Michiel schreef op maandag 29 december 2008, 17:27:
> marianne laenen schreef op maandag 29 december 2008, 13:39:
>
>> eddy DRUPPEL schreef op maandag 29 december 2008, 12:42:

>> koets!" Ik dacht: "Ja, dat ziet ge van hier, dan kan ik én
>> Apache én die koets zelf voortduwen!"

>
> En na dat half uurtje oefenen met Eddy, kon jij het ook?
> Groet, Michiel
Nee Michiel IK kon het nog altijd niet

!
Maar, ik kreeg er wel een ander zicht op. Apache was tegelijkertijd zo braaf, deed nooit iets gevaarlijk, maar was ook wel héél slim. Hij was de slimste van onze paarden. Hij kende mij door en door.
Doordat wij de paarden aan huis hebben staan had ik de luxe er een paardje bij te mogen nemen. Ik heb Apache dan "losgelaten". Ik was ook veel te veel met hem bezig. Ik zou IN hem zijn gekropen...
Het strafste was dat hij toen tegenover mij begon te veranderen. Wanneer hij Couscous stond te koeioneren moest ik zijn naam maar roepen en hij stopte ermee.
Wanneer we de paardjes naar de wei brachten moest ik hem maar teken doen en hij kwam naast mij staan zodat ik hem vanop Indy kon vastklikken. De laatste weken voor zijn dood ben ik er ook terug mee gaan rijden en hij deed gewoonweg alles wat vroeger niet ging: alleen van huis vertrekken, niet continu naar zijn merries roepen. Hij deed alles wat ik vroeg.... Waarom? Ik had waarschijnlijk een andere instelling...
En nu Michiel, heb ik een aversie van alle "methodes", regeltjes, grondwerk enzoverder enzovoort, die ik allemaal zonder resultaat met Apache ben doorlopen.

Ik ben geen mens dat op alle paarden past, ik aanvaard dat ook. Couscous die ik toen gekocht heb, gezwicht voor het gezeur van man en dochter, is eigenlijk ook niks voor mij. Mijn man die toen als een blok voor haar gevallen is, rijdt nu met haar.
En ik heb nu "mijn droompaardje", Mel. Droompaardjes, die bestaan écht, je moet alleen lang genoeg zoeken

. Je voelt dat wanneer je erop zit, dan is alles OK.
Marianne