eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 10:16:

Oefenen met een draadje laat het paard remmen op de voorhand, dat zou je niet moeten willen, is rijkunstig niet correct.
Correct halthouden uit galop bereik je door een kleine volte in galop te rijden (dan haal je de snelheid uit de galop en spreek je het achterbeen alvast extra aan), bovenlichaam oprichten en sluit je buitenteugel, paard remt op de achterhand. Zodra je voelt dat het paard reageert, meteen teugelrelease zodat het 'remmen' daadwerkelijk op de achterhand gebeurt. Dit kun je uitbouwen naar steeds subtieler, als het paard lichamelijk ver genoeg ontwikkeld is, is de krachtsinspanning zelf geen probleem en blijft slechts de communicatie over.
Hard trekken -ook aan een bitloos ding- veroorzaakt dat een paard apathisch wordt voor je gewicht- en zithulpen dus dan boer je per saldo alleen maar achteruit.

Peter Donck schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 10:39:

Na de volgende bekapbeurt was de brok al een stuk kleiner en na een maand of drie was de gelijmde brok eruit gegroeid en bekapt. Toch wel een teken dat de lijm zijn werk goed deed: er komen nogal wat haakse krachten op als je met je kapmes de lengte eraf slaat, maar de gelijmde breuk doorstond dit moeiteloos. De smid deed dat bekappen indertijd, ook hij verbaasde zich maar vond het een aanwinst op zijn gereedschapskist.

Peter Donck schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 10:44:

Ik vind de winst van het op de achterhand galopperen doordat het paard zich op een kleine volte beweegt, waardevoller dan het risico van scheefheid bij terugname. Bovendien kun je ook het rondje andersom doen!
Rechtuit komt meer op de echte 'rem' aan, terwijl een volte van zichzelf al een natuurlijke remming heeft.

Het is een afweging, ik denk ook dat het per paard zal verschillen. Caat beschrijft een paard dat van nature op de achterhand stopt voor een draad, daar zit dus al een goed achterhandgebruik op geïnstalleerd.
Buck wil altijd graag voorover en rechtdoor, die heeft veel baat bij het terugnemen dmv een kleine volte, anders wordt het een ordinaire trekpartij, hij hobbelt graag nog wat meters door en accepteert daarbij enig ongemak. Om die reden rijd ik hem dressuurmatig slechts kleine stukjes in één gang, vanwege het risico van voorover denderen. Tussendoor steeds even halthouden, paar passen achterwaarts (op zit, zodat hij alvast weet: daar moet ik op letten) en weer in draf naar voren, energiek of juist verkort. Paar galoppassen, paar passen de kont opzij, de schouders opzij, steeds weer achter het zadel activeren. Doe ik dat hele voorstuk niet, dan wordt hij zwaar en zal hij in de galop-stap overgang gegarandeerd op de voorhand landen. Vandaar dat ik ook die overgang liever vanuit een geëngageerde achterhand zoals op de kleine volte maak.

Pas als de achterhand goed aangesproken is, zal een snelle overgang (zowel naar voren als terug) vanuit verzameling en dus correct gereden kunnen worden.

Mijn ervaring is dat het goed laten functioneren van de achterhand in zo'n overgang, niet zo gemakkelijk voorkomt uit uitademen, een draadje of hoow. Maar mijn uitgangspunt is dan ook niet een paard dat zijn achterhand al bij voorbaat goed gebruikt wanneer de moeilijke overgangen eraan komen. Misschien zit daarin het verschil?

judith1975 schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 13:17:

Is het een idee om de merrie bij te voeren?

Anita Cats schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 14:26:


Bij de les houden is wezenlijk iets anders dan er een marionet van maken...!
Enerzijds heb je de tot marionet opgeleide paarden -dan krijg je een Anky-paard dat blindelings opvolgt wat er dagelijks in getraind is en daar spreek je pas echt van de kracht van de herhaling, hebben deze mensen niet "absolute controle" het hoogst in het vaandel?
Anderzijds zijn er mensen die het paard opleiden tot partner- dan krijg je een paard dat mee mag denken en zelfs wel eens vooruit denkt. Er is geen absolute controle, er is wel controle en dus vertrouwen.
Zo'n paard MAG, een Anky-paard MOET.
Zo'n paard mag kiezen of hij de berm neemt of de straat. Hij mag in galop gaan als je de travershulp gaf, hij mag naast of achter je lopen, hij mag zijn hoofd schuren als hij jeuk heeft, hij mag in passage als hij de fanfare hoort, hij mag de zee in als hij dat wil, hij mag bokken als hij vrolijk is en steigeren als het spel hem daartoe uitdaagt, een zelfdenkend paard is een zegen.
Zo'n paard heeft zelfvertrouwen dat hij uit zichzelf haalt en niet hoeft te lenen bij de baas.

Ik vind het een kwestie van respect dat je je paard zichzelf laat zijn en een 'eigen stuk' toekent/toestaat. Een paard is namelijk veel, veel meer dan een sporttuigje.

begood schreef op dinsdag 12 augustus 2008, 16:01:


Gras! In de wei ermee! En een mineralensteen!