Marleen den Arend schreef op maandag 21 juli 2008, 12:52:
> Ik zal nog eens goed nagaan of dat bij Donanta ook een probleem
> zou kunnen zijn, maar de laatste keer was er nog niets aan de
> hand (alle keren daarvoor ook niet).
>
> Vooralsnog blijf ik steken op het ontbreken van 'nut'/'wil'.....
Ik denk dat jij het niet echt wilde. Je vindt het foppen, je vond dat je haar erin luisde. Als je met dat gevoel gaat laden, gaat ze er waarschijnlijk niet in.
Mijn paarden laden heel makkelijk, vinden het niet eng, staan er ook in als ik aan de koffie zit, kortom allemaal geen probleem.
Totdat ik een keer met Buck naar een clinic ging. Ik zag op tegen de reis: 3 uur in de kar, op een doordeweekse dag, dus veel vrachtverkeer, ik was alleen, kende de weg niet en routemiep bestond nog niet. Buck, die nooit weigert, wilde er niet instappen. Hij voelde dat ik twijfelde en eigenlijk net zo lief thuis bleef. Dan moet je terugvallen op niveau twee: de kordate aanpak, het teruggrijpen op wat ooit getraind is: je gaat er gewoon in, het is niet eng, het is net als anders. Dat werkt, maar het is minder eh... leuk om het zo te doen. Niveau 1, dat van gelijkwaardigheid (niet echt natuurlijk, maar ik noem het zo, omdat de basis kameraadschap is), is natuurlijk te prefereren. Alleen... dan moet je je eigen anti-gevoelens uitschakelen.
Warboel
