linda lou schreef op vrijdag 12 september 2008, 14:59:


Het hoeft niet allemaal zo dramatisch hoor.
Ik ken een paard dat een hoefbeenbreuk heeft gehad. (Tijdens een plotse stop op buitenrit er los doorheen gegaan.)
Dit is ondertussen een jaar of 10 geleden. Dit paard gaat nu richting 20 en loopt nog steeds als een zonnetje.
Je ziet het trouwens wel degelijk in de hoef. (Ik heb dat paard wel eens bekapt) Er zit een plat vlak in de hoefwand.
Het beestje heeft toendertijd inderdaad een tijdje op stal gestaan met een gipsbeen. Waarschijnlijk erg onaangenaam voor dat paard op die moment. Maar als je erop terug kijkt absoluut de juiste keuze van de eigenaresse. Met een beetje geluk heeft ze er de komende 10 jaar ook nog rijplezier mee.

stumperd schreef op zaterdag 13 september 2008, 19:05:


Spanning, dat maak je mij niet wijs. Niet bij die weersomstandigheden.
Nat en een aardig briesje, geen schuilmogelijkheden. Staart tussen de billen en bibberen.
Dit paard heeft het wel degelijk koud en niet zo'n beetje.
Ik vind het eigenlijk niet kunnen om zo'n volbloedpaardje op een open weide te zetten zonder enige schuilmogelijkheid, in weer en wind.
Dat merk ik aan mijn paarden genoeg. De schuilstal bij ons wordt wel degelijk gebruikt. Toch een teken dat ze het nodig hebben.

Mijn merrie (half volbloed) heeft ook wel eens zo staan bibberen. Dit was na een zeer koude nacht (-10°C) en ze had te weinig hooi gekregen. Zij was ook nogal mager.
Bij haar was het eenmalig en ging over nadat ze weer te eten had.
Moest mijn paard regelmatig zo staan bibberen, hoe 'onnatuurlijk' het ook is, dan gaat er deken op.

Herman schreef op zondag 14 september 2008, 23:25:


Herman, lees ik nu tussen de lijnen door dat Veldre en jouw wegen uit elkaar gaan?

Van join up, ben ik ook geen fan.
Toen Pête nog een 3 jarige zotte jonge vla was, is er ook eens iemand langs geweest die dat gedaan heeft.
Dat was nog die periode dat alles wat we met haar probeerden, compleet in de soep draaide.
Ze liep op de wei met een kudde hertjes en gedroeg zich ook als eentje.
Al het nieuwe wat je probeerde draaide uit op een totaal flippend paard die de benen nam.
Aan een touwtje kon ze toen al lopen. (daar ben ik enkele weken zoet mee geweest, want ze kende dat niet.) De eerste keer dat ik er een longe aandeed. Paardje op d'r achterbenen en weg met de longe. Longe in de boom die op de wei lag ( voor de hertjes hun gewei) stuk boom erachter aan. Pas 2 uur later stond ze stil zodat ik de longe eraf kon halen.
Paardje was toen sowieso al redelijk moeilijk te benaderen.
Als ik haar vrij wilde werken, kreeg ik haar daarna niet meer vast. (Bij elke druk ging ze de wei rond sjeezen en ging ze ook niet meer stilstaan, tenzij ik de wei uitging en haar even negeerde.)
Op een bepaalde moment zat ik er zo vast mee dat ik ermee wilde kappen. (Ik was toen 15 en paard was op z'n zachtst gezegd een beetje te hoog gegrepen.)
Toen is een vriend van m'n vader me komen helpen. Hij werkte haar in vrijheid, zette er bijhoorlijk wat druk op. Maar 40 minuten later gaf ze zich over.
Op die moment heeft dat er wel voor gezorgd dat ik er weer mee verder kon. (want ze liet zich eindelijk benaderen)
Maar achteraf gezien was dat ongeloofelijk veel druk voor zo'n jong paard voor wie eigenlijk de aanwezigheid of blik van een mens al te veel was.
Mocht ik het opnieuw doen, ik zou er toch niet meer voor kiezen.

Sieta schreef op dinsdag 16 september 2008, 16:23:


Het zelfde gevoel van mijn kant.
Was het mijn paard, ik zou haar niet meer recht in de ogen kunnen kijken.
Nochtans heeft haar dood ook door mijn gedachten gespookt.
Het uitgangspunt was alleen ietsje anders,....

Kan dit paard een aangenaam leven leiden zonder gereden te worden? Dat zou een beter overweging zijn, bij zo'n beslissing.