veel druk, duurt dan wel een paar stappen, maar hij doet het wel! Ik probeer hem zoveel mogelijk op zit te gaan rijden, maar dat moeten we allebei nog leren. Ik rijd heel veel wendingen met hem en dat pakt hij goed op. Vanavond wil ik ook een paar teugels aan de side-pull zetten, die ik al bij het andere hoofdstel als neusriem heb zitten. Eens kijken of hij daar op reageert (als ik dat durf, hoor).
M.a.w. ik denk dat het wel gaat lukken met Boully als rots in de branding. Ik krijg er weer een beetje zin in en durf zelfs plannen te maken. Wie weet, kan ik over een paar weken wel met hem het bos in,
Els.
Warboel
