Peet schreef op dinsdag 23 december 2008, 11:11:


Daar dacht ik dus ook aan....

Marianne

Piet schreef op dinsdag 23 december 2008, 11:21:


BRAVO!!!!

Marianne

Frans Veldman schreef op dinsdag 23 december 2008, 11:31:


Het is niet altijd zwart/wit, soms is het grijs....
In 't zuiden is alles al snel wat grijzer, hier zitten dan ook weinig Calvinisten... die hebben het daar moeilijker mee.

Marianne

Anja Seijn schreef op dinsdag 23 december 2008, 20:29:


Gefeliciteerd Anja! Geniet ervan!

Marianne

Arabesk schreef op woensdag 24 december 2008, 10:41:


Ik denk dat je dit helemaal niet kan veralgemenen! Ik vind dat het wel een jaar duurt vooraleer een paard écht thuis is en rust vindt, dat het gewend is aan zijn nieuwe omgeving, zijn nieuwe mensen en vertrouwen krijgt. Ik zeg niet dat een paard persé ongelukkig is maar dat het altijd zomaar vanzelf gaat...?

Sela kwam als jaarling bij ons en had alleen bij veulens gestaan. Ze kende geen sociale vaardigheden en moest ineens luisteren naar die twee "knorren" Indy en Apache. Sela heeft een heel harde leerschool gehad. Zij is nu wel het vrolijkste paard van de bende.
Couscous had het in het begin wel moeilijk terwijl ze vroeger 's nachts binnen stond en hier veel meer plaats had. Die was écht niet gelukkig. Ik durf ook niet zeggen of Couscous nu gelukkig is, ze is nog altijd heel gesloten, niet aanhankelijk, hard eigenlijk.
Melodia is op die vier maanden dat ze bij ons, een heel ander paard geworden, eerst bedeesd en voorzichtig, nu deelt ze de lakens uit en komt ze helemaal in haar kracht. Ik ben er zeker van zij volgend jaar een heel ander paard is.

Zo'n paard maakt best wat mee hé.

Marianne

jan seykens schreef op woensdag 24 december 2008, 17:12:



Tegen dan moeten ze mij er met een kraan ophijsen

Ik voel mij nu al een soort van sadist omdat ik niet wacht tot mijn paard 7 jaar is om ermee te rijden! En omdat ik al dat fantastisch grondwerk niet graag doe! Omdat ik gewoon graag op mijn paard zit. En omdat ik het vreselijk vind om in een piste te rijden...om mijn paard recht te richten.

Mijn dochter is "licentiaat bewegingswetenschappen". Uit onderzoek blijkt dat een korte piekbelasting met gewicht een gunstige invloed heeft op de botontwikkeling van kinderen. Is dat dan bij paarden helemaal anders?

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op maandag 29 december 2008, 12:42:


Dat is ondertussen al bijna twee jaar geleden.... Heb ik dat écht gezegd Eddy?
Ik zie nog alles voor me: Indy in een minipaddock, heel druk, steigeren, hinniken... Ilias en de andere mannen vonden haar héél interessant en dan moest Apache van het erf?????? Zijn lief achterlaten bij die viezerikken????
Eerst moest ik op Apache en Eddy ernaast te voet, 't duurde een half uur of zo.
Dan was het aan Eddy en die draafde zo met Apache naar buiten En Apache deed dan nog zijn best ook! " Moet ik dit doen, moet ik dat doen?" 'k Wist niet of ik moest lachen of bleiten verdorie.
En Eddy: "Apache zou beter tot zijn recht komen voor een koets!" Ik dacht: "Ja, dat ziet ge van hier, dan kan ik én Apache én die koets zelf voortduwen!"

Ik heb door Apache wel veel geleerd.

Marianne

Michiel schreef op maandag 29 december 2008, 17:27:



Nee Michiel IK kon het nog altijd niet !
Maar, ik kreeg er wel een ander zicht op. Apache was tegelijkertijd zo braaf, deed nooit iets gevaarlijk, maar was ook wel héél slim. Hij was de slimste van onze paarden. Hij kende mij door en door.
Doordat wij de paarden aan huis hebben staan had ik de luxe er een paardje bij te mogen nemen. Ik heb Apache dan "losgelaten". Ik was ook veel te veel met hem bezig. Ik zou IN hem zijn gekropen...
Het strafste was dat hij toen tegenover mij begon te veranderen. Wanneer hij Couscous stond te koeioneren moest ik zijn naam maar roepen en hij stopte ermee.
Wanneer we de paardjes naar de wei brachten moest ik hem maar teken doen en hij kwam naast mij staan zodat ik hem vanop Indy kon vastklikken. De laatste weken voor zijn dood ben ik er ook terug mee gaan rijden en hij deed gewoonweg alles wat vroeger niet ging: alleen van huis vertrekken, niet continu naar zijn merries roepen. Hij deed alles wat ik vroeg.... Waarom? Ik had waarschijnlijk een andere instelling...

En nu Michiel, heb ik een aversie van alle "methodes", regeltjes, grondwerk enzoverder enzovoort, die ik allemaal zonder resultaat met Apache ben doorlopen.

Ik ben geen mens dat op alle paarden past, ik aanvaard dat ook. Couscous die ik toen gekocht heb, gezwicht voor het gezeur van man en dochter, is eigenlijk ook niks voor mij. Mijn man die toen als een blok voor haar gevallen is, rijdt nu met haar.

En ik heb nu "mijn droompaardje", Mel. Droompaardjes, die bestaan écht, je moet alleen lang genoeg zoeken . Je voelt dat wanneer je erop zit, dan is alles OK.

Marianne

Ilona Kooistra schreef op maandag 29 december 2008, 19:35:


Gisteren 4 uur gereden met Indy en Couscous. Meestal in draf. Indy en Couscous gaan overal over maar op de kapotgereden bevroren paden, daar waar je zelf moet zien waar je je voeten zet, daar dan maar in stap...
We laten ze zelf hun tempo kiezen met deze ondergrond maar met Indy voorop wordt er niet zo veel gestapt. En Couscous, die vindt alles beter dan modder zodus... wat is het probleem

Mel is nog veel gevoeliger, gelukkig heeft die hoefschoenen. Die had ze eigenlijk nog maar twee keer aangehad. Vandaag dan de derde keer... en het ging super, overal over. Ja over die bevroren tractorgeulen natuurlijk ook in stap maar voor de rest... super. EASYBOOTS!!!

Apache had vroeger Marquis hoefschoenen maar die vlogen alle kanten op.

Morgen doen we met Jossy een dagrit mee, ben benieuwd hoe die andere ijzervrije paarden het doen.

Marianne

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op maandag 29 december 2008, 16:51:


Dit is een échte manipulator, met meewerkende, gelukkige slachtoffers.....
Sorry, kon, het niet laten http://www.tagtele.com/v/11924

Marianne

ISF schreef op woensdag 31 december 2008, 17:22:


Met alle respect "ISF", draag jij nu het gedachtengoed van dit forum uit?
Lees hier eerst wat meer voor dat je begint te antwoorden.

Marianne

Nils Vellinga schreef op donderdag 1 januari 2009, 19:06:

Wat een prachtige foto Nils!

Marianne

Schurmans schreef op vrijdag 2 januari 2009, 13:01:


Als je ongerust bent, laat dan zijn bloed onderzoeken, dan ben je zeker dat er niets mis is met hem.

Ik heb ook een sloom paard gehad maar op de wei liep hij rond te bokken als een jong veulen. Dus zo ongerust was ik niet. Bij Apache had het te doen met motivatie, hij werd al sloom bij het zien van zijn sidepull en stak zich soms weg in de stal, met zijn neus in de hoek.

Als ik met hem clickerde was hij ook niet sloom, dan deed hij alles op een drafje!

Maar een sloom rijpaard is inderdaad niet fijn... Ik werd er ook helemaal tureluut van. Soms gaf ik hem een handje haver voor we gingen rijden en dat leek wel te helpen.

Marianne

Martina schreef op zaterdag 3 januari 2009, 21:16:


Apache had vroeger Marquis hoefschoenen en die vlogen alle kanten op!
Mel heeft Easyboots en daar ben ik heel tevreden over, ze zijn alleen niet easy om aan- en uit te doen.

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 6 januari 2009, 13:33:

Mijn ouders wonen in de buurt van Tarragona. Wees gerust, het kan daar enorm regenen, niet alleen tijdens onweersbuien maar ook weken aan een stuk (voorjaar).
Ik herinner me één paasvakantie dat het water zo hoog in de straten stond dat het in de auto liep.

In Tarifa, tussen Cadiz en Algeciras, hebben wij ook veel gezeten., vooral in de winter. Ik denk wel dat dat zuidelijk genoeg is.
Ook weken regen aan één stuk en zo vochtig dat alles beschimmelde. En niet één keer hé!

Marianne