Ik ben als jong meisje " verliefd" geworden op paarden en sindsdien altijd paardgereden en paarden verzorgt ( verzorgpony's, huurpaarden)
Ik heb wel altijd de oude reguliere manier geleerd van paarden benaderen en behandelen maar dat was eigenlijk altijd wel behoorlijk natuurlijk en paardvriendelijk, als kind vond het idee dat je paarden alleen met bit kon berijden altijd al een raar gegeven ( hebben paarden er wel echt plezier in als ze soms zo ruw tot dingen gedwongen worden), dus heb ik voor mijn gevoel zelf altijd een beetje een eigen natuurlijke manier op na gehouden.

De meeste dingen die beschreven worden in de nh methodes vind ik zo vanzelf sprekend en logisch en heb dit zelf ook altijd toegepast.
op 12 jarige leeftijd gestopt met dressuur rijden op een manege en( verzorg) paarden zo gaan berijden , leren en verzorgen waarvan ik het idee had dat de paarden er minstens zoveel plezier van hadden als ik door simpelweg te kijken -naar hun lichaamstaal dus lekker recreatief buitenrijden zwemmen etc zonder bit en vaak zonder zadel. Ik heb altijd het idee gehad dat het wel goed zat tussen mij en paarden en mijn natuurlijke gevoel hen te begrijpen.

Sinds een jaar ben ik mij gaan verdiepen in de officiele natuurlijk paardrijden natural horsemanship methodes. Allereerst omdat dit ontzettend aansluit op mijn gedachtes en ideeen, en dit erg goed voelde.

10 boeken en verschillende manieren verder ben ik al mijn zelfvertrouwen kwijt en heb geen idee welke ik moet kiezen.
Inprincipe sta ik achter basis ideeen de relatie tussen jou en het paard zo natuurlijk en pretig mogenlijk maken maar bij sommige methodes en leermeesters staan bepaalde gedachtes pal tegenover elkaar.

-Kom ik mij een hoofdstuk over leiderschap ga ik bij elke feit en tip na hoe de andere methodes dit ook al weer deden,
volgens parelli door middel van games
bij roberts door middel van een zogenaamde join up en
hempfling doet het weer anders.

-Nog een voorbeeld: een paard dat zijn lippen likt en een smakkend geluid maakt nadat er iets van hem is gevraagd.

Parelli zegt het paard likt nu aan zijn lippen en maakt smakgeluiden hij denkt na is geconcentreerd en verwerkt het.
Een ander zegt bij het zelfde" het paard probeerd zich nou zo onderdanig mogenlijk op te stellen en vraagt om genade.
Roberts zegt:" Het paard wil nu onderhandelen en geeft zich over".

zo stuit ik bij verchillende onderdelen van dingen leren aan je paard op verschillende manieren.

De 1 vind ik wel wat prettiger dan de ander
hempfling vind ik een beetje afdwalen en erg filosofisch en hij werkt met name met moeilijke hengsten ( wat ik niet van plan ben)
Monty Roberts is wel erg van de oude stempel en ik vind niet alles wat hij doet heel paardvriendelijk Ik geloof dat zo'n join up ook vooral zin heeft bij paarden die nog nooit met mensen te maken heeft gehad.
En parelli is weer zo comercieel maar wel het meest duidelijk.

welke meester of methode heeft jullie geinspireerd en hebben jullie van geleerd?

Kan iemand mij adviseren want ik vind het heel moeilijke een juiste keuze te maken en bestaat er niet een methode die alles een beetje samenvat van verschillende methodes bij elkaar?

Bedankt groet: Janneke