Intussen ben ik het paard al 4 dagen (sinds dinsdag) aan 't "verzorgen". Allé ja, zo kan je het niet noemen hoor.

Maandagavond krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in 't weekend niet bij haar paard geraakt was. En of ik ze dinsdag in de les zou willen rijden, ze zal vandaag wel in de piste gestaan hebben tijdens het uitmesten... Oké, zeg ik, ik doe mijn best (paniek sloeg toe bij mij).

Dinsdagmorgen: ik haal het paard uit de stal en zet ze in de piste: mijn rug naar de poort, haar hoofd naar mij toe want ze kan beginnen bokken (is mij gezegd en leek me niet meer dan normaal). Wat ze ook prompt deed. Gauw de poort dicht. Ging dan rollen en volle bak rondrennen. Ik bleef maar in het midden stilstaan en deed voor de rest echt niets en dit leek mij de veiligste plek. Paard had zich binnen de 10 min in het zweet gecrost (het drupte er van af).

Toen ze rustiger werd, ging ik op de stoel zitten die in een hoek stond. En deed voor de rest niets. Ik weet niet of een paard verbazing kent, maar ik heb er geen ander woord voor. Ze stond me van op afstand aan te kijken, zo van 'wat zit jij daar nu zo maar te zitten'. Na nog eens enkele minuten de piste te bewonderen en te beknabbelen kwam ze naar me toe. Heb ze wat gekrabbeld en dat vond ze best leuk (diepe zucht). Na nog wat rollen (wat was ze heerlijk vuil) heb ben ik met haar naar de overkant, het braakliggend veld, gegaan.

Niet zoals ik dat gewoon ben. Ik kon het paard moeilijk leiden (naar de piste toe was me eerst niet direct iets opgevallen) . Wilde me voorbij lopen, niet stoppen als ik stopte, om niet te zeggen dat ze me zowat ondersteboven liep.
Aan de overkant wat geoefend, zoals ik dat bij mijn paarden ook onlangs ben beginnen oefenen (zie topic "onverwacht effect"). Als beloning mocht ze gras eten. Voor de rest heb ik gewoon rondgestapt en haar gras laten eten en wat laten doen.

's Avonds in de les meegereden (op vraag dus van 't baasje, zodat er de eerste keer toch supervisie was). Zonder sporen: gewoon gezegd dat ik nog niet stil genoeg kan zitten om zonder sporen te rijden (wat ook zo is vind ik). Er werd me veel succes gewenst. Gelukkig is het een doodbraaf paard. Ze begreep weinig van mijn hulpen. Mijn eerste cirkels waren er gewoon geen! Ik ging gewoon rechtdoor. Op den duur had ik het door: gewoon de binnenteugel gebruiken. Ik heb niet veel cirkels gereden. Hoogstens een grote ovaal waarbij ik de anderen nogal eens onder de voeten reed.

Dan overgangen (draf-stap-draf). Dacht dat dat beter ging lukken. Niet dus. Ze bleef gewoon draven. Ik denk dat mijn kruis niet goed werkte die avond . Ik kan dit bij mijn paarden ook niet altijd onmiddellijk goed, maar ze vertragen dan toch minstens een beetje. Na enkele keren kreeg ik al iets reactie. Prima van het paardje vond ik dat. (euh aan de teugels trekken werkte wel)
Voor de rest heb ik haar vooral vooruit laten lopen ipv een slakkengangetje, en na 5 m galop heb ik gezegd dat ik die maar oversla.

En uiteraard geen seconde "aan de teugel" gelopen , en dit terwijl het baasje dat blijkbaar wel kan en reeds jaaaaaaren meer rij-ervaring heeft dan ik.
Maar ja, ik ben nu eenmaal een geitenwollensokkenbosruiter die zo onnozel is om met een paard aan de hand te willen gaan wandelen.

Dat was dinsdag.

Woensdag:
Idem dindsdag, maar zonder het rijden. Het paard was wel niet meer zo fel. Het leiden ging al wat beter. Maar al die akelige mensen in de verte toch hé? Daar moet ik toch proberen heel hard van weg te rennen, Niet?

Met mijn paarden in de voormiddag watersproeiertraining gedaan, alsook met de 5-jarige van mijn andere kennis die nu ook bij onze paarden (weliswaar een draad ertussen) op vakantie staat. Ze reageerden alledrie net zoals ik verwacht had en ik was strontnat op het einde. Natter dan de 3 paarden.Maar ik denk dat we het alle 4 best leuk vonden, vooral de 5-jarige, maar daarvan wist ik dat die dol is op water.

Donderdag:
Idem woensdag, het paard was rustig in de piste, rolde op haar gemak, kwam wat fletsen. Heb haar rustig kunnen laten rondstappen en draven (gewoon los). Maar was weer nat van het zweet. Buiten begint ze echt te begrijpen wanneer ze mag grazen en wanneer ze moet volgen. Wat dus een veel fijnere situatie is voor ons alletwee. En die mensen in de verte: die hield ze met een schuin oor nog steeds in de gaten, maar wegrennen, nee, dat moest niet meer.

Vrijdag (vandaag dus):
Gerold in een natte piste (heerlijk modderig paard) Op het gemak gestapt en gedraafd in de piste. Was minder bezweet. Buiten ging alles rustig. 't Was ontspannend.
Straks ga ik haar nog eens opzadelen om een alleen eventjes aan de gang te gaan.

+ nog even het HOOGTEPUNT van de dag. Voor 't eerst geprobeerd om te bridgen en te targetten met de paarden (heb sinds enkele weken het boek van Inge Teblick thuis liggen en nu de tijd).

- Gestart met mijn merrie. Ik dacht dat die er het meest voor open zou staan en dat was ook zo. Zelfs ondanks dat ik fouten maak. Binnen de 5 minuten had ze het door! Zelfs als ik mijn hand erg laag hield. Neus tegen mijn hand, dan weer omhoog om te zien of die beloning kwam.
Mijn ruin deed er iets langer over (die ging eerst regelrecht op de zak af), maar ook daar lukte het.
Toen de 5-jarige. En die had het ook heel snel door. (als je jong bent leer je sneller???).

Ik vroeg mij af of ik niks over het hoofd zag, want ik dacht niet dat dit zo makkelijk zou kunnen zijn. En ik had nog nooit zo iets geprobeerd. Ofwel zijn het gewoon 3 slimme paarden! Yes!
Ik wilde al lang 'vanalles' DOEN met mijn paarden zonder altijd te maar te rijden, maar wist niet goed wat of hoe.
En nu heb ik een heel boek vol om te proberen en uit te testen (maar ik ga er minstens 7 levens voor nodig hebben).

- Met het stalpaard lukte het nog niet. Was erg opdringerig vanaf 't moment dat er snoepjes aan te pas kwamen en ik had daar geen omheining bij de hand (niet nodig gehad bij de 3 anderen). Ik ben niet verder geraakt dan enkele keren "per ongeluk" neus tegen de hand. Ik heb niet verder aangedrongen en we zijn dus naar buiten gegaan. Ze heeft waarschijnlijk al genoeg om over te denken.

En voor je 't weet is het avond. Het is een heel epistel geworden, maar ik moest dit even allemaal kwijt. Dit is de zowat de enige plek waar er mensen zijn die er wél het nut en plezier van inzien (baasje van de 5-jarige is ook al wel enkele stapjes aan't proberen, maarja, die is nu op verlof met 't baasje van het stalpaard dus daar kan ik mijn ei niet kwijt).
Er zijn deze week zoveel paardenindrukken (alle dagen minstens 5u met paardentoestanden bezig geweest) op mij afgekomen (positief wat betreft de onze, pijnlijke ivm het stalpaard), dat ik zelfs mijn tranen soms moet verbijten (stress die wegvalt blijkbaar!?) . Ik geloof dat dat dit onthaasten heet... Alles mag, niets moet... Vakantie dus...

Groetjes, Lena

Snoopy schreef op zaterdag 5 juli 2008, 17:40:


't Is alleen jammer dat 't baasje zo niet wil meedenken. Intussen gaat dat paard zeer netjes mee aan de hand, weet ie perfect wanneer er gegraasd mag worden en begrijpt ze al wat beter de zithulpen. Maar hierop zal niet meer verder gebouwd worden na vandaag veronderstel ik. Ik ga nog eens trachten van het baasje attent te maken op het gebruik van de zithulpen. Maar wrsch valt dit in dovemansoren.
Ik kreeg van't weekend wel van anderen heel positieve commentaar over hoe het paard toch wel goed vooruit wilde met mij. Ze vonden dat ik het erg goed deed (een serieus compliment vond ik dat uit de mond van deze personen). Ze hadden er ook al eens op gereden en vonden het 'een vreselijk' paard. Ze vonden het knap dat ik voor dat paard wilde zorgen, want wie zorgt nu graag voor een 'buldozer' (ja zo wordt ze genoemd)?
Intussen denk ik dat dit een erg fijn paard kan zijn, het wil echt wel meewerken, als je er maar tijd voorneemt en niks forceert. Ze is gewoon doodbraaf. Eens als ze iets begrijpt, doet ze het ook. Wat wil je nog meer?

Lena

sibyl de jager schreef op maandag 7 juli 2008, 15:21:

(die kans zit er dik in)

Ik weet niet of je van het het volgende op de hoogte WIL zijn.

't Baasje is intussen terug . Ze vroeg hoe het was geweest.
"Goed", zei ik. Ik legde uit dat het in de rijles niet echt goed ging (ik heb haar effectief gezegd dat mijn eerste cirkel er GEEN was), dat ze nauwelijks op mijn zit en been reageerde, dat we elkaar niet begrepen en dat er vrijdag in mijn eentje al veel meer begip was, dat het terugrijden ook al beter ging.
Haar reactie daarop was: iedereen zegt dat ze slecht reageert , maar dat is niet zo, bij mij reageert echt heel goed op mijn zit, ik rijd voornamelijk met mijn zit. Ik wilde zeggen dat ze dan maar eens zonder teugels moest rijden, maar dat heb ik (helaas) niet gezegd. Ik heb toen wel gezegd dat als anderen hetzelfde ervaren als ik, dat het dan mss toch niet helemaal aan mij ligt.
Geen reactie van haar.

Ik heb haar wel gezegd dat ze toch wat meer aandacht moet besteden aan het leiden van haar paard, want dat ze niet gericht was op degene die haar leidde en dat dat toch wel gevaarlijk kan zijn... en dat ze dat nu wel netjes deed. 't Baasje hoorde het in Keulen donderen.

Toen ik haar vertelde dat 't paard erg kan genieten van eens te grazen en in de zon rond te lopen... nou die reactie wil je niet weten maar ter info meld ik ze even: ik hoor het al, je hebt haar serieus verwend. "Dat is niet waar" zei ik, "een paard moet nu eenmaal zoveel mogelijk buiten komen, daar is 't voor gemaakt".
Geen verdere reactie van haar.

Dan vroeg ze me of ik mee ging om haar eens los te laten in de piste. En daarvan ben ik nog steeds van slag, 't raakt niet uit mijn hoofd.
Haar "methode" van loslaten is: het paard loslaten, zo snel mogelijk de longeerzweep nemen en haar rondjagen. 't Paard wilde niet (was met mij al alle dagen buiten geweest en ik liet haar in de piste eerst wat rondlopen, knabbelen en rollen, en dan op 't gemak wat rondlopen), en ik zei (ik was echt in paniek) van NEE, wacht, zo moest het niet bij mij, geef haar wat tijd!" Ze doet wat nu wat ik haar deze week vroeg, ze doet niks mis. Laat je paard nu even doen.
"Niks daarvan" zei ze, "ze moet zich uitleven". Ik heb nog geprobeerd om haar te tonen hoe ik het deed, maar toen blokte ze me gewoon af en zei: "ze moet weten dat als ik in het midden sta, dat ze moet rondgalopperen. Doet ze dat niet, dan ga ik er met de zweep achter. Ze MOET luisteren. En dan pas mag ze rollen als ze dat wil".

Moet ik jullie vertellen dat alle ontspanning (en uit mij ook) uit het arme diertje verdwenen was? Ik heb me omgedraaid en ben naar huis gegaan... En voel me er nog steeds ellendig over. . Heb de halve nacht liggen piekeren in mijn bed.

Ik begrijp intussen wel waarom het paard in het begin deed wat 't deed. Zelf heb ik ooit ook veel foute dingen gedaan met mijn paarden (onze eerste paard heeft ook 2j continu op stal gestaan) en nu ook nog doe ik dingen fout (en zal mijn hele leven fouten blijven maken), maar ZO een behandeling heb ik mijn paarden nooit gegeven.

Arm arm arm arm arm arm arm paard. En het is echt een heel lief dier.
En ik heb het gevoel dat ik er niks aan kan doen.

En dan te bedenken dat ik toen ik mijn eerste stappen in de paardenwereld zette, een hele tijd naar haar heb opgekeken (ze heeft me de allereerste keer op een paard geholpen, me mijn eigen paard leren opzadelen...). Maar nu is ze definitief in een bodemloze put gevallen.

Gedeprimeerde groetjes, Lena

Piet schreef op woensdag 9 juli 2008, 16:28:

Dat zeg je mooi, die moet ik onthouden.

Ja, van de week vroeg een moeder (van een 16-jarige zoon die sinds enkele maanden een paard heeft) en me blijkbaar bezig zag aan de hand waar ik mijn 'kennis' (nou ja) over al die 'andere' dingen haalde. En ik heb ze zachtjes verwezen naar deze site, en naar het boek van Inge Teblick (waar ik zelf nog maar net in ben begonnen). En een conversatietje gehad over positief gedrag bekrachtigen. Goh, zei ze, daar moeten we eens over verder babbelen bij een pint en als mijn zoon erbij is. Ik zou het heel tof vinden als hij dat ook eens leerde kennen...

Deze week had ik ook een 5-jarige naast onze paarden in de wei staan (dat baasje ook op verlof samen met dat 'andere' baasje) en dat beestje gaat nu ook onder een watersproeier door en kent het begip target en bridge en draaft stoïcijns over een balkje en neemt schots en scheef een minisprongetje (aan de longe met halster hé, niet met iemand erop of zo). En dat vandaag allemaal aan dat baasje vertelt en laten zien, en nu wil zij ook verder oefenen. Ze was superenthousiast. Daar is de golflengte wel beter. Zij wil ook van het paard uitgaan, maar ook zij weet/wist niet goed hoe dat correct moet aanpakken.
Zij vertelde mij ook dat zij het opgegeven had om dat 'andere' baasje wat bij te leren. En dat wij gewoon maar ons ding moeten doen, met het risico dat het ook wel eens fout kan gaan.

Christel Provaas schreef op woensdag 9 juli 2008, 16:35:

Daar ga ik haar eens attent op maken. Het is iets waar ik zelf niet bewust bij stilgestaan heb.

Nu als ze nog eens op vakantie gaat dan wil ik terug voor het paard zorgen. Gewoon om het paard een ontspannende week te bezorgen. En ik ga nog wat harder zagen om haar dan bij ons op de wei te zetten. Wie weet...

Hoi,

Na al mijn negatieve perikelen rond het topic "stalpaard" (ander forum) wil ik iets positiefs schrijven.
Intussen staat onze merrie bijna 1 jaar (eind juli) zonder ijzers, en onze ruin een dik half jaar. Ze worden nog steeds niet NB (echtgenoot wil er nog steeds niet aan), maar het gaat goed tot redelijk goed. Onze merrie heeft nauwelijk nog last, tenzij van keien, over straat draaft ze rustig door. Onze ruin loopt nog gevoelig op ruwe straat. Maar voor onze wandelingen is het is het prima te doen.

Een vriendin met een (nu) 5-jarige wilde vorig najaar haar paardje op ijzers zetten omdat ze zeeer gevoelig liep, zelfs op een vlakke straat. 't Was echt ook wel zielig om te zien. Ik had haar aangeraden om op zijn minst te wachten tot de zomer en haar uitgelegd dat dat paard tot hiertoe alleen maar in de wei had gestaan en dus niet gewoon was om op harde ondergrond te lopen. Het paard stond korte tijd later zowieso op rust (lees gewoon buiten) wegens een ontsteking thv het been en ijzers waren voorlopig geen onderwerp meer.

In 't voorjaar zijn we samen voor 't eerst terug gaan wandelen met onze paarden en haar paardje loopt het beste van de 3. Heeft het minste last (mss omdat er nooit ijzers onder gestaan hebben?). En die hoeven zien ook er het beste uit van onze drie beestjes.
Mijn vriendin is hierover erg te spreken en bedankt ons omdat we hadden aangeraden om "nog" wat langer te wachten.

Zo, da wast, Lena

Christel Provaas schreef op woensdag 9 juli 2008, 17:29:

Ik loop alleen maar traag .

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 9 juli 2008, 17:54:


Goede vraag.

- Een paard dat enkele dagen gelukkiger (minder ongelukkig) is geweest.
- Het besef dat ik het er moeilijk mee heb dat sommige mensen zelfs luisteren naar wat je wil zeggen. (Zelfs in 't verlof leert een mens bij over zichzelf :) , en anderen)
- Duidelijk besef dat het baasje van 't paard dat in onze wei logeerde tijdens die vakantie ook denkt in mijn richting en dat we samen aan de slag willen gaan in deze richting zonder ons te veel van de rest aan te trekken.

Dus toch wel iets. En ik ben intussen terug goedgezind Yes! .

Ans Jondral schreef op woensdag 9 juli 2008, 17:17:


Ik ga proberen te kijken. Als't regent is er een goede kans.

Vorige week was er in 1000 zonnen iets over arabische volbloeds. Dat ging onder andere over Prachtige Stallen, zonder vuiltje op de grond, over het Wassen en Poetsen van paarden (hoe komt het toch dat IK daar zo vuil van wordt en dat bij die mevrouw niet eens een haar scheef zat? ), ze onder de infraroodlampen zetten en de huid rond de ogen insmeren met dagcrème.
Een coupe 'Jommeke' kan daar volgens mij niet tegenop wat betreft PN.

Hoi beste mensen,

Effe mezelf voorstellen: Ik ben Nexor, een 17 à 18 jarige ruin en sta tegenwoordig 24/24 in een wei met mijn beste vriendin, Pavana.

Mijn baasjes hadden het lumineuze idee opgevat om met ons een stevige wandeling (naar hun en onze normen dan toch) te maken. Vorig jaar kochten ze het "ruiter- en menroutenetwerk Limburgse Kempen" maar aangezien zowel ik als Pavke van het begin van de zomer tot zowat oktober op de sukkel waren (beide kreupel) is het er toen niet van gekomen. Maar uitstel is geen afstel hé?

De baasjes hadden een route uitgestippeld van (volgens de kaart 27,4 km), de nummers 23, 24, 25 (dat fout op de kaart staat), 26, 51 en 21.
Rond 11.15u stonden we in de trailer. Er hing zelfs een hooinet in! Niet dat ik daar van at, ik eet liever vers gras en ik had al uitgebreid gegraasd.

Na een half uurtje trailer mochten we eruit. 't Was ergens op een rustige zandparking in een zijstraatje van de baan van Leopoldsburg - Kattenbos. Ik keek mijn ogen uit en moest toch eens even briesen, want hier was ik nog nooit geweest. En 't was er zo stil... Dat vertrouw ik zowieso niet. Maar al bij al was er nergens niks engs te bespeuren. 't Bazinneke dacht daar blijkbaar anders over. Ze zat rustig iets te eten tot ze ineens opsprong en begon rond te dansen en zichzelf te slaan. Tja, dacht ik, er zal wel een daas zitten, ze landen dan toch niet altijd op mij. Maar nee... ze was blijkbaar gaan zitten in de buurt van een stal rode bosmieren.

We vertrokken. 't Begon al goed: op regelmatige afstanden van die akelige oranje paaltjes. Een alert paard (Pav is op dat gebied veel minder vlug geïnteresseerd) vraagt zich natuurlijk af wat die daar zo in midden van een bospad staan te doen. Niks dus, en na het 3de paaltje vond ik er dan ook niks meer aan. Na een heel eind stappen mochten we van de baasjes (eindelijk want ik had er wel zin in) overschakelen op een rustige draf. Tot we aan een grote baan kwamen (Leopoldsburg-Lommel). Daar staken we over en passeerden zowat het militair kerkhof. Ik hoorde de baasjes zeggen dat ze dat ooit eens bezocht hadden en dat ze daar erg van onder de indruk waren. Tja, moesten mensen paarden zijn, 't zou nooit oorlog worden, laat staan dat we elkaar opzettelijk gaan vermoorden.
We wandelden verder over de toeristische fietspaden, afgewisseld met zandige paden ernaast. Helaas wilde de baasjes niet veel galopperen. Dat heb je nu eenmaal als je niet weet wat na de volgende bocht komt. En ik had er nog altijd zo'n zin in!

Soms waren er wel vervelende paden met steenpuin. Dat gaat me nog steeds niet goed af, maar wat wil je: ze hebben mijn hoefijzers er vorige herfst onderuit gedaan. 'k Vind het wel fideel van mijn bazinneke dat ze afstapt als er zo een stukje is. En als beloning volg ik haar dan heel netjes. Dat verdient ze dan wel, vind ik.

Op een bepaald moment moesten we linksaf, maar mijn bazinneke wilde absoluut eens over die 'staatheuvel', iets wat zij brug noemde. Die liep over de N74, een autoweg. Noch Pav noch ik waren ooit over zo'n brug gewandeld en we wilden dat ook wel eens doen. Er leek zelfs mij helemaal niks aan. 't Was een brede brug en er was geen verkeer te bespeuren. Dus wij bergop.
Maar vreemd was dat toch daarboven. Ineens kwamen er allemaal auto's en vrachtwagens onder mij uitgereden. Waar die vandaan kwamen, den duvel weet het!? En dat wa nog niks: een beetje verder kwamen ze volle bak op ons aangereden. Ik wilde "full speed" weg, maar dat mocht ik niet van 't bazinneke. En Pavke, die voor mij liep, begon ook al opzij te stappen, weg van die auto's, en vooral van die grote rode vrachwagen met oplegger die met donderend geraas kwam aanstormen. Maar toen zelfs die ons niet omreed, maar mirakuleus onder ons verdween werd ik al wat minder nerveus hoewel ik de zaak nog niet helemaal vertrouwde en in een stevig tempo doorstapte.

Toppunt was dat we, eens aan de overkant, gewoon weer rechtsomkeer maakten. Terug erover. Als het de baasjes dachten dat we weer zo ongerust zouden worden, dan kwamen ze bedrogen uit. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik toch nog niet 100% op mijn gemak was.

Het hoogtepunt van de wandeling startte toen we naast een spoorweg op een fantastische, brede zandpad aankwamen. Het zand was perfect: niet te vast, niet te mul. Ideaal voor mijn paardenbenen. En ja hoor: toen mochten we. Pavke voor de verandering op kop. In eerste instantie een rustige galop. Dik tegen mijn goesting, en ik probeerde Pav wat vooruit te duwen met mijn neus. Maar dat mocht niet. Nu, eens dat mijn bazinneke zich op mij onstpande (ze is nogal snel ongerust dat het haar niet gaat lukken, zeker op onbekend terrein), riep ze naar de baas dat hij te traag ging. Ik was het daar helemaal mee eens, en Pav ook. Maar ik begrijp mijn baas wel, hij wil het ook prettig houden voor 't bazinneke.

Jongens, was me dat een galop zeg! Er kwam geen einde aan en baas stoorde me niet met teugels of benen. Allé ja, ge begrijpt wat ik bedoel hé: ik mocht mijn gang gaan. Maar aan alle mooie zomers komt een eind.

Het volgende stukje vond ik toch wel heel akelig. We kwamen uit op de (N715). De baasjes moesten even kijken waar we naartoe moesten (spoorweg over of niet!) toen er plots een heel fel gerinkel weerklonk. Er begonnen ook 2 keer 2 rode lampen aan en uit te gaan. Ik moet zeggen: ik verschoot me een ongeluk. Tot overmaat van ramp begonnen er ook nog eens 2 rood-witte balken naar beneden te zakken. Ik twijfelde niet meer: rechtsomkeer en ju, weg van hier, straat of geen straat. Mijn baasje hield mij in maar ze kon de pot op. Ik WILDE hier weg! Ik vond het wel raar dat mijn baasje toch redelijk rustig bleef en dat PAV niet mee wilde met mij. Ik stopte dan toch maar. Maar ik zag het niet zitten om terug die akelige richting uit te gaan. 't Bazinneke stapte af en ging mij voor. Dat was redelijk oké, als zij op kop wil gaan dan zal ik wel volgen. Maar met momenten was me zelfs dat te veel. Gelukkig mocht ik dan effe wachten tot mijn ergste zenuwen wat bedaard waren vooraleer we weer enkele meters vooruit gingen. Uiteindelijk stond ik weer naast Pav. Die was ook niet op haar gemak, maar gedroeg zich toch wel stoer. Dan hoorde ik een donderend geraas en iets kwam voorbijgestormd tussen die slagbomen. 't Leek op een vrachwagen, maar langer en sneller, en ik weet dat dat niks is om je zorgen over te maken.

En toen begonnen die slagbomen weer te bewegen. Ik ben dan maar achter Pav gaan staan. Uiteindelijk bewogen ze niet meer, gingen de rode lichten uit en was dat ellendig gerinkel gedaan.

Maar toen moest ik van de baas over die spoorweg. Mij niet gezien! De andere baas (die nog steeds op Pavke zat) ging dan maar met Pav op kop, maar dat zag zij ook niet zitten. En intussen raasden de auto's (ja 't is een drukke baan) voorbij. Mijn baasje ging dan voorop en stapte op het zwart (rubber of zo iets). Ik heb dan al mijn moed bijeengeraapt en ben er vlug overheen gedraafd. 't Bazinneke kon zelfs even niet volgen :) .

t' Was tof dat na het oversteken terug zo'n toffe galoppad kwam en dat ik terug mijn gang mocht gaan. Intussen begon ik toch al wel wat moe te worden hoor. En de baasjes ook, geloof ik. We hebben gepicknickt. En wij kregen zo'n lekkere pavo-koek.

In Kattenbos moesten we weer die spoorweg over. Ik twijfelde even, maar stapte er dan resoluut over. Net op tijd. Nog geen 30 seconden later begon die vervelende bel weer te gaan. Maar nu gingen we er van weg. Ik zag nog de trein in de verte...

Het laatste stukje was ik toch wel moe, maar we deden het toen rustig aan.
We kwamen nog kinderen tegen die beleefd vroegen of ze ons eens mochten aaien. En of ik ziek was, want toen wandelde het bazinneke naast me. Zag ik er zo uit?!! NEE! Die kinderen hadden duidelijk nog geen paard van dichtbij gezien.

Ik was toch wel blij met het hooi in de trailer. We waren toch wel meer dan 4u weggeweest en ik kreeg honger. Eens terug op de wei gingen we eerst eens uitgebreid rollen en toen ging ik op een drafje richting verse grasstrook. De baasjes waren verbaasd dat ik nog wilde draven. En gerustgesteld dat alles met ons oké is.

Gegroet, Nexor

stumperd schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 1:40:

Raak geschreven.
Ik vraag mij soms ook af waarom ik nog meelees. Want op gebied van PN sta ik nog nergens in vergelijking met de rest van de schrijvers hier, zéker wat betreft alles wat met rijden te maken heeft. En ik ga dat ook niet allemaal kunnen bereiken. Als ik meelees voel ik me geregeld lomp en zelfs soms een dierenbeul, en ik raak wel eens gedeprimeerd door de negatieve dingen die lees.

WAAROM ik nog steeds meelees???

Moest ik deze site niet ontdekt hebben dan
- stonden onze paarden nog steeds op ijzers en op z'n minst 's nachts op stal,
- lag er nog hopen stro in de stal,
- kregen ze nog hopen krachtvoer,
- kregen we onze merrie wrsch nog steeds enkel met geweld in de trailer,
- had ik nog steeds niet 'bewust' geweten dat met belonen oneindig meer te bereiken valt, hoewel ik het straffen nog steeds niet heb afgeleerd (ik stel mij de vraag of MIJ dat ooit gaat lukken)
- had ik nog nauwelijks besef gehad van lichaamstaal (niet dat ik dat al consequent kan toepassen),
- waarschijnlijk hadden we onze ruin niet meer gehad, want "wat kan je nog doen met een chagerijnige ruin met een cyste in zijn straalbeen en met schrik van alles?"
- had ik nu geen vriendelijke ruin die ik overal aan zijn hoofd mag komen en er nog van geniet ook, die nu geregeld zelfs spontaan(!) naar me toekomt, en die op wandeling meestal met lange teugel gereden wordt,
- zou mijn instructrice (rijden doe ik nog steeds klassiek) nooit zo regelmatig met enige verwondering zeggen dat onze merrie zo gemoedelijk is geworden (hoewel ik het op rijgebied niet geweldig doe en ik de alternatieven nog niet aandurf )
- had ik nog nooit van grondwerk gehoord,
- waren we nu niet aan het denken om een "bult" te maken in onze wei van de hoop zand die we nog op overschot hebben
- gaan we onze merrie waarschijnlijk (we twijfelen nog steeds want we willen ze ook goed in het oog kunnen houden en dat kan best thuis) laten kiezen waar ze wil veulen: in de wei of in de stal...
- ...

Antwoorden heb ik hier gevonden (maar vragen nog veel meer ), al dan niet met doorklikken. Ik heb heel veel mogelijkheden aangereikt gekregen om, behalve rijden, dingen te DOEN met mijn paarden. En heb dus -weliswaar niet in levende lijve- mensen gevonden die dat ook leuk vinden.

Kortom, ik GENIET veel meer van mijn paarden dan voorheen. En ik denk (hoop) dat dit omgekeerd ook al meer het geval is.
Ik ga er nu van uit dat ze zowat 23 op 24u gelukkig zijn. En ik ben zeer blij dat ze zoveel geduld hebben met mij en mij telkens weer kansen geven om me te verbeteren.

....DAAROM DUS....

"Op mensen blijven wedden... vraagt paardengeduld".
Gelukkig hebben ze dat, nu wij nog...

Lena

izi schreef op woensdag 27 augustus 2008, 22:36:


Als ik een bijkomende vraag mag stellen? Onze merrie staat nu een jaar zonder ijzers, wordt tradi bekapt.
Ik stel vast dat de straalgroeven van onze merrie precies smaller worden. Er zit tot hiertoe nooit vuil in vast. Is dit normaal en kan dit kwaad? Heb mijn NB-boek uitgeleend aan mijn smid dus ik kan het niet opzoeken

stumperd schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 13:56:

De smid vindt dat ze bijna geen hiel heeft
Ik weet het. Ik ben nog steeds mijn man aan 't bewerken om samen de cursus te volgen, want mijn armen gaan dit niet aankunnen wegens chronische ontstekingen (3 botten hooi verplaatsen is reeds te veel). Had gehoopt dat we 't deze vakantie zouden kunnen doen, maar er zal nog heel wat water naar de zee moeten lopen.
Volgens mij staat momenteel de hoefwand gelijk met met de zool. Ik vind ze zelfs al kort staan, omdat we de laatste tijd vaak zijn gaan wandelen en daarbij toch wel wat straat te verwerken krijgen.
Voor zover ik kan zien is dit het geval.
Dat zal 't probleem niet zijn. We kennen elkaar ook privé. Hij heeft wegens privéproblemen momenteel absoluut geen tijd om zich er mee bezig te houden, dus momenteel ligt het onderwerp wat te rusten.
Ik denk dat de aarde eerder gaat vergaan, maar hij weet wel dat ik er mee bezig ben. Volgende keer ga ik hem vragen om al eens een mustang roll te maken, want van de wand breken soms stukjes af. En als ik op deze site dan al die foto's zie van mooie hoefjes...
Trouwens, aan de achterhoeven is de straal wel breder. En 't niet dat ze niet vierkant beslagen was.

Vorige week kreeg ik te horen (van iemand met veeeel ervaring ) dat je niet de straat op mag met je paard zonder zweep. Ik viel bijna van mijne stoel! Hij was daar rotsvast van overtuigd. Aangezien ik sinds enkele maanden mijn zweepje niet meer meeneem was ik toch wat verontrust.
Heb eens wat zoekwerk verricht, want ik wil het dan zwart op wit zien staan. Heb rondgesurft op www.wegcode.be en www.polfed-fedpol.be/verkeer/verkeer_paarden_nl.php , en ik vond er niks over.

Langs de andere kant vond ik ook niks over dat je niet in de berm mag rijden als er een witte streep langs de weg staat, en die info had ik dan weer van een (ex)rijkswachter te paard. Zelf zou hij daarvoor nooit een boete geven, maar hij had weet van een collega die dat ooit eens gedaan had.

En hoe zit het met rijden over "bermen" voor huizen? Ik bedoel hiermee de ruimte tussen de straat en (grofweg) de straatverlichting. Opritten gaan soms tot aan de straat, soms is dit een netjes onderhouden gazon (waar we uit respect niet over rijden), soms is dit zand met onkruid (waar we wel de neiging hebben om over te rijden), vaak is dit kiezel (waar we ook niet overgaan wegens gevoelige hoeven).
En hoe zit het met de ruimte die er soms is tussen het fietspad en de straat (vaak fijn om op te rijden?
Ook daar vind ik niks over.

Met andere woorden, waar vind ik volledige correcte info?
Lena

Peter Donck schreef op dinsdag 2 september 2008, 11:57:


Ik dacht ook al dat dat openbaar was. Maar waar staat dit dan? Ik vind daar niets over in het verkeersregelement (of ik zoek niet goed of hoort dit tot andere wetgeving?). Maar als je dan eens op zo'n stuk "openbaar domein" een man ziet staan die met z'n uitstekende hand met daarin een scherpe nagel om je van "zijn" terrein (en niet eens onderhouden dus) af te jagen dan schrik je je een ongeluk en begin je te twijfelen. De boosheid kwam pas later (mijn man en een vriendin hadden het niet eens gezien), omdat het op dat ogenblik vreselijk hagelde en dit niet enkel voor ons maar ook voor de paarden een pijnlijke zaak was (Hoera! spontane zijgangen ).
Ik zou 100% zeker willen zijn van mijn zaak.