Eva Saegerman schreef op dinsdag 17 juni 2008, 11:58:


Goed gedaan Aafke! Leuke site ook. Ik wist niet dat Nancy zomereczeem heeft... Balen.

Eva, clickertraining = positief trainen + markeersignaal ? Denk ik?

En de titel nodigt wel uit om mijn waterfilmpje:
http://nl.youtube.com/watch?v=XI1Jmh7Yzm4

De eerste keer dat Lolita de zee zag was het grote paniek... Dat is al een paar jaar geleden nu, ik was toen ook zo stom een hoop signalen te negeren en ik probeerde toch op het strand te rijden: ze is met mij op hol geslagen. Gelukkig kon ik haar voor we aan de weg zouden komen stoppen.
Ik heb die hele zee dan een tijd links laten liggen, maar ben er uiteindelijk toch weer een paar keer geweest. Twee jaar geleden met een vriendin, dan eens met een hoop andere paarden met Parellikamp (was weer minder goed toen, ze haalde geen steun uit de andere paarden). Vorige zomer drachtige buik en dus niks, deze zomer zijn we recent weer geweest, en het ging steeds beter! Vorige keer was er regen en wind en schuim op hoge golven, maar duurde het toch maar tien minuutjes eer ze de zee in durfde. En de keer er na was het stralend weer, en dan is het filmpje gemaakt.

Aafke schreef op maandag 16 juni 2008, 20:28:


Het is een heel mooi antwoord en je hebt groot gelijk dat wij kleine mensjes het niet kunnen bevatten.

Het was niet mijn bedoeling te 'happen' en ik besef nu dat het wel zo overkwam, sorry!

Je vroeg naar een bewijs, en in dat boek van Richard Dawkins vind je een bewijs, zo simpel bedoelde ik het. Je mag best vinden dat het geen afdoend bewijs is (dan heb je het boek wel heel snel uitgelezen).

Excuses,
Nathalie

Aafke schreef op woensdag 18 juni 2008, 9:12:



Euh ik woon helemaal niet dicht bij de zee, moet hiervoor anderhalf uur met de trailer rijden. Als ik er in de buurt woonde had het zo lang niet geduurd eer de schrik er uit was!

Ik was nu ook een paar dagen met Lolita in Oostburg voor de 'Dressage, Naturally' clinic en heb er van geprofiteerd ook twee keer te gaan, van daar is het maar vijftien trailerminuutjes!

Thanks!
Nathalie

Geertje schreef op woensdag 18 juni 2008, 9:44:



Ik heb het niet op Lolita geoefend! Wel af en toe geprobeerd (en gefaald). Maar dus die voltigeles bij Thomas in het Prinsenhof in Bredene, dat was met een voltigezadel met een pin op vooraan (zie sommige foto's van Muiske), en tot mijn verbazing geraakte ik daarmee van de eerste keer op dat paard... Dan kon ik dus merken hoe de beweging ging, waar vasthouden, waar kracht nodig. Dat bleken dus toch vooral de armspieren te zijn, en dan ben ik wat gaan trainen, me optrekken aan de ladder in de stal, opduwen op de vensterbank. Tot ik een keer erg veel energie had, Lolita daar stond, en ik nog eens probeerde, en het lukte!

And we never looked back

Elzaliene schreef:


Mooi verhaal, zo nog eens neergeschreven, leuk om te lezen. En toch een happy end nu met Pep.
Jammer dat je niet op de demo was!

Huertecilla schreef op woensdag 25 juni 2008, 17:49:


Dat is mooi ja! Laat eens weten hoe het wordt?


Hier begint het ook heel langzaam aan. Er is nu sinds kort een vlaamse (tot nu toe gratis) niche-zender: www.hippotv.tv
Tradi topics (net als in de paardenbladen), maar nu in aflevering 6 al een verslagje van Equistyle én een kort stukje over Parelli. (Ook net als in de paardenbladen, waar er al eens iets passeert over welzijn en NH.) Ik denk dat je het gewoon via internet kan bekijken ook.
In een andere aflevering zat een interview met een smid uit de hoefsmidopleiding, die toch ook weer zei dat ijzers een noodzakelijk kwaad zijn. Nu nog een kleine verandering naar 'ON-noodzakelijk kwaad' en we zijn er.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 20 juni 2008, 22:42:


Eddy, dat meen je toch niet? Je schreef zelf dat als je je arm nog maar naar zijn been uitstrekte dat hij daar enorm op reageerde. Hij ervaart (ervaarde) het dus niet als iets neutraals die arm, zoveel is zeker. Het is voor hem een onaangenaam iets wat hij liever kwijt zou zijn.
Hij is dus zeker bereid om dingen te doen om aan die arm te ontsnappen.
Dat is het hele friendly game van Parelli toch? Dat pas jij toch ongetwijfeld ook al lang toe? Met je quads en zo?

Eva Saegerman schreef op woensdag 25 juni 2008, 19:59:


Proficiat Eva! Goed gedaan!

Nu nog de Cap in handen krijgen zodat ik het kan lezen... ben benieuwd!

Diestelmans Liesbet schreef op dinsdag 3 juni 2008, 19:55:




Dat verslagje... weet niet of dat er nog van gaat komen! Als het goed is komt er over twee weken wel een reportage over de clinic op www.hippotv.tv
Als je telenet digitale tv hebt kan je het ook op TV bekijken.

Intussen nog een update over het spenen: dat is nu helemaal gelukt!
Het stoppen met melkproductie was nu al een tijdje in orde, Ik ben dan inderdaad met Lolita naar Oostburg vertrokken, toen ik haar op de trailer zette hadden Huppel (haar kind) en Cesar (de oppasruin) dat niet eens gemerkt! Was een gelukkig stuk toeval vond ik. Ze hebben dan zes dagen even kalm en rustig als anders op de wei gestaan, terwijl Lolita intussen in Oostburg verliefd werd op een knappe donkere jongen (ze was hengstig).
Toen we terugkwamen hebben Huppel en Cesar natuurlijk gehinnikt ter verwelkoming, ze moesten ook wel proberen Lola's aandacht trekken, want die bleef weeral bij mij rondhangen ipv. man en kind te gaan begroeten. Nu het fysieke spenen voorbij was (melkproductie gestopt) wou ik moeder en kind wel weer samen laten, maar ik wou natuurlijk liever niet dat Huppel dan weer zou proberen melk uit de uier krijgen, had immers al gehoord dat het makkelijk kan herbeginnen, ook na maanden scheiding en zo meer.
Ik heb ze dus samen gelaten met de Ezee wean halter:
http://www.horsingaroundllc.com/ezeewean/
Dat is een halster met een neusflap met rubber pinnen wat het veulen aanheeft. Als het veulen onder moeders buik gaat stoten en zoeken is dat door die uitsteeksels extra irritant voor de mama waardoor die gemotiveerder is het veulen af te weren. Het wordt verkocht als speenmethode, daarvoor gebruikte ik het liever niet, maar nu het spenen al gebeurd was leek het mij wel een nuttig hulpmiddel om ze snel weer samen te kunnen zetten (en geen maanden te moeten een draadje ertussen houden). Het werkte goed. Toen ze weer samen stonden is Huppel niet meteen naar haar moeder gevlogen, maar na een paar minuutjes ging ze toch eens kijken of de snoepwinkel nog open was... Nee dus! (whiie! en achterbeen omhoog) Een beetje beteuterd, maar toen ze kwam checken of ik nog wel snoep uitdeelde (vitaminekorrels) bleek die voerautomaat tenminste nog te werken.

Dan heb ik een fout gemaakt: ik laat écht niet graag een halster aan (ongesuperviseerd op de wei) en daarom heb ik dat ezee wean ding maar meteen al na een uurtje dragen afgedaan, dacht dat het wel zou lukken... Maar toen ik een paar uur later Lolita opzadelde in de stal ging het mis. Dat opzadelmoment was altijd al favoriet om te komen zuigen, en nu dus ook weer. Lolita staat dan immers stil voor mij én is afgeleid (voerbeloning), én ze kan Huppel niet goed afweren want ik sta in de weg. Huppel ging zuigen, en het was duidelijk dat het Lolita niet zinde: oren plat, in Huppel's kont bijten, maar dat hielp niet (dat hielp voorheen ook niet, vandaar oa. dat ik een handje moest helpen met het spenen) en dan heb ik mijn Huppelkind geslagen niet dat het veel indruk maakte, maar ze ging dan toch twee meter verder bij Cesar staan terwijl ik verder zadelde. Dus die Ezee wean weer aangedaan... Maar nu, zes dagen later was ik het beu, ze begon ook schuurplekjes van het halster te krijgen, ik heb het weer uitgedaan en deze keer heeft ze er niet meer aan gedacht nog te gaan melkje zoeken. Ook niet bij het opzadelen van moeder, ook niet nadat Huppel met mij alleen op straat was gaan wandelen en bij een hinnikende moeder terugkwam.

Het alleen (met mij) weg gaan is nu trouwens geen punt meer. Het is net als met Lolita en Cesar: het paard dat ik meeneem kijkt niet op of om terwijl de achterblijvers hinniken. Ik ben heel blij!

En nu heb ik echt drie paarden! Geen twee-enhalf meer

Sofie Biebaut schreef op vrijdag 27 juni 2008, 14:26:


Koeien die neerliggen zien er ook helemaal anders uit dan gras etende koeien, en maken ander geluid, enzomeer. Helemaal anders voor je paard!

Paarden faken niet. Echt niet! Tenzij als aangeleerd gedrag, maar dat is niet van toepassing in de situaties die jij beschrijft.

Voorbeeld: Mijn eigen paard weet al lang wat koeien zijn, en honden ook, en auto's ook. Is er dus niet bang van, zelfs wild blaffende en opspringende honden, of vrolijk meegalopperende koeien, of een grote vrachtwagen kunnen we zonder problemen voorbijrijden. Maar dat verandert als Lolita (mijn paard dus), nog NIET ZIET dat het een koe, hond, of paard is. Bijvoorbeeld een plotse ritsel achter een heg (verborgen niet blaffende hond), witte vlekken in de verte (koeien die nog niet dichtbij genoeg zijn om ze als koeien te herkennen), een stil groot wit glimmend ding (geparkeerde bestelwagen, die dus niet van op afstand aan het motorgeluid te herkennen is als auto) kunnen heel eng zijn.

Lees eens 'Denken zoals de dieren' van Temple Grandin.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 27 juni 2008, 1:24:



Begrijp ik nu goed (ja sorry, ik begrijp jouw posts niet altijd juist) dat je nog steeds geinteresseerd bent in het antwoord op jouw vraag:

Want ik wil het natuurlijk wel uitleggen. Natuurlijk vind niet ieder paard dat een uitgestrekte arm druk is. Maar Ilias, zoals je hem beschreef, toen met zijn been/voet-probleem, vond die uitgestoken arm onaangenaam. Onaangenaam genoeg dat hij al begon te shotten. Iets wat een paard onaangenaam vindt zou hij dus liever kwijt zijn. Het is een vorm van druk, in dit geval geen fysieke druk, maar mentale druk, die uitgestoken arm van jou betekende voor hem dat je aan zijn been wou komen en van dat idee flipte hij al.
Dit is hoop ik antwoord op je eerste vraag.

Tweede vraag, hoe kan je iets onaangenaams gebruiken om een paard te doen gehoorzamen. Nu het hier zo staat klinkt het waarschijnlijk al logisch. Een paard kan je immers ook leren vooruit te gaan om aan een toenemende beenhulp te ontsnappen, je kan hem leren een bepaalde hoofdhouding aan te nemen door druk op de teugels te geven en die te lossen wanneer hij de juiste houding heeft. Iets onaangenaams (druk) kan in de training dus gebruikt worden door een goeie timing in het wegvallen er van. Iets waar jij als het op praktijk aankomt ongetwijfeld veel beter in bent dan ik trouwens! Maar ik leg je graag de specifieke toepassing uit als je je paard wil leren stil te staan bij het aanraken van zijn been en voetje geven.
Hij vindt het onaangenaam aangeraakt te worden aan zijn been. De kunst is om je timing zo te gebruiken dat je hem als het ware belooft: als je maar gewoon stil blijft staan dan kom ik niet aan dat been. (In het begin dus: hand er naar toe, en nog voor hij reageert - en dus nog stil staat! - gaat de hand weer weg, en opnieuw en opnieuw.) Of kom ik maar heel eventjes aan dat been. En dan iets langer, en paard staat nog steeds stil, je hebt hem dan (uiteindelijk) geleerd dat als hij maar gewoon blijft staan en wacht, dat het onaangename dan nog zo snel voorbij is. Dat was in korte samenvatting. Meer uitleg nodig of is het al duidelijk?

Dit is trouwens de essentie van het desensibiliseer (lees de link naar de uitleg van Frans) - onderdeel van de friendly game van Parelli. Rhythm, Relaxation, Retreat. Hurry up and Relax.

Combineren met clickeren geeft je dan nog extra tools, en puur clickeren kan uiteraard ook en is misschien wel het paardvriendelijkst. En daarvoor hoef je niet met twee te zijn, dat is enkel voor de bijzondere sporttak 'sPietclickeren'. Maar dat is denk ik al wel voldoende uitgelegd? (ik post meteen eens een recent voorbeeldje anders)

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Even vertellen hoe het gegaan is.

Introduction
Toen ik zonder voorbereiding zomaar mijn jaarling Huppel wou insprayen stoof ze verschikt weg, en besefte ik dat dit iets was wat ik in de baby-veulentijd niet geoefend of ge-imprint had. Vergeten, ik ben vast nog een hoop dingen vergeten. Het Parellimeisje in mij zegt dan natuurlijk 'Oh Boy!' Joepie een probleem! Nu had ik kunnen desensibiliseren, friendly game dus, maar clickeren leek mij toch leuker. Daarvoor hoef je je paard immers niet bij je te houden door middel van halster of niet te grote omheinde ruimte.

Materials and methods
Ik clicker nog steeds niet met de echte clicker trouwens grrr maar mijn markeersignaal voor het moment dat ik wil belonen is een gesproken 'Goed'. Beloning: mineralenkorrel of graantje
Ruimte: weide en paddock en stal, alle hekken ertussen open
Paarden: niet-spray-makke Huppel, en ook de grotendeels wel spray-makke Cesar en Lolita.
Met water gevulde plantenspuit (om het dure dazenspul niet te verspillen). Ik spoot meestal drie keer na elkaar, kwestie van er een voor de paarden voorspelbaar (dus geruststellend) patroon in te hebben (Parelli-invloed)

Results
Eerst ging ik rondlopen terwijl ik voor mij uit in de lucht spoot. In de buurt van de paarden, in omtrekkende beweging, en zodra Huppel naar mij keek stopte ik eventjes met spuiten en liep ik weer weg van haar (OK, is natuurlijk wel Parelli) eens dat redelijk dichtbij kon zei ik elke keer als ze naar mij keek 'Goed' + Beloning.
Een stapje naar mij toe : G+B (een paar keer)
De (niet spuitende) spuit targetten met de neus (deze tussenstap is niet nodig maar vond ik goed om de nieuwsgierigheid te belonen): G+B (een paar keer)
Stil blijven staan of stapje naar mij toe als ik weg van haar spoot: G+B (een paar...)
Stil blijven staan als ik op de grond spoot: G+B (paar ...)
Stil blijven staan aals ik meer en meer richting de grond tussen ons in spoot: G+B (...)
Stil blijven staan als ik op haar hoefje spoot G+B
Stil blijven staan als ik hoger op haar been, op haar zijn, op haar rug spoot...

Nu heb ik dat niet allemaal na elkaar gedaan en niet zo super gestructureerd als het hier staat. Ik was immers met drie paarden tegelijk bezig... Wat leuk was: als ik een beloning gegeven had, liep ik weg. Een paard die nog meer beloning wou moest dus tot bij mij komen. Dat wil zeggen dat het voor Lolita al snel genoeg was (voerbeloning werkt niet lang bij haar...), dat ik voor Cesar de criteria zeer snel opdreef en op hals en hoofd ging spuiten tot hij het de beloning niet meer waard vond, en ik dus kon ik vooral met Huppel verder doen. Ik vond het erg leuk dat ik zeker wist niet te veel druk te zetten, gezien het paard mij zelf kwam opzoeken om bespoten te worden.

Conrad van Pruijssen schreef op dinsdag 6 mei 2008, 20:15:



Hum, lang geleden, ons dagboek.
Intussen heb ik met Lolita ook eens met wortelschijfjes geprobeerd, ook weer met de targetbal en clicker, geen vergiftigde cues te bespeuren (behalve mijn eigen aanwezigheid). Worteleuro-tjes maakten geen verschil in haar gedrag. Opdracht: naast mij meestappen en intussen de gepresenteerde target (balletje) aanraken. De eerste keren matig enthousiast om iets te verdienen (zeker zolang ze haar voeten niet hoeft te bewegen), na een wortelschijfje of tien-vijftien gebeurde weer net hetzelfde: ze bleef gewoon staan, zich onderwijl de lippen aflikkend, vond het niet meer nodig nog naar mij te komen om nog echte wortel te verdienen, nu ze immers die heerlijke nasmaak nog had. Uiteraard lustte ze wel nog wortel. Als ik bij haar bleef staan en de wortels gewoon voerde at ze ze met smaak op, ze was alleen niet gemotiveerd meer om er nog veel inspanning voor te doen. Gewoon het balletje blijven targetten op korte afstand, zonder een voet te moeten verzetten of haar hals te ver uitsteken, dat wou ze wel blijven doen. Voor degenen die nog dachten dat het met verveling te maken had. Dat wist ik zelf al lang, dat het dat niet was, ik let vanuit Parelli genoeg op de progressiviteit en zag het ook aan haar dat ze niet om nog meer vooruitgang vroeg. Trouwens volgens het Horsenality profiel van Parelli is ze vooral Right brain Introvert (met ook veel Left brain introvert kenmerken) en heeft ze dus vooral nood aan nadenktijd, rust, voorspelbaarheid... en ben ik voor haar juist te snel soms. Ik wil meer vooruitgang dan zij.

Lang verhaal kort: ik ben helemaal pro-clickeren, en pas het toe in de mate van het mogelijke, maar met Lolita heb ik het probleem dat voer geen goede, lang bruikbare motivator is. Aaien vind ze ook niks (tenzij als uiting van liefde/vriendschap/geruststelling van mij, dat weer wel denk/hoop ik). Dus een beetje een praktisch probleem bij het clickeren. In een ideale wereld zou ik dan misschien niks meer van haar vragen? Of enkel tien seconden (en vijf beloningen) trainen per dag?

Zover ben ik nog niet... Ik ga nog veel te graag uit rijden, gisteren weer heerlijk, met handpaard Huppel, samen hele stukken gegaloppeerd, zo flink meewerken (alletwee!) Lolita is meer en meer mijn gouden paard, mijn superpaard, daar wil ik niet mee stoppen.

Nu krijgt ze binnenkort zes weken vakantie, want ik ga in Colorado een ander (lease-) paard lastigvallen: ik ga Parellicursus volgen aan de bron!! Ik neem m'n OC-kennis mee, en ben benieuwd in hoeverre het daar nu al veranderd is, of ik me er nog in kan vinden, in het huidige model van Parelli (dat ook steeds evolueert). M'n voertasje en m'n clicker neem ik mee...

Tanja schreef op vrijdag 27 juni 2008, 17:38:


Hoi,

Je kan de gaiters (het neopreen gedeelte met de klitteband) van de schoen afhalen, gewoon aan weerskanten de drie schroeven losmaken, gaiter er af, en schroeven hermonteren. Veel kans dat de schoen ook zo nog goed aan blijft. Ik gebruik ze op die manier en het gaat goed. Met gaiters denk ik dat ze echt nooit onverwacht uitgaan, en zonder af en toe wel eens, dat is een kwestie van uitzoeken, en ik heb kleine veiligheidsbandjes (keeper straps) om de schoen dan niet in de sloot kwijt te zijn.

Succes,
Nathalie

jan seykens schreef op vrijdag 27 juni 2008, 21:20:



Voorzeker een heel nieuwe methode! Ik zie het bijna voor mij! Niet gefilmd zeker?