Ik weet wel dat mij lengte niks uitmaakt, maar dat doet mij gevoel wel natuurlijk. Hij is vrij groot voor een doorsnee lusitano, nu al voorbij de 1.60 vermoed ik, weet ook dat dat geen verschil maakt. Ik kan hem wel houden, dat is het probleem niet, ik geef alleen maar toe (en das ni plezant zelle..) dat ik mij niet helemaal op mij gemak voel als hij schrik heeft van iets, of beter gezegd van de reactie van hem. Ik weet dat ik nog veel werk heb met hem, ik ben er ook veel te laat mee beginnen werken. Hij is van mijn zus en zij heeft zich er heel weinig mee bezig gehouden tot ik mijn tijd er ben beginnen insteken. Zijn beleeftheid kan nog een stuk beter, dat besef ik maar al te goed, maar het is wel angst waar ik over spreek, heb het mischien niet goed verwoord.. Op de moment dat hij naar iets kijkt waar hij bang van is wil hij weg maar blijft bij mij (staat dan bv dwaas te rillen) maar dan komt hij te dicht, dat is nu net het dubieuze van het probleem. Gisteren bv liet ik hem los in de piste, hij stormde rond, ik ging naast hem lopen (op 10-15m afstand) en als ik stopte stormde hij verder tot op 1 m en stopte braaf. Op die moment had ik helemaal geen schrik, ik ging er gewoon vanuit dat hij zou stoppen. Dat signaal is dan natuurlijk heel duidelijk voor hem (spiegel...)
snap je een beetje wat ik bedoel?

Gudrun schreef op woensdag 18 juni 2008, 8:46:


Tot nu toe is hij nog niet op mij gesprongen, maar komt wel heel dichtbij.. en omdat hij zo onvoorspelbaar kan reageren heb ik soms schrik dat hij op mij wil springen, vermoedelijk zal dat niet gebeuren maar ja,... Ik ben er nu regelmatig mee bezig, maar het wandelen moet ik stukje voor stukje opbouwen, want ondanks het feit dat we in een doodlopend straatje wonen scheuren ze hier behoorlijk door de bochten, en als hij dan even dwars gaat staan...hebben we een probleem, en grachten langs heel de straat die nu lekker dichtgegroeid zijn brrr. Ik zou mij heel gerust voelen op mijn oma Lotus met hem als handpaard, maar dan vrees ik dat hij niet op mij gaat zitten maar op die mooie merrie hahaha dus dat is ook geen optie. Maar in elk geval bedant voor jullie gedacht, ik blijf oefenen. Straks nog eens de "koeienoefening" doen

Elke zijgang is een vorm van buiging, met het verschil dat hij gebogen is in de richting dat hij gaat of weg ervan, en in verschillende "graden" buiging. Appuyement heeft bv meer buiging dan schouderbinnenwaarts. Maar het is en blijft een buiging in de wervelkolom naar links of rechts. Ik denk dat je je misschien laat verwarren door het feit dat het op een hoefslag wordt gereden en dan de indruk krijgt dat het paard in een deel van zijn lijf recht lijkt te lopen. Als je het paard in een travers bv van boven zou kunnen fotograferen en dan isoleren zodat je geen hoefslag niet meer ziet, zal je zien dat het een "gewone" buiging blijft. Wat je misschien wel vaak ziet gebeuren mogelijk zit daar de verwarring) dat de stelling niet juist is en vooral de nek ingebogen wordt, en niet genoeg ter hoogte van de ribbenkast. Het is natuurlijk ook een moeilijke oefening, dus als die niet goed lukt zullen er vermoedelijk veel ruiters de neiging hebben om hem in de buiging te forceren, maar omdat het paard er eigenlijk niet toe in staat is, mentaal/fysiek zal hij compenseren in zijn nek zodat hij niet te veel hoeft te dragen met binnenachterbeen.. Ik denk dat ik min of meer begrijp waarom je er dan een lichte S-vorm in ziet.

Sieta schreef op woensdag 18 juni 2008, 7:57:

Inderdaad, ik zet hem ook even opzij als hij te dicht komt, dat gaat prima, dikwijls moet ik maar even wijzen en weet hij alweer dat hij niet te dicht mag komen, maar hij lijkt het soms wat per ongeluk te vergeten hahaha. Maar mijn probleem is als hij plots schrikt en op een fractie van een seconde de lucht in springt bij wijze van spreken.. nog nooit op mij of echt tegen mij terechtgekomen, maar ik schrik er zelf elke keer van, om onnozel van te worden. Dus ik heb bij hem nog niet 100 % vertrouwen denk ik want anders schrik ik zelden, dan ben ik de kalmte zelve. Maar ik merk wel dat het vertrouwen groeit, ik kom nu al op meer plaatsen dan ik daarvoor zou gewaagd hebben. Dat beetje schrik zal er wel uitgaan, alleen hoop ik heel snel, want ik besef dat ik hem daardoor ook wat onzeker maar in sommige situaties. Bedankt voor de tips

Christel Provaas schreef op woensdag 18 juni 2008, 20:42:


Inderdaad, die jongens zijn net elastieken, als we ze in de wei zien jongleren met hun benen, prachtig om te zien, komt er nog bij dat hij van een bekende stierenvechterslijn komt, heeel flexibel. Maar inderdaad, dat is een goeie tip, geen tijd geven aan dat waar hij schrik van heeft, dat doe ik misschien wel te veel. Misschien laat ik hem te veel kijken naar waar hij angst voor heeft om hem te laten weten dat het eigenlijk helemaal niks is. Als ik meer focus op waar ik mee bezig ben zal hij vermoedelijk ook minder angst gaan krijgen omdat ik laat weten dat het de aandacht niet waard is. Nuttige uitleg! Bedankt. Het klinkt eigenlijk zo eenvoudig allemaal. Eigenlijk weet je dat allemaal wel, maar als je er middenin staat heb je geen zicht op wat je doet. Ga er mij nu is mee bezig houden, benieuwd of alle uitleg al wat in mijn systeem zit en dat het werkt. Verslag volgt
Bedankt

Is inderdaad een goed idee, hoewel ik niet wil zien hoe ik ermee sukkel hahaha, maar het is inderdaad altijd gemakkelijker om andermans fouten te zien, dus als ik naar een video kijk zal ik de fouten wel bij mezelf kunnen opsporen. Merci!
Ben je in de buurt? Ik zal mn cameraatje even erbij halen

Wel wel.. wat een beetje raad al niet kan doen met een mens... Ik was weer helemaal de oude, coole zelfverzekerde madam, en ja, Airoso was een pak minder bang!! De omstandigheden waren iets anders dan gisteren waardoor hij wel rustiger was maar toch... Elke keer hij in de richting van iets engs keek ben ik weggelopen en ging hij meteen achter mij aan. (toen liep hij los in de piste) Wat wendingen en weer stoppen en dat is blijkbaar op deze moment de manier. Ben ook even met hem op straat gaan wandelen (bijna tot bij Frank Veerle!! ver he) en ik verschoot bijna meer van een duif die naast mijn oren uit de bosjes vloog dan hij. Op bepaald moment werd hij toch wat wantrouwig, dan ben ik nog een paar meter verder gegaan en zijn we op mijn comando teruggekeerd (zonder dat hij meteen de terug-race inzette) . Beetje leek hij zich toch klaar te zetten om weg te willen (vertrouwde het achter zich toch niet helemaal, die bosjes enz) en ben ik meteen vóór híj weg wilde beginnen lopen en hem snel laten stoppen en hij was weer helemaal bij mij, rustig op zn gemak. Geen moment weggesprongen of paniekerig gedaan.
Merci voor de tips, zo zie je maar dat het toch af en toe via pc kan!
Groetjes