Christel Provaas schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:46:
>
> Als ik dit verhaal lees, dan lijkt het mij dat Veldre nooit
> iets heeft hoeven doen voor iemand. Toch vraag ik me af hoe ze
> weinig meer van hebben. Feit is wel dat er tuigbloed in haar
> zit en dat zijn doorgaans niet de fijngevoelige typjes, maar de
> harde werkers met een hard karakter. Die moet je aanspreken op
> hun trots en patserigheid, daar groeien ze van.
Inderdaad, met uitzondering van die enkele maanden op de manège heeft Veldre nooit iets hoeven doen voor de mens.
Evelien had wel een band. Veldre kwam wel naar haar toegelopen. Al herinner ik mij nog toen ik voor het eerst een bezoekje bracht aan Evelien, dat Veldre spontaan naar haar toe kwam gesloft. Maar na korte tijd verwijderde Veldre zich even onopvallend weer om een eind verderop weer te gaan grazen.
Veldre laat zich niet wegsturen in de wei. Al is dat ooit wel anders geweest. Toen ze pas enkele dagen op de Poedertoren stond, werd er een kleine Shetland Pony bijgezet. Hij kreeg al gauw de bijnaam "Dolfke" vanwege zijn dictatoriale trekjes.
Veldre kon en mocht gewoon niet bij het hooi komen. Hij heeft Veldre uuuuuren door de wei gejaagd, tot de mensen van de Poedertoren beide beestjes hebben moeten scheiden.
Er is sociale interactie, maar dat is volstrekt onvoorspelbaar. En dit geldt zowel voor mij als voor iedereen anders die met haar bezig is. Pieter en Jenneke bijvoorbeeld staan dagelijks in voor het onderhoud van de weien, de watervoorziening en in de wintermaanden het voeren van hooi. Zelfs bij hen kan Veldre zich volstrekt afsluiten.
Een shatlandpony kan ongeveer 20 keer in Veldre. Met een schoft van 1m80 en een lengte van ruim 2 meter komt Veldre toch al aardig in de buurt van de Tarpanpaarden.
De Tarpanpaarden zijn overigens pas uitgestorven sinds 1879. Het Letse tuigpaard - dat een rechtstreekse afstamming is van deze Tarpanpaarden - heeft slechts een gemiddelde grootte van 1m60.
Een hard karakter heeft niet, ik zou eerder zeggen: een gehard karakter. Maar ze is wél fijngevoelig. Ik heb ook altijd gedacht dat ze niet echt subtiel was in omgang, maar dat lijkt me echter niet zo. Ze is zó fijngevoelig, ik zou haast durven stellen "overgevoelig". Misschien dat ze zich precies daarom ook afsluit als het wat te druk, te lawaaierig, te veel voor haar wordt. (Overigens ook symptomen van autisme). En ik weet het best, ik ben zelf ook niet de meest rustige persoon. Dat speelt natuurlijk niet in mijn voordeel.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"
Warboel
