Geen ervaring met dekkende merries, wel met een arabische merrie waar een hoop andere merries 'hengstig' van werden. Natuurlijk bleef de cyclus hetzelfde, maar de merries toonden het alsof er een hengst in de buurt was. Het begon op te vallen toen meerdere merries dat gedrag vertoonden als je ze aan de stal van deze merrie vastzette (poetsplaats). Ik ben bij de dekking en het schouwen van Sieta geweest, en deze merrie had dezelfde lichaamshouding en maakte dezelfde geluiden als die van de hengst tijdens het schouwen (behalve...obviously).
De merries stonden echt snuivend en uitgebreid pissend tegen de box aan gekleefd. Heb werkelijk geen idee hoe dat kan, je zou toch zeggen dat ze een merrie wel van een hengst onderscheiden. Heb deze merrie overigens niet los in de kudde gezien, ze was vrij snel weer weg van stal.

van lennep schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 9:02:


Ik denk inderdaad dat ze in die kringen wat minder zitten te wachten op eigen initiatief van het paard dan veel van ons. En ergens kan ik me ook wel voorstellen dat het niet zo leuk is als het paard middenin je olympische kuur zelf een goed idee krijgt
Ik verdiep me vooral in de klassieke dressuur, waarin je juist gebruik moet maken van wat het paard je aanbiedt. Het is een samenspel. O.a. daarom wordt er ook veel gezegd dat klassieke dressuur en de sport niet samen gaan (Bent Branderup).

Vroeger, toen Sieta nog niet van mij was maar op de manege stond, reed ik carrousel met haar, eerste sectie. We hadden regelmatig wedstrijden met teams van andere maneges. Zodra de 'galopmuziek' begon, sprong ze aan, ik hoefde daar eigenlijk niets voor te doen. Ook kende ze delen van de kür, wat mij ook logisch lijkt als je dat zovaak al hebt geoefend.

Christel Provaas schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 16:08:


Ik ben het ZO met je eens!

Anja Seijn schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 23:16:


Hartstikke leuk! Jullie gaan vast veel plezier hebben samen! Knap dat je zo resoluut meteen de overstap maakt. Succes en we (ik) horen (hoor) graag hoe jij en Jeen het vonden.

Moniek schreef op vrijdag 15 augustus 2008, 14:04:


Als het paard 'correct' gereden is, dus echt geleert heeft hoe hij zijn lichaam moet gebruiken, wel. Dan is het namelijk geen truukje, dan bewéégt dat paard zo. Dan heeft hij zelfdragend vermogen en kan hij zijn spieren spannen en ontspannen. Als het in een houding getrokken en geport wordt, niet. De welbekende 'nepkrul' bijvoorbeeld; paard doet zijn hoofd in de krul om van het getrek af te zijn, maar doet helemaal niets met zijn lichaam verder, voorkant en achterkant zijn twee aparte delen.

Vind het zonder zadel en met halsring overigens ook niet heel mooi om te zien, er zit heel weinig beweging in, in mijn ogen.

Sieta schreef op vrijdag 15 augustus 2008, 15:39:


geleert... heb ik dat echt geschreven...

En gewoon van die simpele dingen. Je niet in allerlei hoeken wringen om een paard niet op zijn touw te laten staan. Het gewoon laten gebeuren (ik heb het uiteraard niet over de extreem getraumatiseerde gevallen of in een onveilige omgeving):
Kijk paard, het zit zo: Als je op je touw staat, zit je vast met je hoofd. Dan moet je er af gaan met je voet. En dan ben je weer los. Simple as that. Beetje zelf opletten en nadenken, oké?

Eigenlijk geloof ik ook niet dat er hier ook maar één iemand is die echt denkt dat Eddy een paard wat in een gevaarlijke situatie is aan zijn lot over laat.. maar goed..

Esther schreef op zaterdag 16 augustus 2008, 0:25:

Hoe mensen elkaar hier toch kwetsen soms.. constant commentaar op een ander hebben. En niet zomaar even per ongeluk een ongelukkige opmerking maken, nee expres ieder woord omkeren, in een andere context zetten, pakken op dingen die er vroeger geschreven zijn, fouten die gemaakt zijn. Dat is toch echt wat anders dan gewoon een pittige discussie voeren.
NIEMAND heeft alle wijsheid in pacht. Niemand kan oordelen over een situatie waar een ander met zijn paard in zit als hij deze niet van boven tot onder kent, zelf beleefd heeft. En dan nóg. Mensen verschillen, paarden verschillen, situaties verschillen.
Waarom moet het een altijd beter zijn dan het ander, waarom kan het niet allebei oké zijn. Ik vind het echt ongelooflijk soms hoe er hier met elkaar om wordt gegaan.

Interessant, ik had het er laatst nog met iemand over. Volgens mij is er wel eens iets van onderzoek gedaan naar autisme bij dieren. Het is moeilijk, aan de ene kant zijn alle dieren wel wat autistisch, aan de andere kant komt het ook omdat wij ze bepaalde patronen en regelmaat aanleren, waar ze dan op gaan rekenen. Van paarden zeggen we toch altijd dat ze emoties kunnen spiegelen als de beste.

Ik heb bijna mijn diploma in de pedagogiek, en veel met autistische kinderen gewerkt. Het motorische deel is vooral dat ze achterblijven in hun ontwikkeling tov hun leeftijdgenoten, motorisch gestoord zijn, weinig besef hebben van bijv. hun benen, niet kunnen klimmen en rennen als anderen, enzovoorts. Veel kinderen vinden het niet fijn om aangeraakt te worden, of schrikken van een plotselinge aanraking. Ze kunnen echter wel leren om het weer acceptabel of zelfs fijn te vinden. Het moet echter wel zeer goed van tevoren worden aangekondigd. Dit zul je bij Veldre misschien wel herkennen.
Je moet er ook rekening mee houden dat de zintuigen vaak anders (vaak sterker) ontwikkeld zijn bij autisten. Geluid, aanraking, snelle bewegingen, het komt bij hun vaak anders door dan bij ons.

Veel autistische kinderen maken stereotiepe bewegingen, ik denk dat je dit kunt vergelijken met bijvoorbeeld het weven van paarden. Op momenten dat ze het even niet meer weten, ongelukkig zijn, gestresst zijn, bang zijn, zal dit gedrag toenemen. Hetzelfde voor dwangmatige handelingen. Ze hebben hun eigen patroon ontwikkeld om zich weer veilig(er) te voelen, en dat kan doormiddel van zulke bewegingen/handelingen. Er komen ook endorfinen bij vrij. Je ziet dit vooral veel op momenten van veranderingen, waar ze niet goed mee om kunnen gaan.

Autistische kinderen zijn zeer gebaat bij regelmaat en het is erg belangrijk dat ze weten wat ze kunnen verwachten. We leren ze ook bepaalde patronen aan, zodat ze beter weten hoe te handelen in bepaalde situaties. Dit zou mijn tip naar Veldre zijn, alles duidelijk van tevoren aankondigen, nog duidelijker dan je eigenlijk denkt dat nodig is. En herhaal dat terwijl je bezig bent. Herhaling is het grote sleutelwoord bij autisten.

Wat ik zelf heb ervaren, is dat het in het begin belangrijk is dat je zelf niet van die regelmaat afwijkt, ook al denk je, het zal nou toch wel duidelijk zijn? Binnen zo'n sterk kader kunnen ze namelijk makkelijker contact zoeken, omdat de omgeving veilig en duidelijk is. Daar hoeven ze zich dus minder op te concentreren en kunnen ze zich beter openstellen voor jou.
Het hangt er ook vanaf in welke mate het kind autistisch is. Bij sommige kinderen kon ik op spelenderwijze onverwachte dingen doen, om angst voor bepaalde dingen te doorbreken. Anderen zouden daar compleet van in paniek raken en dat kan weken, maanden, jaren doorwerken.
Wat de patronen betreft, bij paarden doen we natuurlijk grotendeels hetzelfde. Je kunt voor jezelf nagaan of je daar gebruik van kunt maken. Bijvoorbeeld in situaties dat je ziet dat ze angstig of boos raakt. Vraag een bepaalde handeling van haar. Pas als het binnen de bekende kaders beter gaat, kun je kijken in hoeverre ze flexibeler wordt, in hoeverre ze ervan af kan wijken.
Hou er rekening mee dat het in elke nieuwe situatie opnieuw bevestigd moet worden. Situaties die voor jou met elkaar overeenkomen, en waarin je dus verwacht dat ze het herkent en hetzelfde zal reageren als in de soortgelijke situatie, kan voor haar totaal anders zijn, omdat een klein detail anders is.

Wat betreft het sociaal emotionele deel, ze weten niet wat emoties zijn en zijn vaak niet in staat om die bij zichzelf te herkennen, laat staan bij een ander. Plotselinge boosheid of angst kan voor henzelf dus ook als een complete verrassing komen. Ze kunnen daar pas mee omgaan als je ze een patroon aanleert, iets wat ze kunnen doen als ze boos of angstig zijn. Het is belangrijk dat de kleine signalen die ze van tevoren misschien al geven, absoluut niet genegeerd worden (onder het mom van dan denken ze vast: 'hey, als hij er niet op reageert, zal het wel niet eng zijn'. zo werkt dat dus niet bij hen). Doe een stapje terug om de stress te verlagen, en pak het van daaruit weer op.

Overigens kunnen autistische kinderen uitblinken op bepaalde gebieden( vooral bij het syndroom van asperger zie je dat veel. Kinderen met Asperger kunnen vaak hun intelligentie gebruiken om het sociaal emotionele deel voor zichzelf te vertalen). Zoek naar iets wat Veldre goed kan, om haar zelfvertrouwen en zekerheid te geven.

Tja en verder, maar dat hoef ik hier niet meer te zeggen denk ik, niet straffen (daar begrijpen ze werkelijk niets van en dat kunnen ze vaak ook helemaal niet toepassen in een volgende situatie) maar belonen.