heidy smid schreef op vrijdag 28 november 2008, 15:24:


Ik vrees dat je dat er maar moet bijnemen
Onze Sela heeft ook meer mét mest in haar witte manen rondgelopen dan zonder
Ja, en ik weet dat de mensen kijken wanneer je met zo'n vies varken onderweg bent.
Dat is dan maar zo!
Het lijkt nu wel iets te beteren met Sela.

Marianne

Isabel van der Made schreef op vrijdag 28 november 2008, 17:59:


Hey Isabel, ik ben hier ook volledig van overtuigd, heb jammer genoeg geen diepvriezer....
Wij hebben een hond die (voor ons), en mee door de omgeving waarin hij leeft, wel héél erg druk en "lastig, zenuwachtig enz." kan doen. Basan is een Duitse staander en wij wonen in een bosrijk gebied. Onze hond Basan, heeft dan ook nog eens last van epileptische aanvallen....
Wij vroegen om het kalmste hondje uit de nest maar de vrouw wist niet meer of dat nu die met het gele of het oranje lintje was

Ik ben er 100% van overtuigd dat een hond beter functioneert bij natuurlijk eten. Ik heb het gemerkt aan mijn kinderen (en aan mijn paarden). Maar hier is het voor ons veel moeilijker om het voor de hond (35 kg) nog enigszins betaalbaar te organiseren.

Marianne

Wij zien hier ook een verschil in de wintervacht bij onze paardjes. Mel (Mangalarga Marchador) die blijft een glanzende vacht houden. Ik borstel er het bovenliggende laagje zand af en die staat daar dus echt te glanzen. Wanneer je er met je hand over gaat lijkt het wel zijde. Couscous (arabier) ziet er heel stroef uit en Indy (pinto) voelt en ziet er heel vettig uit. Sela hangt gewoon vol stront, dus daar voelen we niet zoveel aan!

Marianne

Piet schreef op zaterdag 29 november 2008, 11:24:


Komaan Piet....!
Wat jij nu eigenlijk zegt is dat Queenie het slecht heeft getroffen met Eva... want Eva is een dom baasje.... Nou zeg....

Daar krijg ik nu vapeurekes van zenne! pfff!!!!

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 29 november 2008, 19:52:


Hela, hela!!!!!

Tja... vandaag is er een nieuwe periode aangebroken voor onze paardjes, ze staan niet meer fulltime op de wei...

Ik was er helemaal sentimenteel van.

Onze wei ligt nog redelijk droog maar de weg ernaartoe lijkt wel het Verdronken Land van Saeftinghe. We geraken er dus niet meer met de auto om hooi te brengen.
Het hooi dat nog ginder lag is ook veel sneller op omdat daar ergens ook nog drie sukkelaars van paarden staan op een half ondergelopen wei, die niks bijkrijgen.
Ik heb ons hooi dan maar verdeeld...

Zodus, de volgende maanden staan onze merrietjes aan huis in de paddock en brengen we ze naar de wei, overdag , als uitstapje, met een net hooi op hun kont om op de wei te verorberen. En als die drie sukkels er maandag nog staan, begin ik te bellen. Hoe is het toch mogelijk?

Maandag is hier intern ook nog een revolutie geweest. Mel, onze Mangalarga die hier nu drie maanden is, heeft Couscous, onze lieve, karaktervolle bitch, van haar troon gestoten! Nietsvermoedend kwam Couscous aangeparadeerd om Mel van het eten weg te jagen en ineens "wham bham" en 't was gebeurd. Couscous werd door Mel op de cirkel gezet en moest stappen, draven, galopperen, mocht niet eten.... Mel heel rustig in 't midden meestappen en zo'n beetje met haar hoofd bewegen, meer was niet nodig.
(Ik denk dat ze dat van Jossy geleerd heeft ).

Eigenlijk was Couscous geen echte leider, het was een bully. Wanneer het spannend werd, verstopte ze zich achter de andere paarden. Het was altijd Mel die op de uitkijk stond, alles gezien had, alles het eerst doorhad, alles het eerst verkende.

Misschien wordt Couscous nu ook iets vriendelijker naar mens en paard, wie weet.
Ze heeft het er wel moeilijk mee ons Couske. Het dutske...

Indy, praktisch als altijd, heulde direct met de vijand mee en stond al vlug schouder aan schouder met Mel te eten.

Het wordt hier dus nog interessant! Mel heeft tot nu toe nog niks bij mij geprobeerd. Nog altijd even braaf en attent. Gerd is al wel eens van haar geschrokken maar misschien is't gewoon een vrouwenpaardje

Marianne

Britt Claeys schreef op zaterdag 29 november 2008, 22:13:


Ondertussen heeft Melleke, of zou ik niet beter "Mel" zeggen,
haar cirkelwerk perfectioneerd. Ze zet de drie andere merries samen op de cirkel, laat ze zo een aantal rondjes lopen. Ze drijft ze echt vooruit en parkeert ze dan samen in 't midden van de paddock, dan gaat ze erachter staan... en niemand mag weg want dan begint het spelletje opnieuw...

Ik heb dus wéér een dominante merrie! Hoe is het toch mogelijk?
Zolang ze mij maar niet op de cirkel zet
Ik doe nu wel extra "gehoorzaamheids"spelletjes of misschien beter "dingen waarbij ze haar aandacht bij mij moet houden". En Mel is nog altijd even braaf maar ik ben wel alert !

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 2 december 2008, 9:39:


Nu ga ik hier efkes op reageren, dus vanuit het standpunt van degene die graag les wil nemen!
Eddy en Piet, jullie niveau van lesgeven, geen enkele kritiek, daar gaat het nu bij mij niet om.
Maar soms, kan het oh zo nuttig zijn om THUIS les te krijgen! Thuis, daar waar de problemen zich voordoen, daar waar het paard thuis is, daar waar het paard zich sterk voelt, bij dat poortje, bij die bocht, bij die speciale super megaplas... Thuis is het altijd veel moeilijker dan op verplaatsing. Op verplaatsing gaat zelfs een paard dat zich 'thuis" sterk voelt, meer steun zoeken bij zijn mens. Couscous op verplaatsing is een superpaard (zonder vreemde paarden in de nabijheid ). Zo durf ik haar hier niet altijd benoemen.

Een paar lessen thuis kunnen veel meer uitwerking hebben dan een paar weken op
verplaatsing. En ik heb het nu niet over dressuur of rijkundige tips hé maar, om het met een heel lelijk woord te omschrijven, over "dominantieproblemen"

Jammer genoeg hangen daar dus financiële consequenties aan vast!
Alhoewel, het is maar hoe je het bekijkt:
Ik zou veel liever Eddy drie keer vragen om hier bij ons een namiddag mee te rijden dan om mijn paard voor een aantal weken te verkassen. (@ Eddy: ik kies dus wel degelijk voor jouw aanpak hé )

Voilà, dat is mijn gedacht !

Marianne

zeeuwtje schreef op dinsdag 2 december 2008, 17:03:


Wij rijden alle dagen met onze natte weidepaarden. Waarom zou dat niet kunnen?
Ik denk dat de paarden er minder last van hebben dan wij

Marianne

Piet schreef op dinsdag 2 december 2008, 20:39:


Kijk, dit pik ik er natuurlijk tussenuit hé
Frans heeft arabieren, een draver... dus... fijngevoelige paarden! Dat opvoeren van druk werkt daarbij. Normaal gezien blijft zelfs de hoogst nodige druk erg laag.

Maar als je met dit verhaaltje bij een koudbloed afkomt? Onze Apache vond dit maar flauwekul hoor! De eerste keren (Parelli) luisterde hij "redelijk" snel. Toen hij het systeem eenmaal doorhad was het van "OK, is het dat maar? Ik doe mijn ogen dicht en zet me op slot, kan ik ondertussen een dutje doen."

Ik ben toen beginnen clickeren en zijn ogen gingen wel heel erg snel weer open !
Maar bij het rijden zelf bleef ik toen toch ook op mijn honger zitten.

Marianne

Arabesk schreef op dinsdag 2 december 2008, 22:19:


Raar, wij rijden in de winter véél meer dan in de zomer, of 't moet zo stormen dat de takken rond onze oren vliegen. Alleen spijtig dat het nu zo vroeg donker is!

Marianne

Ilma Meijer schreef op woensdag 3 december 2008, 0:22:


Ja, daar ga ik ook voor! Wij gaan pas naar huis wanneer de paarden hun kont constant naar de wind/regen willen draaien . Rijden bij 30 graden, dat doe ik dan weer niet, en onze paarden vinden dat ook maar niks, die staan dan liever wat te soezen.

Marianne

Anita Cats schreef op woensdag 3 december 2008, 10:41:


Roei kaakskes!

Marianne

yES - training schreef op woensdag 3 december 2008, 10:41:


Dit is natuurlijk 200% OK. Maar ik herken er toch weer een clickeraar in!
Ik zit liever op mijn paard, buiten, in weer en wind , ik vind dat je dan op een bepaalde manier heel dicht bij je paard bent.
Maar ik denk dat ik gewoon graag in de frisse lucht ben. Terug thuis ben ik liever bezig met de mest dan met de strijk of zo Ik ben altijd buiten aan het prullen.

Marianne

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Ow, Katja toch!
Ik heb hier ook een vlecht van Apache zijn staart. Soms steek ik mijn neus daar nog eens in. Die staart ruikt nog zo lekker naar hem. Maar dat is ook verschrikkelijk want dan mis ik hem weer heel erg.
Er komt een moment dat je terug klaar bent voor een paardje, forceer niks, het komt vanzelf wel.

Marianne